'' ΜΠΛΕ ΒΕΛΟΥΔΟ ''

                                           

          

             ΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
     
                                    Ι

Οι έρωτες των ανθρώπων έχουν πάντα κάτι

από το μελαγχολικό φτερούγισμα των δειλινών

καθώς σβήνουν στις αποβάθρες των τραίνων ,

σαν δυο πουλιά που ναυάγησαν στην ίδια την σιωπή τους

αγναντεύοντας τα βαγόνια που έρχονται και φεύγουν,

αφήνοντας πίσω τους το τρικύμισμα της αγωνίας

για τους άγνωστους τόπους που απλώνονται στην διάβα τους,

αδύναμα να ξεφύγουν από τις ράγες του πεπρωμένου τους .

                                       ΙΙ

Οι έρωτες των ανθρώπων  έχουν πάντα κάτι
από την μουσική που κρύβει  μέσα της
μια τόση δα σταγόνα βροχούλας,
καθώς γλιστρά από τα φύλλα  στον κορμό
και από εκεί στις ρίζες   και στο χώμα
σαν μια ακροβάτισσα καταδικασμένη,
να κάνει, για μια μονάχα φορά
-ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ -
και ύστερα να χαθεί  καβάλα στην ράχη ενός   ξωτικού

                                         ΙΙΙ

Οι έρωτες των ανθρώπων έχουν πάντα  κάτι

από την μαγεία της έναστρης νύχτας

στο ακρογιάλι με τους ασημένιους αμμόλοφους ,

εκεί που ανταμώνουν το όνειρο με την πραγματικότητα

και παραδίνονται οι θαλασσινές κόρες τρυφερά

στο αγκάλιασμα της μελωδίας που έρχεται,

καλπάζοντας  ,από το σκοτεινό πηγάδι

όπου σβήνει και ανασταίνεται αιώνες τώρα το  φως

Βάσω   Μπρατάκη