ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             

             ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ

'Εφυγες χωρίς να πεις τίποτε

για το μυστικό που έκρυβαν τα αγάλματα.

Οι αμυγδαλιές που μου υποσχέθηκες

δεν άπλωσαν κλαδιά παρά μονάχα

στα λευκά όνειρα που νύχτωσαν

παραφυλώντας στον ύπνο των κύκνων.

Γέρασες καλέ μου,αναζητώντας φτερά

μέσα στο δροσερό τραγούδι της θάλασσας.

Αλήθεια πόσο γαλανό είναι το πέταγμα των γλάρων,

και όμως δεν έπαψες να ξεθάφεις τον πόνο

σκοντάφτοντας στην γνώριμη σκληράδα των βράχων

παρόλο που το νιώθεις βαθιά μέσα σου

πως ο ήλιος γερνά μαδώντας τα ίδια χρυσάνθεμα.

Αδελφέ μου τι μπορούμε να κάνουμε;

Τα πουλιά ωριμάζουν μέσα στο ίδιο τους το πέταγμα.

Βάσω Μπρατάκη

Από την συλλογή

'' Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ''

Εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     

ΑΝΑΡΧΕΣ ΡΙΜΕΣ

 Στο περίγραμμα που χαράζει

η αγκαλιά των ματιών σου

το ανατριχιασμα μιας φλόγας

σε εστία καλά φιλαγμένη

στο κουκούλι αρχαίων χρόνων

κι εγώ ψυχή που ξυπνά

κάμπια που ονειρεύεται

τη γέννηση της πεταλούδας

που τολμά να ερωτοτροπεί

με τον ίδιο τον θάνατό της

όταν αυτός σημάδευε σιωπηλά

την αρχή και το τέλος μιας στιγμής

όταν γινόταν θυσία

για το αλάθητο ενός ονείρου

παραίσθηση που αιμορραγεί

ανιχνεύοντας τη φωτιά

στο βυθό μιας καρδιάς.

Στο περίγραμμα που χωρίζει

το σκοτάδι από το φως

το ανατρίχιασμα της σιωπής

όταν έπεσαν σαν χάρτινα τείχη

τα κάστρα της φωνής σου

και ο έρωτας να πορεύεται σιωπηλά

με την ανάσα ιδρωμένων αλόγων

πάνω από τα πέτρινα αγόρια

που έγιναν κοινωνοί της σιωπής των άστρων,

καβαλάρηδες που κοιμούνται,

μυστικοί εραστές της πέτρας

να ζητούν εκλιπαρώντας

για μια νύχτα μονάχα

την πέτρα ν'ανταλλάξουν με σάρκα

μήπως και σβήσουν τη δίψα των αιώνων,

ταξιδευτές να γίνουν του ονείρου

τρελοί  μέσα στους αιώνες.

Βάσω Μπρατάκη

Από την συλλογή “ΝΥΧΤΑ ΗΝΙΟΧΟΣ”

εκδόσεις Γαβριηλίδη

                 


                                             

ΟΤΑΝ   ΘΑ ΠΕΣΕΙ   Η ΠΡΩΤΗ ΣΤΑΓΟΝΑ   ΤΗΣ   ΒΡΟΧΗΣ

Όταν θα   πέσει η πρώτη  σταγόνα  της  βροχής

θα αγκυροβολήσει  και πάλι  μέσα μας  το φθινόπωρο   

με ολάνοιχτα   όλα   τα    πανιά του

βάζοντας σε τροχιά   την αόρατη   φτέρη

που    θα σκορπίσει  την δρόσο   των ουρανών  

πάνω από  το   διψασμένο     χώμα

που  άφησε πίσω του  το    καλοκαίρι.

Όταν θα πέσει η πρώτη σταγόνα    της   βροχής

Θα  ανοίξουν    και πάλι  διάπλατα    οι ουρανοί

Τις  γκριζόμαυρες   αραχνοΰφαντες       βεντάλιες τους   

Όμοιες    με τα φτερά    του αγγέλου 

που αναδύθηκε    μέσα από τις στάχτες

του δάσους    , που με τόση απερισκεψία 

θυσιάσαμε   στον βωμό της απληστίας   .

