(Ο πίνακας είναι έργο της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη)

Ωδή στην αγάπη

Σ' αγαπώ

με την δίψα της φωτιάς,

που σάρωσε τα πάντα,

στα δάση της ψυχής μου,

τις νύχτες με τα πυρπολημένα φεγγάρια,

όταν ανάψαν οι φωτιές,

στις γειτονιές των άστρων.

Σ' αγαπώ

με την τρέλα της καταιγίδας,

που ταρακούνησε τα κλαδιά,

στα δένδρα της φαντασίας μου,

όταν πορευόταν ο έρωτας μυστικά,

μουσική στα πλήκτρα της ψυχής μου.

Σ'αγαπώ

με την ορμή που το φως σκορπά,

διάφανες βεντάλιες,

στα αγεωγράφητα τοπία του κορμιού σου,

όταν ανοίγει πανιά η αστροφεγγιά,

στο παρθενικό ταξίδι των χεριών μου.

Σ'αγαπώ

με το απέραντο μιας νύχτας

όταν ωριμάζει ο λωτός του πόθου,

στην αγκάλη μυστικών κήπων

και ανοίγουν τα φτερά των αγγέλων,

στα σοκάκια του ονείρου.

Βάσω Μπρατάκη

(ο πίνακας είναι έργο της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη )

Νοσταλγικός Μάης

Το μυστικό της άνοιξης,

άνοιξε το πρώτο χελιδόνι,

τα μυστικά της νύχτας,

άνοιξε το πρώτο αστέρι

και στα κανάλια του φεγγαριού,

σιωπηλά ο έρωτας σέρνεται,

αίμα που εκρήγνυται,

βάφοντας με κόκκινο,

τις παπαρούνες της καρδιάς,

όταν η άνοιξη ξυπνά,

αναταράζοντας την φωτιά,

στην κάμινο της ψυχής μας.

Και εγώ να χάνομαι,

όταν η λογική παρανάλωμα γίνεται,

στα όνειρα μιας νύχτας,

σε σκοτεινά σοκάκια της μνήμης,

στην μακρινή πολιτεία,

που πάντα θα μου λείπει.

Εκεί τα πρώτα φιλιά,

εκεί τα πρώτα σ'αγαπώ,

μουσική βιολιού,

φυλλωσιές που απλώσαν,

στον κήπο του υποσυνείδητου.

Και εκεί που νομίζω,

πως επιτέλους την έχω νικήσει,

έρχεται μια νύχτα με γιασεμιά

και μ'ένα φεγγάρι όνειρο

και στα όνειρα ξεχύνεται,

με την δύναμη της φωτιάς,

που νόμιζα ότι είχα σβήσει,

με την γλύκα των αηδονιών του Μάη.

Και εγώ ανυπεράσπιστη ψυχή,

να ζητώ από την λήθη λύτρωση,

αφού δεν μπορώ να ξαναζήσω,

τους είκοσι μου Μάηδες,

τουλάχιστον στοργικά να σβήσει,

αυτά που βάζαν φωτιά στα όνειρα μου.

Χέρια,χείλη,στόμα

που τα λάτρεψα με πάθος,

ανώριμη ψυχή,

που δεν γνώριζε από προδοσίες.

Βάσω Μπρατάκη

Αφιερωμένο
στην
Μαρία Καζάζη


Ακούραστη μέλισσα της τέχνης,
τα καλύτερα χρώματα τα φύλαγες,
στις κερύθρες της καρδιάς
και απλόχερα με μέλι φίλευες,
τους δαίμονες της ψυχής,
μεταλλάσοντας τους σε αγγέλους της τέχνης.


Σαν επίμονος μέρμηγκας έλεγες,
να συλλέγω το φως και τις σκιές,
στην ράχη των πραγμάτων.
Περάσαν χειμώνες και καλοκαίρια
και εγώ χωρίς να το καταλάβω,
συλλέκτης έγινα σιωπηλός,
των πιο όμορφων πραγμάτων,
όταν το ανθρώπινο συναίσθημα
γεννά μυστικά,
στο άπλετο φως της ημέρας
και τα βαθειά σκοτάδια της νύχτας,
το φως και τις σκιές,
στις χαραγματιές μιας ρυτίδας.
Εσύ μου το δίδαξες,
όταν μετρούσες το βάθος μιας ψυχής,
ιχνηλατώντας μυστικά,
το φως και τα σκοτάδια,
στο ανάγλυφο ενός προσώπου.


Στον ίσκιο που χαρίζει ένα δάκρυ,
μέτρησα την μοναξιά μιας ζωής
και ένιωσα ότι δεν μου αξίζει
και όρθωσα το ανάστημα της ψυχής,
το δάκρυ αυτό ήταν δικό σου,
από αγάπη προς τον άνθρωπο,
εμένα που γνώριζες τόσο λίγο.


