(ο πίνακας είναι της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη) αφιερωμένο
στον Διάττοντα Αβρο,
τον ρομαντικό της ποίησης. .
Αυτός που θα'ρθει
Αυτός που θα'ρθει είναι αυτός
που θα ξεδιαλύνει το υφάδι της μοίρας,
στον τρεμάμενο ψίθυρο της αστρόφεγγης νύχτας.
Είναι αυτός που στοχαστικά θα φυλλομετρήσει
την συλλογή στο πιωμένο χνάρι της μοναξιάς.
Θα δει ολόγυμνη τη χαρά του ήλιου,
στα μυστικά των λουλουδιών και των ήχων.
Είναι αυτός που θα βυθομετρήσει το αύριο,
στο χτύπημα της φλέβας κάτω απο το τσιτωμένο δέρμα.
Θα συλλάβει το ζύγιασμα του γλάρου,
πάνω απο τα χέρια που σβήσαν το κύμα.
Θα νιώσει τον πόνο της πρώτης ρυτίδας,
σαν καθρεφτιστεί στην τυραννία του χρόνου
και μετανιωμένος θα σκύψει να πιεί ,
σαν ηλιαχτίδα που λυποθυμάει
στο λουλακί κάτω από το κύμα,
την συγχώρεση, στο αδιάλυτο αίνιγμα της μοίρας.
γράφτηκε το 1981
Βάσω Μπρατάκη
Ένα τραγούδι για το άγνωστο
ΑπάντησηΔιαγραφήπου όμως είναι αναμενόμενο
με την ελπίδα
πως θα λύσει
όλους τους γρίφους
μαζί και κείνα
τα ανεξερεύνητα της καρδιάς
αφήνοντας τα δικά του ίχνη
πάνω στα πέπλα της μοναξιάς...
Καλό βράδυ.
Η ερωτική αναζήτηση
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο άγνωστο
Το απρόσιτο και το επιθυμητό
πολύ ομορφες λεξεις
Καλο σου βραδυ Βασω
Το ποίημα είναι εξαίρετο και του οφείλουμε πολλές αναγνώσεις! Δε μπορώ όμως να πω περισσότερα λόγω της ιδιομορφίας της ανάρτησής σου...Ένα μεγάλο ευχαριστώ για την αφιέρωση που μου έκανες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοφία Στρέζου και Μαρία Νικολάου
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγνώμη που απαντώ με το ίδιο σχόλιο και στις δύο δεν το κάνω χάρη συντομίας αλλά στην συνέχεια θα καταλάβαιτε γιατί...
Μαρία Χαίρομαι που νιώθω ότι σε έχω κερδίσει με την ποίηση μου ,το ίδιο και εσένα Σοφία ,μου δίνετε κουράγιο και σας ευχαριστώ....Ευχαριστώ για την ερωτική προέκταση που δώσατε σ'αυτό το ποίημα μου και δεν έχετε άδικο...
Αλλά Θα σας απογοητεύσω φίλες μου γιατί αυτό το ποίημα δεν ανήκει στα ερωτικά μου...Όταν το έγραψα στην νεαρή εκείνη ηλικία είχα στο μυαλό μου τα παιδιά των λουλουδιών...
Ονειρευόμουν τον άνθρωπο που θα έψαχνε το νόημα της ζωής κάτω από τα άστρα,που θα χανόταν στα μυστικά των λουλουδιών και των ήχων και που θα ζύγιαζε το πέταγμα της ψυχής του σύμφωνα με το ζύγιασμα του πετάγματος των γλάρων...Αυτός άνθρωπος τότε ονειρευόμουν ότι ίσως όταν έβλεπε την τυραννία της πρώτης ρυτίδας που είναι η ωριμότητα ίσως και να συνειδητοποιούσε το κακό που κάνουμε στον πλανήτη και την ζωή ,αυτό το αδιάλυτο αίνιγμα της μοίρας που είναι κάθε ζωή που γεννιέται στον πλανήτη μας...
΄Φίλες μου μην νιώθετε άσχημα το έπαθα προσφάτως και εγώ. Διάβασα ένα φοβερά τραγικό κείμενο και αντί να εντοπίσω την τραγικότητα του είδα αυτά που ήθελε εκείνη την στιγμή να δει η ψυχή μου παρασυρμένη από τα καλέσματα της ερωτικής άνοιξης...
Δείτε ξανά τον πίνακα της ανάρτησης και ίσως να δείτε και εσείς αυτό τον άνθρωπο που ονειρεύτηκα τότε...