Όταν θα πέσει η πρώτη σταγόνα της   βροχής

θα στραφεί και πάλι μέσα  μας   η πυξίδα της καρδιάς 

προς τα κει   … που ανατέλλει  η θλίψη  

θρηνώντας   σαν κουρασμένο   γεροντάκι,

για   τις  εποχές    που ήρθαν  και έφυγαν  

παίρνοντας  μαζί τους    το  γλυκόλαλο  πουλί της νιότης 

Όταν θα πέσει η πρώτη σταγόνα  της   βροχής

θα κλάψουμε  για   ακόμα   μια  φορά

κάτω από την τσίγκινη στέγη μιας μελωδίας 

σαν δυο εραστές που έχασαν  το κλειδί του Παραδείσου 

και ας  φτεροκοπάν   γύρωθε τους    μελίσσι  οι λέξεις

που είχαν μοναδικό  τους   προορισμό  την αγάπη,

για το καλοκαιράκι     που έσβησε

προς τα κει που χάνεται     αφρισμένο ποτάμι ο χρόνος…

Βάσω  Μπρατάκη  

                                       

                                                       

                                      ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΚΥΜΑ

Στην αυλή του φεγγαριού

η ανάσα των άστρων

όταν άνοιγαν ερμητικά

τα παράθυρα στο κύμα

για να παραδοθούν οι ψυχές

των αναλφάβητων του έρωτα

στο σιωπηλό κάλεσμα της σειρήνας,

που νωχελικά άπλωνε

το αλφαβητάρι του έρωτα

στη θάλασσα της νύχτας.

Κι εγώ αγάπη μου

ολοένα τριγυρνώ

ταπεινός προσκυνητής στο κύμα,

στη θάλασσα της ψυχής σου,

το βότσαλο σηκώνοντας

να ψάχνω στον ίσκιο τους

τα λόγια της αγάπης,

στα λιμάνια του ονείρου

με τα μενεξεδιά βαπόρια.

Και απόμεινα

μονάχος να περιμένω

την αγάπη που αργεί να ανατείλει.

Βάσω  Μπρατάκη 

                                         

                     

                            ΩΔΗ  ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ   

Σε προσμένω να ‘ρθεις

πάνω  στο πύρινο άρμα σου,

Ουράνιο  αγόρι  με   τα χιλιάδες   πουλιά 

στα χρυσαφένια    μαλλιά  σου,

που το   λάτρεψαν οι λαοί όσο κανέναν άλλο.

Βασιλιά, που ορκίζονται θνητοί και αθάνατοι στο όνομά  σου,

και σταυρώνουν την  μοίρα τους στον κύκλο της περπατησιάς σου,

πριν ακόμα  εξερευνήσουν τα άγνωστα βασίλεια σου.

Σε προσμένω  να  ‘ρθεις, 

Ουράνιε    Ηνίοχε,   που στα  χέρια  σου   κρατάς    

τα ηνία  της ζωής  των πάντων. 

Άπλετο φως  του κόσμου,

τα πέταλα  της ματιάς σου    να ρίξεις

στα ρόδα   των   κήπων   της καρδιάς μου,

την σπορά τους    να αφήσουν  στην εύφορη γη,

που με γέννησε και με έθρεψε,  

δέσμιο    της μοίρας μου

Βασιλιάς   και σκλάβος να γίνω  μαζί…

Βάσω Μπρατάκη

                                                   

          ΟΔΟΣ ΑΝΩ ΚΑΙ ΚΑΤΩ

Δόξα σε ‘σένα ανίκητε Ήλιε Απόλλωνα
που μας έδειξες το Φώς
και θεραπεύεις με απαλούς ιριδισμούς
Ψυχή και Νου
ω εσύ, θεέ του κάλλους,
φωτεινέ σηματοδότη των ιερών τελετουργικών !! (1)

Και σε σένα Δόξα , Διόνυσε

των ψυχών Λυτρωτή,
θεέ της βλαστήσεως και του σταριού,
θεέ Άγιε, Κύριε Σαβάζιε ή Σαβαώθ, (2)
της Ανάστασης και αναγέννησης
της υπάρξεως της Διανοίας και των Αγαθών…

Σκίστηκαν τα γαλάζια τ’ ουρανού
κύριε, Εσταυρωμένε Ιησού ,
βαριά καταχνιά άπλωσε παντού
κι ο ήλιος από τα ουράνια εχάθη,
ίσκιους πλημμύρισε η γή,
"Ηλί Ηλί, λαμά σαβαχθανί"
« Ήλιε ήλιε Απόλλωνα
και σύ, Σαβάζιε Διόνυσε της χθονός,
έρχομαι προς εσάς……. »

Με νύχτα ζωσμένες κεφαλές

και πρόσωπα θλιμμένα,

μαλλιά λυμένα,
με μυρωδάτα δάκρυα
στις άκρες ραντισμένα,
κόρες δύστυχες σύνθρηνες, μυροφόρες ,
το πνεύμα και το σφρίγος αγκαλιάζουν….

Της Μελπομένης στεναγμός τετράφθογγος
Ο επιτάφιος θρήνος…..
Υάκινθο η αύρα μυροβόλησε
κι’ ο Άδωνις στους κήπους του
λαμπρό ναό στόλισε !
Ω! γλυκύ μας Έαρ, άνθος ευόσμιο
των ψυχών και των μυστών!!

