'' ΜΠΛΕ ΒΕΛΟΥΔΟ ''

Η ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ

Και ήταν και εκείνο το προϊστορικό κοχύλι,

που μέσα του οι ωκεανοί στοργικά φύλαξαν,

το επτασφράγιστο μυστικό της ζωής,

όταν ο πρώτος γυρίνος ξύπνησε,

κάτω από την βροχή μυριάδων άστρων

και τότε ο θεός του χάους,

το κενό είπε να σφυροκοπήσει,

για να του δώσει μορφή και σχήμα

και είπε γενηθήτω γη και ουρανός,

τότε γεννήθηκα και εγώ ,

κορμί καμωμένο από χώμα και βροχή.

Και όταν ξύπνησε το πρώτο φως,

στις φυλλωσιές των πελώριων δέντρων,

τότες και εγώ, στην αρχή μπουσουλώντας

και μετά με τα βήματα μικρού παιδιού,

άρχισα σκυφτός δειλά-δειλά,

να τριγυρνώ στις γειτονιές του κόσμου,

στην αρχή αγγίζοντας ψηλαφιστά,

το πρόσωπο της πρώτης μου ημέρας,

όπως ένα μωρό αγγίζει,

για πρώτη φορά το στήθος της μάνας του,

κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου στον κόσμο.

Και στα μέσα της ημέρας,

όταν ο ήλιος κοντοστάθηκε,

πάνω από τα πέτρινα ηλιοστάσια,

τότες και εγώ αγέρωχα σήκωσα το κορμί μου

και σαν έφηβος που δεν ήταν ακριβώς,

αγόρι μα ούτε και κορίτσι,

τις νότες του ήχου άρχισα να αγγίζω,

που είχαν τις ρίζες στο ίδιο το κορμί μου

και στους δρόμους της σιωπής,

άπλωσα το μέταλλο της φωνής μου

και με γυμνά τα πέλματα άρχισα να περπατώ,

μην και ταράξω την σιωπή των βουνών

και μύστης έγινα των μυστικών της γης

και όταν το απόγευμα τρυφερά έσκυψα,

το φως να διαβάσω στο τίναγμα της φλέβας,

κάτω από το δέρμα μικρής γαλάζιας θάλασσας,

τότε για πρώτη φορά μέσα μου το ένιωσα,

το κάλεσμα του ονείρου

και ταξιδιώτης έγινα στα λιμάνια του κόσμου.

Και όταν ξανάρθε και πάλι η νύχτα

και καινούργια άστρα αναστήθηκαν,

στην στάχτη των παλιών

και καυτή η λάβα από τα ηφαίστεια,

κύλησε στα κανάλια του νέου φεγγαριού,

τότες αγόρια και κορίτσια,

τα παιδιά των παιδιών μου,

που στην μνήμη βαθιά είχαν την θύμιση,

του κόκκινου της φωτιάς των άστρων,

στους δρόμους της φωτιάς ξεχύθηκαν,

με πύρινες ρομφαίες την ίδια την καρδιά τους,

θέλοντας το ένα κορμί το άλλο να κερδίσει

και ήταν ο θεός του έρωτα σαν άλλος Ήφαιστος,

που σφυρηλατούσε το λιωμένο μέταλλο της καρδιάς τους,

μα ήταν και ο καταραμένος ο όφις,

που με δόλο σερνόταν μέσα στους αιώνες,

φέρνοντας μαζί του το δηλητήριο

και όταν μια νύχτα ο χρόνος ξεψύχησε,

στα Ιλίσια πεδία των αιώνων,

τότε χωρίς να το καταλάβουν,

έχασαν σε μια στιγμή τα φτερά τους

και από τότε σαν έκπτωτοι άγγελοι,

τριγυρνάν στις γειτονιές του κόσμου,

σαν τα μοναχικά πουλιά του ονείρου...

Βάσω Μπρατάκη