Ας  αγωνιστούμε
για την Ανάσταση
ανθρώπινων κοινωνιών
όπου οι έννοιες
πόλεμος...αρρώστιες ...και φτώχεια
να είναι
μόνο
λέξεις
στα ανθρώπινα λεξικά.
Μια λέξη μόνο να υπάρχει
Άνθρωπος
και ένα όνειρο
πως
να σώσουμε
τον
Πλανήτη
μας
από την
καταστροφή...

O βηματισμός των άστρων -Βάσω Μπρατάκη

Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Δυο λυγερόκορμα κυπαρίσσια

σαν τα δάχτυλα γέρου πιανίστα

σκόρπισαν άκαρδα τις νότες

που έγραψαν τη σονάτα του θανάτου,

και ήταν μεσάνυχτα

όταν κοράκια στα μαύρα φτερά τους 

μου έφεραν τη θλίψη,

και ήταν η ζωή που αιμορραγούσε 

όταν μικρή παιδούλα θυσιαζόταν

για ένα ταξίδι στο άγνωστο.

Κι εγώ με αγωνία θα ψάχνω πάντα

στο κρύσταλλο της σιωπής

τα αποτυπώματα της φωνής σου

όταν μου έλεγες το τελευταίο αντίο

κι ας μην το έμαθες ποτέ σου

πως εκείνη τη σημαδεμένη νύχτα

με ένα εγκαταλειμμένο τζουκ μποξ,

σε δωμάτια ερειπωμένα και άδεια,

θα χόρευε ταγκό ο θάνατος .

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική συλλογή

''Νύχτα Ηνίοχος''

εκδόσεις Γαβριηλίδη

DEATH'S SONATA

Two lissome cypresses

Just like an old pianist's fingers

Heartlessly scattered the notes

That wrote death's sonata,

And it was the stroke of the midnight hour

When ravens brought sadness to me

Upon their black wings,

And it was life that was bleeding

When ,as a little girl, she was sacrificed

For a trip to the unknown.

And i will agonizingly be forever seeking

Upon the crystal of silence

For the traces of your voice

Telling me your last goodbye

Even if you never knew

That on that scarred night

In the sound of an abandoned jukebox

In ramshackle and empty rooms

Death would tango... 

lyrics :Vaso Brataki

translated by Xaris Paraskevopoulou

From the poetic collection

''Charioteer Night''

publications Gabrihlidhs

                                                                                                                                                                               

                        ΜΑΝΗ


Την ζωή μας  φέραμε ως εδώ
μακριά από την θάλασσα
με τις στιγμές να ερωτεύονται
πίσω από τις χρυσές του ήλιου αντένες,
την μια αυγή την ζωή
την άλλη το φως που αναστένεται.


Την ζωή μας φέραμε ως εδώ
μακριά από το ακρογιάλι
με το καίκι το βαμμένο
στο χρώμα της γοργόνας ,
και τον γέρο ναύτη να θυμάται
το κορμί της γυναίκας
που του μίλησε μέσα από τα όνειρα.


Την ζωή μας φέραμε ως εδώ
πάνω από τα βουνά με το σκαμένο δέρμα
οδηπόροι της σκληρής άγονης γης
σκιές στα πέτρινα λιοστάσια,
νοσταλγοί μιας παλιάς ιστορίας
που ίσως να ξεχάστηκε .
Μας την είπε κάποιος γέροντας
μιλούσε για κάστρα και όμορφες κυράδες
ιστορίες με φράγκους ή μάλλον κουρσάρους
και το αίμα να βάφει ρόδα στην πέτρα .


Την ζωή μας φέραμε ως εδώ
κρατώντας παραμάσχαλα
τα όνειρα ενός ολόκληρου κόσμου
ποτάμι που πέρασε
παρασέρνοντας στην διάβα του
φωνές και πρόσωπα
χαμένα μέσα στα συντρίμια .


Την ζωή μας φέραμε ως εδώ
γυμνοί μέσα στην σιωπή της πέτρας
αυτό το άλλο πρόσωπο
της ορεινής  Μάνης
                     
                             Μάνη  , καλοκαίρι 1984

Βάσω Μπρατάκη
                      
Από την ποιητική συλλογή μου
"ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ-ΔΟΚΙΜΕΣ"
Ιδιωτική έκδοση