ΟΔΟΣ ΑΝΩ ΚΑΙ ΚΑΤΩ

Δόξα σε ‘σένα ανίκητε Ήλιε Απόλλωνα
που μας έδειξες το Φώς
και θεραπεύεις με απαλούς ιριδισμούς
Ψυχή και Νου
ω εσύ, θεέ του κάλλους,
φωτεινέ σηματοδότη των ιερών τελετουργικών !! (1)

Και σε σένα Δόξα , Διόνυσε

των ψυχών Λυτρωτή,
θεέ της βλαστήσεως και του σταριού,
θεέ Άγιε, Κύριε Σαβάζιε ή Σαβαώθ, (2)
της Ανάστασης και αναγέννησης
της υπάρξεως της Διανοίας και των Αγαθών…

Σκίστηκαν τα γαλάζια τ’ ουρανού
κύριε, Εσταυρωμένε Ιησού ,
βαριά καταχνιά άπλωσε παντού
κι ο ήλιος από τα ουράνια εχάθη,
ίσκιους πλημμύρισε η γή,
"Ηλί Ηλί, λαμά σαβαχθανί"
« Ήλιε ήλιε Απόλλωνα
και σύ, Σαβάζιε Διόνυσε της χθονός,
έρχομαι προς εσάς……. »

Με νύχτα ζωσμένες κεφαλές

και πρόσωπα θλιμμένα,

μαλλιά λυμένα,
με μυρωδάτα δάκρυα
στις άκρες ραντισμένα,
κόρες δύστυχες σύνθρηνες, μυροφόρες ,
το πνεύμα και το σφρίγος αγκαλιάζουν….

Της Μελπομένης στεναγμός τετράφθογγος
Ο επιτάφιος θρήνος…..
Υάκινθο η αύρα μυροβόλησε
κι’ ο Άδωνις στους κήπους του
λαμπρό ναό στόλισε !
Ω! γλυκύ μας Έαρ, άνθος ευόσμιο
των ψυχών και των μυστών!!

Αστρολίβανος το θυμίαμα… !!

Σε μαιανδρισμούς το εκτόπλασμα,
ελίσσεται μυστικά
σαν μέσα από κληματαριά.
Οίστρος αιώνιας ζωής ,
του Διόνυσου η Καρδιά…!
Ιαματικά, Θαυματουργά,
τα νάματα που φέρει,
βάλσαμο στις λαβωμένες
και κατατρεγμένες ψυχές…

Χρυσός κισσός στη φορεσιά
και της αμπέλου τα τσαμπιά χρυσά…
Θεός θυρσίτης,
λαμπρός φωτοστεφανωμένος,
ορθώνεται ψηλά,
θεός Ανάστασης ζωής,
αιώνιας νιότης , Νίκης !!

Σαΐτες θυρσολόγχες οι κεραυνοί,
ξεχύθηκαν,
στα μαύρα Τρίσκοτα να κατεβούν
στο χάος να φωτίσουν..
Φως αγάπης ,αρμονίας,ειρήνης,
Ελληνικό.
δοξαστικό Απολλώνιο φως !!

Θεός αιώνιος ,
που φέρνει μήνυμα χαρμόσυνο
και με ΛΟΓΟ κοινό (3)
ξανακάνει μία την Άνω και την κάτω Οδό……
Κοινή και ίδια αθανάτων και θνητών ..!!!

 Αντώνης   Ρούσσης

1) Σύμφωνα με τον Πλάτωνα στην Πολιτεία του, ο Απόλλων εξηγεί σε όλους τους ανθρώπους τα των ναών, θυσιών και άλλων υπηρεσιών προς τη θεότητα, καθώς και το τυπικό που συνδέεται με το θάνατο και τη μεταθανάτια ύπαρξη. Γίνεται έτσι ο ιδρυτής πολλών τελετουργικών πράξεων και του τυπικού της θρησκείας.

2) ΣΑΒΑΖΙΟΣ : Στην ελληνική μυθολογία- ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία ελληνική θρακική θεότητα. Ετυμολογικά, το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus, από όπου και οι λέξεις «Δίας» και «θεός», το λατινικό deus = θεός, κλπ.. Στην κλασική Ελλάδα τον παρομοίαζαν με τον Διόνυσο, «ο Σαβάζιος... ...είναι το ίδιο με τον Διόνυσο.» (Λεξικό Σούδα). Κάποτε το όνομα Σαβάζιος συνδέεται από τους Ρωμαίους με το εβραϊκό Σαβαώθ όταν οι συγκρητιστικές και μονοθεϊστικές τάσεις τον παρουσιάζουν ως τον θεό λυτρωτή. Ο Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο και ότι η «ημέρα των Σαββάτων» ήταν εορτή του Σαβαζίου.

3) Ο Ηράκλειτος θεωρούσε ως ουσία της ειμαρμένης τον λόγο, ο οποίος διαποτίζει την ουσία του σύμπαντος. Πρέπει ν’ ακολουθήσουμε τον κοινό (Καθολικό/ Κοσμικό/ Συμπαντικό) λόγο. Ενώ όμως ο λόγος είναι κοινός, οι πολλοί ζουν σαν να έχουν δική τους φρόνηση.
- Ο λόγος είναι κοινός στα πάντα (τον κοινό λόγο).
- Η φρόνηση όλων είναι κοινή και είναι αυτή που βασίζεται στον κοινό λόγο. Σ’ όλους τους ανθρώπους έχει δοθεί η δυνατότητα για αυτογνωσία και σωφροσύνη.
- Όσο μακριά και αν σε πηγαίνει ο δρόμος σου προχωρώντας, τα πέρατα της ψυχής δε θα τα βρεις….. Τόσο βαθύ λόγο περιέχει !!
- Στην ψυχή μέσα υπάρχει λόγος που αυξάνει από τον εαυτό του.
- Αφού ακούσετε όχι εμένα αλλά τον Λόγο, είναι σοφό να ομολογήσετε ότι το Εν είναι τα πάντα και τα πάντα είναι ένα. 
- Ο λόγος αυτός υπάρχει αιώνια.

                             

      ΩΔΗ   ΣΤΗ  ΣΕΛΗΝΗ

Στα σπήλαια    της σιωπής    μου

τα τραγούδια που δεν πρόλαβα να σου στείλω ,

σαν τις  φτερούγες των πουλιών

που έμειναν    ακίνητες   

ανατριχιάζοντας   στο σχίσιμο  του αγέρα

από τα βόλια του κυνηγού ,

ασημένια   κόρη του ουρανού

που γλυκαίνεις τον πανικό  των ανθρώπων,

όταν    το τελώνιο της νύχτας 

σαν σκοτεινός άρχοντας  θέλει να   εξουσιάζει  τα πάντα.

Στον λαβύρινθο  των άστρων

τα  σκόρπια  κομμάτια  της μορφής σου ,

λευκή   οπτασία     στους κήπους της φαντασίας μου,

που στον ίσκιο της περπατησιάς σου

αναβλύζουν νερό οι  πανάρχαιες    πηγές,

και ανατριχιάζουν τα ρόδα στο δροσερό άγγιγμά σου,  

λίγο πριν  έρθει   το φως   της Αυγής

μέσα από τις  χρυσόξανθες στέπες του ήλιου.

Βάσω  Μπρατάκη