O πίνακας είναι της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

                                      


ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ   ΤΟΥ   ΝΕΚΡΟΥ   ΓΙΟΥ
                          

                     
Έφυγες μια νύχτα του Νοέμβρη
και εγώ σε περιμένω  χρόνια  τώρα  να έρθεις   πίσω γιέ μου   
για  να φέρεις και πάλι την χαρά στο  άδειο  σπιτικό μας. 

Απόκαμαν  τα χέρια  μου   να   σε  προσμένουν
και είναι η νοσταλγία του φιλιού σου   
το αγιόκλημα που   θα απλώνει διαρκώς  τα φύλλα του
όταν ο χρόνος   θα  μετρά άπληστα τα λάφυρά    του
στα χαρακώματα του γερασμένου πια κορμιού μου…

 

Έφυγες μια νύχτα του Νοέμβρη
πουλάκι    αμάθητο στα βόλια του θανάτου
όταν στις γειτονιές του κόσμου βασίλευε ο φόβος
και απόμεινε ορφανή   φωλιά η αγκαλιά μου
να σε καλεί αδιάκοπα  θρηνώντας πίσω
να την πλημυρίσεις με το άγιο  φως της παρουσίας    σου
επειδή θαρρώ πως τίποτε δεν άλλαξε από τότε παιδάκι  μου
γιατί είναι άγρια  η φύση των ανθρώπων
σκληρή και αχάραχτη σαν το διαμάντι
και είναι οι δυνατοί που θα εκμεταλλεύονται
πάντα τους αδυνάτους …

 

Βάσω Μπρατάκη

Αφιερωμένο 
στην μνήμη όλων αυτών που ίσως να μην ξέρω  τα ονόματά  τους 
αλλά που γνωρίζω  για  την λεβεντιά της καρδιάς τους ...

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

                                          





ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ
                   
                                Στη μνήμη του πατέρα μου

Τις πιο όμορφες λέξεις ψάχνω
για να σου γράψω το τραγούδι του αποχαιρετισμού,
χειμώνες τώρα και καλοκαίρια,
μα γυμνός ο πόνος κι εγώ φοβάμαι
τις νότες να αγγίξω με γυμνά τα χέρια,
βαγόνια έρχονται και φεύγουν
γεμάτα από ψυχές
που γεννιούνται και πεθαίνουν,
και απόμεινα μονάχη
πάνω στις ράγες της μνήμης,,
έρμαιο της σιωπής που αφήνουν πίσω
τα τρένα που φεύγουν μακριά μου,
τα χνάρια σου να ψάχνω μην και σε ξεχάσω .


Ήταν ένα δειλινό της θλίψης
και ήταν το φτερούγισμα της νύχτας
η  ελπίδα που αργοπέθαινε
στη γωνιά του πόνου.
Και ήταν τα γκρίζα σπουργίτια
που πέταξαν γύρω μας
τα τελευταία δευτερόλεπτα
της ημέρας που έφευγε .
Όταν τα χέρια άπλωσες
σιωπηλά τους καρπούς να κόψεις
του δέντρου που τις ρίζες είχε
βαθιά στην άβυσσο του  Άδη .
Μα εγώ δεν το έβλεπα ,πατέρα,
και πρόσμενα  με λαχτάρα
την αυγή το φως να μου φέρει πίσω.
Πώς να το ‘ξερα πως μαζί του θα ‘φερνε
και το δυσβάσταχτο κενό της απουσίας σου.
Bάσω   Μπρατάκη

Από την  ποιητική  συλλογή
«ΝΥΧΤΑ   ΗΝΙΟΧΟΣ  » 
Εκδόσεις  Γαβριηλίδη 




Farewell song

In memory of my father

I am looking for the most beautiful words
To write you a farewell song
For winters and summers on end
But naked is the pain and scared am I
To touch the notes barehanded.
Wagons come and go
Filled with souls
Born and dead
And I am left on my own
Upon the rails of memory,
Prey to the silence left behind
By trains drifting away from me,
Seeking for your traces so as not to forget you.

 It was the dusk of sadness
And the hovering of night,
The hope that was fading
In the corner of pain.

And it was the grey sparrows
That flew around us
On the last seconds
Of the day that was ending
When you spread your arms
To silently cut the fruits
Of the tree that was rooted
Deep in Hades’ abyss.

But, father, I did not see it
And I was longing
For the dawn to bring me back the light.
How could I ever know
That it would bring along
The unbearable void
Of your absence.
Vaso Brataki

Translated by Xaris Paraskevopoulou

 

Δημοφιλείς αναρτήσεις