τα ομορφότερα χρώματα τα φύλαγες
στην παλέτα της καρδιάς σου
γιατί απλόχερα με μέλι φίλευες
τους δαίμονες της ψυχής μου
μεταμορφώνοντας τους
σε Χερουβείμ του Παραδείσου .
το φως που πέταξε μακριά μας
και το καλοκαιράκι
ο Λίβας που σαν φίδι γλίστραγε
από τις αετοφωλιές στα γαλανά ακροθαλάσσια
όταν την πλάση ένιωσα σαν ελαφίνα να σπαρταράει
στα δίχτυα της φθοράς των πάντων
και τότε σαν μάντισσα είπες "μην φοβάσαι "
το φως γεννιέται στο σκοτάδι
και από τότε ιχνηλάτης έγινα της ομορφιάς
των ορατών και αοράτων
βυθομετρώντας το φως
στον ίσκιο που χαρίζει ένα δάκρυ .