ΑΕΤΕ ΜΟΥ

 
Ποιητές κονταροχτυπιούνται στην αρένα του φεγγαριού
με λόγχες τους ίδιους τους στίχους τους
την αθανασία ποιος θα κερδίσει
κι εσύ να πεθαίνεις
ή να έχεις πεθάνει κι ακόμα να μη σου το λένε.
Ένας βάλτος τα όνειρά σου
με ύδατα λιμνάζοντα τις κούφιες ελπίδες,
αυτές που σου έδωσαν    στο φως της ημέρας,
αλυσίδες στα πόδια και τα χέρια
τον ήλιο να μην μπορείς
να σηκώσεις και πάλι ψηλά
φυλαχτό να τον φοράς στα στήθια σου,
αετέ μου…

Βάσω  Μπρατάκη

     

             ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ

                                 Αφιερωμένο   
                                στα παιδιά της Συρίας

Στην αθέατη πλευρά του φεγγαριού
στο πηγάδι της σιωπής
το αχόρταγο στόμα της νύχτας
έτοιμο να καταπιεί τα πάντα
ακόμα και αυτή την ηχώ μιας πολύβουης ημέρας
που ήρθε και έφυγε χωρίς να το καταλάβουμε
παίρνοντας μαζί της τα φτερά των αγγέλων μας.
Και εγώ να ψάχνω απεγνωσμένα
στην πιο σκοτεινή γωνιά της θλίψης
το νέκταρ που πίνουν οι νεκροί σ τα Ηλύσια πεδία
την σφαγή για να σβήσω από την μνήμη
της κόρης που θυσιάστηκε με διαταγή του Στρατηλάτη Πατέρα
επισφραγίζοντας με αυτή την άνομη πράξη του
την παράνοια των πολεμοκάπηλων όλων των αιώνων
ξυπνώντας οργισμένη την φωνή μου
“O ύπνος να μην γλυκάνει ποτέ ξανά τα κουρασμένα βλέφαρά σας “
στα χέρια σας το αίμα των παιδιών μου…
 

Βάσω Μπρατάκη

  

                  

                                           

       

Ο  ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ

O τόπος μου είναι γεμάτος με παιδιά

 στον ορίζοντα των ματιών τους

τα όνειρα των ανθρώπων σκοτωμένα πρωινά

όταν  γύπες με σκοτεινά κουστούμια

στα γαμψά τα νύχια τους  κρατούν την μοίρα μου,

κι απλώνουν τις  πανάκριβες γραβάτες  τους

θηλιές που   πνίγουν το φως της μέρας

Και γω μακρινέ αδελφέ

να παλεύω στον ίσκιο του σταυρού μου

να διώξω μακριά  τα φτερά της απελπισίας,

κοράκια που κράζουν με  φωνές  του Άδη

την  ώρα που ευγενείς πατρίκιοι

ρίχνουν κλήρο στ' αλωνάκι του φεγγαριού

να ιδούν ποιός τα ιμάτια θα πάρει

της σταυρωμένης μου αξιοπρέπειας

δολοφόνοι ανθρώπων και θεών.

 Βάσω   Μπρατάκη