Και τώρα που εσύ βρίσκεσαι,
στο μέσο της καταιγίδας,
έχοντας στα φτερά της ψυχής,
φτερά τα λόγια των πεθαμένων σου
και εγώ ψυχή πια που ημέρεψε,
στην σκέπη των στίχων,
αιώνια κοινωνός της ομορφιάς,
που γεννούν οι τέχνες των ανθρώπων,
ένα περιστέρι θα σου στείλω,
στο ράμφος του κλαδί ελιάς,
τα πιο όμορφα συναισθήματα,
τις καταιγίδες σου να ημερέψω,
προάγγελος να γίνει στην ψυχή,
του ουράνιου τόξου που θα έρθει σύντομα....

Μαρία Καζάζη
Το ποίημα που μου ζήτησες...
Προάγγελος να γίνει στην ψυχή σου
του ουράνιου τόξου που θα έρθει σύντομα
Ευχαριστώ για τους υπέροχους πίνακες σου
που συνοδεύουν τα ποιήματα μου...

Βάσω Μπρατάκη

Ελπίζω
Στην
Σταύρωση
Όλων των δεινών
Που μαστίζουν τις ανθρώπινες κοινωνίες
Πόλεμος , αρρώστιες, φτώχεια….
Αλλά
Και των προκαταλήψεων……
Που μαστίζουν ανθρώπινες ζωές
Ελπίζω
Στην
Ανάσταση
Ανθρώπινων κοινωνιών
Ανώτερων
Πνευματικά και πολιτισμικά
Όπου
Οι έννοιες
Πόλεμος, αρρώστιες ,φτώχεια…
Να είναι
Μόνο
Λέξεις
Στα ανθρώπινα λεξικά
Μια λέξη μόνο να υπάρχει
Άνθρωπος
Και ένα όνειρο
Πως
Να σώσουμε
Τον
Πλανήτη
Γή


Βάσω Μπρατάκη

Εύχομαι
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ
σε όλους

(έργο του Νταλί)
Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ


Ζύγιασε την τσακισμένη του ρυτίδα,
πάνω από το ανυποψίαστο χάσμα του χρόνου,
σαν το σπασμένο φτερό της ελπίδας,
που υποσχέθηκε λύτρωση από τον πόνο.
Οι συμπληγάδες δεν είναι μακριά,
το ψιθυρίζουν τα συντρίμια,
από κάποιο παλιό ξεχασμένο ναυάγιο.
Σπάσαν και τα καλάμια για τις φλογέρες
και έτσι γέρασαν οι ψυχές να περιμένουν.
Κρίμα χάθηκε και το τελευταίο μήνυμα
και τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα,
στο σταυρό του κορμιού,πεθαίνουν,
πριν πιάσουν κουπιά και τιμόνι.
Και ο Γολγοθάς περιμένει,
περιμένει και ελπίζει,
να έρθουν καινούργια μηνύματα.



Γράφτηκε το 1981
Βάσω Μπρατάκη

(ο πίνακας είναι της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη)
αφιερωμένο

στον Διάττοντα Αβρο,

τον ρομαντικό της ποίησης. .

Αυτός που θα'ρθει

Αυτός που θα'ρθει είναι αυτός

που θα ξεδιαλύνει το υφάδι της μοίρας,

στον τρεμάμενο ψίθυρο της αστρόφεγγης νύχτας.

Είναι αυτός που στοχαστικά θα φυλλομετρήσει

την συλλογή στο πιωμένο χνάρι της μοναξιάς.

Θα δει ολόγυμνη τη χαρά του ήλιου,

στα μυστικά των λουλουδιών και των ήχων.

Είναι αυτός που θα βυθομετρήσει το αύριο,

στο χτύπημα της φλέβας κάτω απο το τσιτωμένο δέρμα.

Θα συλλάβει το ζύγιασμα του γλάρου,

πάνω απο τα χέρια που σβήσαν το κύμα.

Θα νιώσει τον πόνο της πρώτης ρυτίδας,

σαν καθρεφτιστεί στην τυραννία του χρόνου

και μετανιωμένος θα σκύψει να πιεί ,

σαν ηλιαχτίδα που λυποθυμάει

στο λουλακί κάτω από το κύμα,

την συγχώρεση, στο αδιάλυτο αίνιγμα της μοίρας.

γράφτηκε το 1981

Βάσω Μπρατάκη

(Ο πίνακας είναι της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη)


Μαύρα πουλιά
διαβατάρικα πουλιά,
φερμένα από άλλους τόπους
που δεν γνώρισα ποτέ μου,
όταν έτρεχα,
διψασμένο κορμί,
στις λεωφόρους του πόθου,
κλέψαν μια νύχτα με αστροφεγγιά,
την ίδια την καρδιά μου,
στις συντεταγμένες του πετάγματος τους,
το αίμα του φεγγαριού,
που τρέφεται από την φωτιά,
που κούρσεψε τα όνειρα μου....


Και εγώ
λανθραναγνώστης των άστρων,
στα παγκάκια της τρέλας,
στις χαρακιές της νύχτας,
να ψάχνω τα σημάδια της αγάπης,
που τάϊσε με φωτιά ,
τα σβησμένα όνειρα μου....


Στην θέση της καρδιάς,
ένα σπασμένο βιολί,
στις διαλυμένες χορδές του,
οι νότες της σιωπής ,
ψυχή που φόρεσε το μαύρο..
.....
Βάσω Μπρατάκη