Αστρολίβανος το θυμίαμα… !!

Σε μαιανδρισμούς το εκτόπλασμα,
ελίσσεται μυστικά
σαν μέσα από κληματαριά.
Οίστρος αιώνιας ζωής ,
του Διόνυσου η Καρδιά…!
Ιαματικά, Θαυματουργά,
τα νάματα που φέρει,
βάλσαμο στις λαβωμένες
και κατατρεγμένες ψυχές…

Χρυσός κισσός στη φορεσιά
και της αμπέλου τα τσαμπιά χρυσά…
Θεός θυρσίτης,
λαμπρός φωτοστεφανωμένος,
ορθώνεται ψηλά,
θεός Ανάστασης ζωής,
αιώνιας νιότης , Νίκης !!

Σαΐτες θυρσολόγχες οι κεραυνοί,
ξεχύθηκαν,
στα μαύρα Τρίσκοτα να κατεβούν
στο χάος να φωτίσουν..
Φως αγάπης ,αρμονίας,ειρήνης,
Ελληνικό.
δοξαστικό Απολλώνιο φως !!

Θεός αιώνιος ,
που φέρνει μήνυμα χαρμόσυνο
και με ΛΟΓΟ κοινό (3)
ξανακάνει μία την Άνω και την κάτω Οδό……
Κοινή και ίδια αθανάτων και θνητών ..!!!

 Αντώνης   Ρούσσης

1) Σύμφωνα με τον Πλάτωνα στην Πολιτεία του, ο Απόλλων εξηγεί σε όλους τους ανθρώπους τα των ναών, θυσιών και άλλων υπηρεσιών προς τη θεότητα, καθώς και το τυπικό που συνδέεται με το θάνατο και τη μεταθανάτια ύπαρξη. Γίνεται έτσι ο ιδρυτής πολλών τελετουργικών πράξεων και του τυπικού της θρησκείας.

2) ΣΑΒΑΖΙΟΣ : Στην ελληνική μυθολογία- ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία ελληνική θρακική θεότητα. Ετυμολογικά, το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus, από όπου και οι λέξεις «Δίας» και «θεός», το λατινικό deus = θεός, κλπ.. Στην κλασική Ελλάδα τον παρομοίαζαν με τον Διόνυσο, «ο Σαβάζιος... ...είναι το ίδιο με τον Διόνυσο.» (Λεξικό Σούδα). Κάποτε το όνομα Σαβάζιος συνδέεται από τους Ρωμαίους με το εβραϊκό Σαβαώθ όταν οι συγκρητιστικές και μονοθεϊστικές τάσεις τον παρουσιάζουν ως τον θεό λυτρωτή. Ο Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο και ότι η «ημέρα των Σαββάτων» ήταν εορτή του Σαβαζίου.

3) Ο Ηράκλειτος θεωρούσε ως ουσία της ειμαρμένης τον λόγο, ο οποίος διαποτίζει την ουσία του σύμπαντος. Πρέπει ν’ ακολουθήσουμε τον κοινό (Καθολικό/ Κοσμικό/ Συμπαντικό) λόγο. Ενώ όμως ο λόγος είναι κοινός, οι πολλοί ζουν σαν να έχουν δική τους φρόνηση.
- Ο λόγος είναι κοινός στα πάντα (τον κοινό λόγο).
- Η φρόνηση όλων είναι κοινή και είναι αυτή που βασίζεται στον κοινό λόγο. Σ’ όλους τους ανθρώπους έχει δοθεί η δυνατότητα για αυτογνωσία και σωφροσύνη.
- Όσο μακριά και αν σε πηγαίνει ο δρόμος σου προχωρώντας, τα πέρατα της ψυχής δε θα τα βρεις….. Τόσο βαθύ λόγο περιέχει !!
- Στην ψυχή μέσα υπάρχει λόγος που αυξάνει από τον εαυτό του.
- Αφού ακούσετε όχι εμένα αλλά τον Λόγο, είναι σοφό να ομολογήσετε ότι το Εν είναι τα πάντα και τα πάντα είναι ένα. 
- Ο λόγος αυτός υπάρχει αιώνια.

                             

      ΩΔΗ   ΣΤΗ  ΣΕΛΗΝΗ

Στα σπήλαια    της σιωπής    μου

τα τραγούδια που δεν πρόλαβα να σου στείλω ,

σαν τις  φτερούγες των πουλιών

που έμειναν    ακίνητες   

ανατριχιάζοντας   στο σχίσιμο  του αγέρα

από τα βόλια του κυνηγού ,

ασημένια   κόρη του ουρανού

που γλυκαίνεις τον πανικό  των ανθρώπων,

όταν    το τελώνιο της νύχτας 

σαν σκοτεινός άρχοντας  θέλει να   εξουσιάζει  τα πάντα.

