ΟΤΑΝ ΘΑ ΠΕΣΕΙ Η ΠΡΩΤΗ ΣΤΑΓΟΝΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
Όταν θα
πέσει η πρώτη σταγόνα της
βροχής
θα αγκυροβολήσει και πάλι
μέσα μας το φθινόπωρο
με ολάνοιχτα
όλα τα πανιά του
βάζοντας σε τροχιά την αόρατη
φτέρη
που
θα σκορπίσει την δρόσο των ουρανών
πάνω από
το διψασμένο χώμα
που
άφησε πίσω του το καλοκαίρι.
Όταν θα πέσει η πρώτη σταγόνα της
βροχής
Θα
ανοίξουν και πάλι διάπλατα
οι ουρανοί
Τις
γκριζόμαυρες αραχνοΰφαντες βεντάλιες τους
Όμοιες
με τα φτερά του αγγέλου
που αναδύθηκε μέσα από τις στάχτες
του
δάσους , που με τόση απερισκεψία
θυσιάσαμε
στον βωμό της απληστίας .
Όταν θα πέσει η πρώτη σταγόνα της βροχής
θα στραφεί και πάλι μέσα μας η
πυξίδα της καρδιάς
προς τα κει
… που ανατέλλει η θλίψη
θρηνώντας
σαν κουρασμένο γεροντάκι,
για τις
εποχές
που ήρθαν και έφυγαν
παίρνοντας
μαζί τους το γλυκόλαλο
πουλί της νιότης
Όταν θα πέσει η πρώτη σταγόνα της
βροχής
θα κλάψουμε
για ακόμα μια
φορά
κάτω από την τσίγκινη στέγη μιας
μελωδίας
σαν δυο εραστές που έχασαν το κλειδί του Παραδείσου
και ας
φτεροκοπάν γύρωθε τους μελίσσι
οι λέξεις
που είχαν μοναδικό τους
προορισμό την αγάπη,
για το καλοκαιράκι που έσβησε
προς τα κει που χάνεται αφρισμένο ποτάμι ο χρόνος…
Βάσω
Μπρατάκη