Μια γλυκιά καληνύχτα εύχομαι και στις δύο και ας ευχηθούμε στο μέλλων να υπάρχουν πολλοί τέτοιοι εραστές της ζωής μήπως και σώσουμε την ζωή σ'αυτόν τον πλανήτη...
Φίλε μου Διάττων για να καταλάβεις αυτό το ποίημα και να το αξιολογήσεις σωστά θα σε παρακαλέσω να διαβάσεις τα σχόλια που κάνω πιο
ΑπάντησηΔιαγραφήπάνω...
Έχεις δίκιο το ποίημα μου αυτό θέλει πολύ διάβασμα...Δεν ξέρω αν σου αρέσει αλλά εγώ έκρινα ότι έπρεπε σε σένα να το αφιερώσω...
Είναι από τα αγαπημένα μου ποιήματα από εκείνη την χρονιά που ονειρευόμουν ότι η ποίηση είναι μόνο για δίνει μηνύματα στους ανθρώπους για έναν καλύτερο κόσμο.
Ξέρεις τότε ήμουν ακόμα φοβερά ρομαντική!
Καλή σου νύχτα!
Να είσαι σίγουρη Βάσω πως και το ποίημά σου διάβασα πολλές φορές αλλά και τα σχόλια που ακολούθησαν. Δε μπαίνω, άλλωστε, για να δηλώσω απλά και μόνο την παρουσία μου (αυτό το "δούναι και λαβείν", βλέπεις, ακολουθείται πολύ στο χώρο των bloggers).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι βέβαια κατάλαβα το νόημα του ποιήματος. Γιατί είμαι κι εγώ ρομαντικός. Μάλιστα στα χρόνια που αναφέρεις, νέος τότε, ήμουν "εν δυνάμει" ρομαντικός. Και τώρα είμαι, ακόμα, αλλά τώρα είναι εμφανή πλέον τα σημάδια της "κόπωσης". Όπως και να 'χει όμως, παραμένω ρομαντικός. Και ξέρεις γιατί; Γιατί έχω διαλέξει τη δική μου μέθοδο αυτοκαταστροφής! Άλλωστε, δεν είμαι παρά ένας Διάττων...
Ελπίζω τώρα εσύ να με καταλαβαίνεις...
Δεν απογοητεύομαι που δεν το χεις στα ερωτικα σου , ουτε εχει καμια σημασια αυτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Ποιητής ειναι ο μόνος που ξερει πραγματικα τι σκέφτεται οταν γραφει κάτι.
Ολοι οι αλλοι δημιουργουν τις δικες τους εικονες και σκεψεις.
Αυτο αλλωστε ειναι και η Ποιηση..
Μια ομορφη Κυριακη να χεις :)
Φίλε Διάττων
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε παρακαλώ να πάψεις να αυτοκαταστρέφεσαι ότι και να εννοείς με τον όρο αυτοκαταστροφή.Μια διαδικτυακή φίλη μου δίδαξε ότι πρέπει να παλεύουμε για τα θέλω και τα πιστεύω μας ακόμα και αν δεν αρέσουν στους πολλούς αρκεί βέβαια να μην κάνουμε κακό στους άλλους και να κρατάμε τις ανθρώπινες αξίες μας.Και ότι πρέπει να αγαπάμε όχι μόνο τους αγγέλους αλλά και τους δαίμονες της ψυχής μας γιατί κατά την ταπεινή γνώμη μου η ανθρώπινη φύση μας διακατέχεται όχι μόνο από αγγέλους αλλά και από δαίμονες....Και επειδή καθόλου δεν την υποτιμώ είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβει πια εννοώ και την ευχαριστώ ...Φίλε μου η εποχή μας έχει ανάγκη από ανθρώπους με αξίες, τους ρομαντικούς όπως εγώ αποκαλώ, γι'αυτό και δεν πρέπει να επιλέγουμε καμμιά μέθοδο αυτοκαταστροφής...Απλά πρέπει να στραφούμε μέσα μας για να δούμε τι θέλαμε από την ζωή μας και να το διεκδικήσουμε ...ποτέ δεν είναι αργά...
Καλή σου μέρα!
Θα ήθελα να μάθω αν είσαι η παλιά φίλη " μπλε βελούδο" που έγραφα παλιά...υπέροχοι πίνακες, υπέροχη δουλειά καλή μου..Είμαι σίγουρη οτι έκανε ήδη πολλές εκθέσεις.Μπορώ να σε καλέσω στο μπλοκ μας που έχουμε για τις γυναίκες που ασχολούνται με δημιουργίες χειρός;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις δίκιο αυτή είναι η μαγεία της ποίησης ...