Στον λαβύρινθο  των άστρων

τα  σκόρπια  κομμάτια  της μορφής σου ,

λευκή   οπτασία     στους κήπους της φαντασίας μου,

που στον ίσκιο της περπατησιάς σου

αναβλύζουν νερό οι  πανάρχαιες    πηγές,

και ανατριχιάζουν τα ρόδα στο δροσερό άγγιγμά σου,  

λίγο πριν  έρθει   το φως   της Αυγής

μέσα από τις  χρυσόξανθες στέπες του ήλιου.

Βάσω  Μπρατάκη 

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ

                                               

                     

                       ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤ Ι    

Σε βρήκα στα σύνορα της ημέρας με την νύχτα

έχοντας  στο βλέμμα  την αντάρα των καιρών

διωγμένος  από  την ίδια σου την  χώρα

και έναν φτωχό   σκύλο να σε παίρνει  στο κατόπι

τον μόνο σύντροφο που σου απόμεινε

γιατί   έγιναν σκληροί  οι άνθρωποι

και εύκολα  πια   ξεχνούνε

αυτούς που  τους αγάπησαν   κάποτε

καθώς  τις   ζωές τους  κατάντησαν  

 ένα φεγγάρι κομμένο   στα δυο

το ‘ να κομμάτι στο φως και το άλλο στο σκοτάδι

 όμοια   με τις ψυχές τους

γι ’αυτό και  απόμειναν    στα  σταυροδρόμια του κόσμου  

μην ξέροντας   προς ποια κατεύθυνση   να πάνε

 και ας ξέρουν βαθιά μέσα τους

μπροστά   τους   πως είναι  το μονοπάτι ...

Βάσω  Μπρατάκη 

                                         

                    ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ
                                  

Αιώνες τώρα  στην σκιά του  τροχού  των εποχών

οι εραστές κοιμίζουν   ,χωρίς  να το ξέρουν,

στην ίδια  κλίνη   , τον  έρωτα  μαζί

με  τα   ανομολόγητα   πάθη τους,  

Από την μια οι στρατιές της Αφροδίτης

και από την άλλη  του Άρη .

Αγάπες   και μίση     όλα μαζί    

σ ‘ ένα  κουβάρι  μπλεγμένα,   

γι’ αυτό   και  κάθε βράδυ

κάτω  από   την   ασπίδα του φεγγαριού  

χιλιάδες    μάχες  δίνονται  .

Ποιοι οι νικητές και ποιοι οι νικημένοι  ;

Ποτέ  κανείς    μας     δεν θα το μάθει… 

ΒΑΣΩ  ΜΠΡΑΤΑΚΗ

ΟΝΕΙΡΙΚΟ

                 

                     ΟΝΕΙΡΙΚΟ

                     Ι

Τις νύχτες   σαν   πέφτει το σκοτάδι  

δυο μάτια    ανοίγουν     διάπλατα

κάτω από την μαλαματένια φτέρη του φεγγαριού

που γυρνά σκορπώντας αδιάκοπα την γύρη των άστρων ,

σαν δυο  παράθυρα  που αγναντεύουν τα  ουράνια,

και είναι η    ψυχή μου ,

το ζαρκaδάκι  που τρέχει  χοροπηδώντας    

με την σβελτάδα     εκστασιασμένης    μαινάδας, 

σε   δάση  που δεν τα διάβηκε   ποτέ κανείς

παρά  μονάχα  όσοι    τους   άγγιξε ,     

τρυφερά  ,το αόρατο  χέρι του θεού ύπνου

ραντίζοντας   τους    με την  δροσιά   της  λήθης 

λίγο πριν καθίσουν  οι δροσοστάλες    της  αυγής   

στα μισανοιγμένα  πέταλα  των λουλουδιών  .

                                        

                

                       ΙΙ

Το χάραμα   ,  στην  ηχώ της σιωπής

πόρτες    ακούω   να  ανοίγουν και  να  κλείνουν

στην  Καστρόπολη    που ξυπνά

στο πρώτο φως     του  Αποσπερίτη,

και είναι  η ψυχή μου   που  ψάχνει με αγωνία,

την έξοδο   να βρει ,

από τον  λαβύρινθο  του υποσεινήδητου

κρατώντας  σφιχτά στα χέρια της  

την άκρη   του νήματος

που   άπλωσε   μπροστά   της 

 ο  θεός   των ονείρων  ο    Μορφέας.

Βάσω  Μπρατάκη  

Από την ποιητική συλλογή "ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΟΔΥΝΗ "