ΩΔΗ   ΣΤΗΝ  ΣΕΛΗΝΗ

                  

Στα σπήλαια    της σιωπής    μου

τα τραγούδια που δεν πρόλαβα να σου στείλω ,

σαν τις  φτερούγες των πουλιών

που έμειναν    ακίνητες   

ανατριχιάζοντας   στο σχίσιμο  του αγέρα

από τα βόλια του κυνηγού ,

ασημένια   κόρη του ουρανού

που γλυκαίνεις τον πανικό  των ανθρώπων

όταν    το τελώνιο της νύχτας 

σαν σκοτεινός άρχοντας  θέλει να   εξουσιάζει  τα πάντα….

Στον λαβύρινθο  των άστρων

τα  σκόρπια  κομμάτια  της μορφής σου

λευκή   οπτασία     στους κήπους της φαντασίας μου

που στον ίσκιο της περπατησιάς σου

αναβλύζουν νερό οι  πανάρχαιες    πηγές

και ανατριχιάζουν τα ρόδα στο δροσερό άγγιγμά σου  

λίγο πριν  έρθει   το φως   της Αυγής  

μέσα από τις  χρυσόξανθες στέπες του ήλιου  …

Βάσω  Μπρατάκη 

                                               

                                

                    Ο ΕΡΩΤΑΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Ο έρωτας μου για σένα

είναι σαν την μέθη του κόκκινου κρασιού

τις  στιγμές  που  γέρνεις στο πλάι μου

σαν  μικρό   φοβισμένο   πουλί   

τις αξημέρωτες  νύχτες      του Δεκέμβρη   

όταν  σβήνει    ο χρόνος  

στους   λεπτοδείχτες   του ρολογιού   

Σαν τα φτερά  του αγγέλου

σε έναν  ξεθωριασμένο   πίνακα του Ραφαήλ    

στην  κάμαρη  όπου  ανταμώνουμε 
τόσο  όμοιοι    μα και  διαφορετικοί   

σαν  δυο  ταξιδιώτες    που  κουράστηκαν   να περιμένουν     

στις  αποβάθρες   των τραίνων 

τα βαγόνια   που   έρχονται και  φεύγουν  

νιώθοντας  βαθειά  μέσα τους   το φτερούγισμα της αγωνίας 

μην μείνουν   για πάντα  εκεί   σαν δυο     ριζωμένα δέντρα 

Βάσω  Μπρατάκη

                                            

ΩΔΗ  ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ

Σε προσμένω να ‘ρθεις

με χιλιάδες πουλιά στα χρυσαφένια    μαλλιά σου

Βασιλιά που σε λάτρεψαν

ποτάμια από λαοθάλασσες

πριν ακόμα εξερευνήσουν  το άγνωστο   βασίλειο σου ,

εσένα  το Ουράνιο αγόρι στο  πύρινο    άρμα του ,

το Άπλετο    φως  του κόσμου ,

τα πέταλα των ρόδων  για  να ανοίξεις

στους μυστικούς   κήπους της καρδιάς μου ,

την σπορά  τους  για  να αφήσουν   στην εύφορη γη

που με γέννησε και με έθρεψε

δέσμιο   της μοίρας μου

βασιλιάς  και   σκλάβος  να γίνω μαζί …  

Βάσω   Μπρατάκη

                                      


ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ   ΤΟΥ   ΝΕΚΡΟΥ   ΓΙΟΥ
                          
                     
Έφυγες μια νύχτα του Νοέμβρη
και εγώ σε περιμένω  χρόνια  τώρα  να έρθεις   πίσω γιέ μου   
για  να φέρεις και πάλι την χαρά στο  άδειο  σπιτικό μας. 
Απόκαμαν  τα χέρια  μου   να   σε  προσμένουν
και είναι η νοσταλγία του φιλιού σου   
το αγιόκλημα που   θα απλώνει διαρκώς  τα φύλλα του
όταν ο χρόνος   θα  μετρά άπληστα τα λάφυρά    του
στα χαρακώματα του γερασμένου πια κορμιού μου…

 
Έφυγες μια νύχτα του Νοέμβρη
πουλάκι    αμάθητο στα βόλια του θανάτου
όταν στις γειτονιές του κόσμου βασίλευε ο φόβος
και απόμεινε ορφανή   φωλιά η αγκαλιά μου
να σε καλεί αδιάκοπα  θρηνώντας πίσω
να την πλημυρίσεις με το άγιο  φως της παρουσίας    σου
επειδή θαρρώ πως τίποτε δεν άλλαξε από τότε παιδάκι  μου
γιατί είναι άγρια  η φύση των ανθρώπων
σκληρή και αχάραχτη σαν το διαμάντι
και είναι οι δυνατοί που θα εκμεταλλεύονται
πάντα τους αδυνάτους …
 

Βάσω Μπρατάκη

Αφιερωμένο 
στην μνήμη όλων αυτών που ίσως να μην ξέρω  τα ονόματά  τους 
αλλά που γνωρίζω  για  την λεβεντιά της καρδιάς τους ...