Γι'αυτό και εγώ φίλη μου όταν διαβάζω τα ποιήματα τα δικά σου και των άλλων θέλω να αφήνομαι στο ταξίδι των λέξεων τους....και πίστεψε το φίλη μου είναι ένα υπέροχο ταξίδι της ψυχής και τον αισθήσεων ακόμα και αν πολλές φορές είναι άσχετο από το ταξίδι του δημιουργού.
Μια όμορφη Κυριακή να έχεις και εσύ...η άνοιξη μας φωνάζει με μια έκρηξη από μυρωδιές και χρώματα ότι πρέπει να αδράξουμε την κάθε στιγμή της ζωής μας...
Αχτίδα
ΑπάντησηΔιαγραφήσε καλωσορίζω στην γωνιά μου αλλά φοβάμαι φίλη μου ότι εννοείς άλλο μπλέ βελούδο.Τα έργα τα δικά μου είναι οι πίνακες που μετακινούνται κάτω από τον τίτλο του ιστολογίου και δεν ξέρω αν τους πρόσεξες και αν σου αρέσουν ...
Αυτοί που είναι πάνω από τις τρεις τελευταίες αναρτήσεις μου και στο πλάι των αναρτήσεων είναι έργα της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη δασκάλας και αγαπημένης φίλης μου και μάλλον για αυτούς τους πίνακες θα λες...
Εγώ έλαβα μέρος μόνο σε μια ομαδική έκθεση πολύ κοντά στην πόλη σου μια και είμαστε από το ίδιο μέρος της Ελλάδας από ότι βλέπω στο προφίλ σου...Μπορείς να το δεις στο google στο όνομα μου.
Ελπίζω να μην σε απογοήτευσα...
Καλη σου μέρα!
Βάσω μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ποίημά σου...γεμάτο όνειρα και ελπίδες...γεμάτο αναζητήσεις δημιουργικές.
Η αφιέρωσή σου στον Διάττων ήταν απόλυτα ορθή.
Αστον να λέει για αυτοκαταστροφές...
Είναι ο πιο δημιουργικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει.
Ένας διάττοντας αστέρας που διαψεύδει το στιγμιαίο και φωτίζει στην αιωνιότητα.
Σας ευχαριστώ και τους δυο που μου ανοίγετε καθημερινά τα μάτια της ψυχής.
Καλημέρα
Tonia
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε καλωσορίζω στην γωνιά μου και χαίρομαι που επιβεβαιώνεις την γνώμη που και εγώ σχημάτισα για τον Διάττων.Στα πρώτα μου σχόλια μιλάω για το νόημα αυτού του ποιήματος αν δεν τα διάβασες...Όσο για τα καλά σου λόγια εγώ ευχαριστώ φίλη μου γιατί μου δίνουν κουράγιο να συνεχίσω..
Καλό σου απόγευμα
...οσο ζω
ΑπάντησηΔιαγραφήκι αν η καρδιά μου… από καρδιάς πονάει
και η ψυχή μου… με ψυχή ψυχορραγεί
κι αν το σώμα μου… το σώμα σου ζητάει
και το μυαλό μου… για σένα αιμορραγεί
κι αν η σκέψη μου… την σκέψη σου χαϊδεύει
και το βλέμμα μου… τα μάτια σου ζητεί
κι αν τα χέρια μου… ζητούν να σ’ αγκαλιάσουν
και τα χείλη μου… ζητούν την επαφή
κι αν η φωνή μου… την φωνή σου πολεμάει
για να κερδίσει… τη λέξη «σ’ αγαπώ»
κι αν η ζωή μου… για σένα θα πεθάνει
αν τ’ όνειρο δεν βγει αληθινό
τότε ναι… θα υποφέρω… θα πονώ και θα λυγίσω
περήφανος μπροστά στο «σ’ αγαπώ»
ναι… σ’ αγάπησα στ’ αλήθεια και ακόμα σ’ αγαπώ
μέσα μου βαθιά κρυμμένη, θα σε έχω όσο ζω
το όνομά σου θα το λέω κάθε μέρα… όσο ζω
και ας είσαι μακριά μου, κοντά μου θα' σαι όσο ζω
δεν ανήκεις σε κανέναν, όσο ζω... εσένα ζω
Αντωνακάκης Ε. Σωκράτης
στο κενό που υπάρχει στο ποιημα που σου εστειλα δεν απουσιαζουν στιχοι.. μη με ρωτας πως εγινε... εγινε παντως... καληνυχτα
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε μου Σωκράτη
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για το όμορφο ποίημα σου.Και τι σύμπτωση το είδα τώρα που πάω να κοιμηθώ.η ωραιότερη καληνύχτα που μπορούσαν να μου πουν...
