'' ΜΠΛΕ ΒΕΛΟΥΔΟ ''

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ

Για τον πατέρα μου

Τις πιο όμορφες λέξεις ψάχνω,

για να σου γράψω το τραγούδι του αποχαιρετισμού,

χειμώνες τώρα....και καλοκαίρια,

μα γυμνός ο πόνος και εγώ φοβόμουν,

τις νότες να αγγίξω με γυμνά τα χέρια,

βαγόνια έρχονταν και έφευγαν,

γεμάτα από φτωχές ψυχές,

που γεννιούνταν και πέθαιναν,

μια αυγή...ένα δείλι

και απόμεινα να στέκομαι μονάχη,

πάνω στις ράγες της μνήμης,

έρμαιο της σιωπής που άφηναν πίσω,

τα τραίνα που έφευγαν μακριά,

τα χνάρια να ψάχνω μην και ξεχάσω,

το πέρασμα σου από ετούτο τον κόσμο.

Ήταν ένα δειλινό της θλίψης

και ήταν το φτερούγισμα της νύχτας,

η ελπίδα που αργοπέθαινε,

εκεί σε μια γωνιά στο δωμάτιο του πόνου.

Και ήταν τα γκρίζα σπουργίτια,

που γύρω μου επέταξαν,

σαν τα τελευταία δευτερόλεπτα,

της ημέρας που έφευγε μακριά μου.

Και εσύ με τα χέρια έψαχνες,

σιωπηλά να κόψεις τους καρπούς,

του δέντρου που τις ρίζες του είχε,

βαθειά μέσα στην άβυσσο του Άδη.

Μα εγώ δεν το έβλεπα πατέρα

και με λαχτάρα πρόσμενα,

την αυγή το φως να μου φέρει πίσω,

που να το ήξερα πως μαζί του θα 'φερνε

και το δυσβάσταχτο καινό της απουσίας σου.

Δεν πρόλαβα ποτέ μου να σου πω,

μικρή παιδούλα τα καλοκαίρια,

πως μιλούσα για σένα με τα άστρα

και ήταν η αγάπη μου για σένα,

που μου βάραινε την καρδιά,

όταν το αεράκι ψιθύριζε στις καλαμιές

και το φεγγάρι τρυφερά έσκυβε,

πάνω από τα όνειρα μου.

Καλό ταξίδι, μονάκριβε μου πατέρα

στους τόπους που ίσως ακόμα περπατάς,

μέσα στην χούφτα πάντα θα κρατώ,

μονάκριβο φυλακτό την τελευταία ανάσα,

της εικόνας που κατάπιε η νύχτα,

μην τυχόν και ξεχάσω η ορφανή,

το πέρασμα σου από ετούτο τον κόσμο.

Βάσω Μπρατάκη