Πολύ τρυφερό!!!
Σου εύχομαι και εγώ μια όμορφη νύχτα να περάσεις όπου και να είσαι φίλε μου...
καλημερα... ωραια μερα σημερα αν εξαιρεσουμε τις ασχημιες της...
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλια πολλα απο Χανια...
Αυτός που θάρθει
ΑπάντησηΔιαγραφήθα δει
ολόγυμνα τα μυστικά
των λουλουδιών
και σε απέραντες
ακρογιαλιές
θα πλανευτεί με τις φλόγες
που αφήνουν στο διάβα τους...
τα πεφταστέρια...
Ποιήτριά μου... ΠΕΤΑΣ!!!!!
Έξοχο το ποίημα
κι οι πίνακες που προβάλεις...Μαγεία!!!!!!
Σ' ευχαριστώ!!!
Προμηθέα δεσμώτη
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν αυτό το ποίημα το έγραφα τώρα σίγουρα οι στίχοι του θα φορούσαν την φλόγα που αφήνουν στο διάβα τους τα πεφταστέρια, σιωπηλός πλέον μύστης της φωτιάς που σαρώνει τα πάντα...
Τότε όμως ήμουν...
Μια ψυχή που αφουγκραζόταν τα μυστικά των λουλουδιών και των ήχων και που ζύγιαζε το πέταγμα της ανάλογα με το πέταγμα των γλάρων...
Μια ψυχή που ονειρευόταν στην τυραννία της πρώτης ρυτίδας την ωριμότητα της και εκστασιαζόταν μπροστά στο ξεδίπλωμα του αδιάλυτου αινίγματος που ήταν η κάθε ζωή που γεννιόταν γύρω της...
Ευχαριστώ για την προέκταση που δίνεις στην ποίηση μου...
Καλό σου απόγευμα!
απόσταση...
ΑπάντησηΔιαγραφήπάλι με χτύπησ’ η ζωή
στην Αχίλλειό μου πτέρνη
στα γόνατα με έριξε
και πόνο πάλι φέρνει
πάλι εμένα δίκασες
και πάλι με αδίκησες
πάλι εμένα διάλεξες
μεσ΄ στο κελί να ρήξεις
τα δάκρυα από τα μάτια μου
λάσπη το χώμα κάνουν
τις σκέψεις μου τις συγκρατώ
στην τρέλα θα με βγάλουν
γιατί την πήγες μακριά
γιατί να κλαίει μόνη
γιατί μου πήρες την καρδιά
και ζωντανός πεθαίνω
πες μου ρε άδικη ζωή
τι σου χρωστώ… να δώσω
πες μου… θα κάνω ότι θες
τα πάντα θα πληρώσω
μη μου την πάρεις μακριά
ασ’ την κοντά κι ας λείπω
μα εγώ στο όνειρο θα μπω
να της μιλήσω λίγο
γιατί μου την εστέρησες
και τώρα υποφέρω
γιατί παιχνίδι άρχισες
με μένα που τη θέλω
γιατί να κλαίει μακριά
γιατί να νοιώθω πως πονά
γιατί να υποφέρει
μου ξεριζώνετε η καρδιά
όταν την κλείνει η μοναξιά
και μόνη της φοβάται
Θεέ μου δεν παίρνω αναπνοή
ζωή άλλο δεν έχω
φέρ’ την μου πίσω να την δω
πριν κάψω όλο το σύμπαν
παρακαλώ και δεν μ’ ακούς
ζωή θα σε σκοτώσω
που βλέπω την αγάπη μου
να υποφέρει τόσο
Θεέ μου στ’ ορκίζομαι αυτό
στ’ ορκίζομαι και λέω…
όσες χιλιάδες δάκρυα
απ’ τα μάτια της θα βγαίνουν
τόσα μαχαίρια θα σου βρω
να στα καρφώσω Θεέ μου
Σωκράτης Ε. Αντωνακάκης
Ευχαριστώ για το ποίημα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου νύχτα!