( ο πίνακας είναι της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη )

ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ

Αφιερωμένο

Στην Κάκια Παυλίδου

Και πάντα ένας πειρατής

που στο βλέμμα θα 'χει

την φωτιά εκατό φεγγαριών,

με το τραγούδι δελφινιών,

πλάνα θα πλευρίζει την νύχτα

και τα μενεξεδιά βαπόρια,

που κουβαλούν όνειρα,

στις θάλασσες της καρδιάς,

με μαεστρία θα λεηλατεί.

Και στην αμμουδιά,

αντί για χορός θα αναστήνεται,

πάντα το πονεμένο τραγούδι,

μικρής θλιμμένης γοργόνας,

κάτω από το βλέμμα των άστρων,

όταν απελπισμένα θα αναζητεί,

το αθάνατο νερό,

την αγάπη της να ποτίσει,

που σαν βασιλικός μοσχοβολά,

στα παραθύρια του φεγγαριού,

μη και το όνειρο σβήσει.

Και πάντα το φεγγάρι θα χαμογελά,

όταν το όνειρο θα στροβιλίζεται,

σαν σπίθα σε τρανή φωτιά.

Τότες και η νύχτα καμίνι θα γίνεται

και πανέμορφη κόρη,

θα απλώνει τα ρω του έρωτα,

σε θάλασσα με χίλια κύματα,

όταν η αγάπη θα ανασαίνει,

στην αγκάλη των άστρων.

Και τότες είναι,

που αμούστακα αγόρια,

θα σκύψουν τρυφερά,

πάνω από την σιωπή των βυθών,

για να διαβάσουν προσεκτικά,

τα αναφιλητά που κρύβονται,

στην καρδιά σφραγισμένων οστράκων

που ολοένα περιμένουν,

τρυφερά να τα ελευθερώσει ένα χέρι,

την νύχτα με το ολόγιομο φεγγάρι,

όταν η ανέμη του έρωτα,

γέρνει ολοένα προς τα άστρα.

Βάσω Μπρατάκη

Ένα ποίημα της Κάκιας Παυλίδου

ΗΧΟΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Ήχοι μουσικής

σε διάφανης αυγής το ξημέρωμα,

το φανέρωμα της ψυχής,

των ματιών την έκρηξη,

ξεδιπλώνουν σε ορίζοντες

που όρια ξεπερνούν πεπερασμένα.

Ανατροπή στης ζωής τα δεδομένα.

Ζεύγη ματιών δεμένα

συνθέτουν ήχους μουσικής

σε διάφανης ψυχής το φανέρωμα,

του έρωτα μαρτυρούν το νεφέλωμα.

Κάκια Παυλίδου

Ευχαριστώ την ζωγράφο

Μαρία Καζάζη

για τον υπέροχο πίνακα της.

( Ο πίνακας είναι έργο της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη )

ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΚΥΜΑ

Στην αυλή του φεγγαριού,

ασημένια πουλιά που επέταξαν,

η ανάσα των άστρων,

όταν άνοιγαν ερμητικά,

τα παραθύρια στο κύμα,

για να παραδοθούν οι ψυχές,

των αναλφάβητων του έρωτα,

στο σιωπηλό κάλεσμα σειρήνας,

που νωχελικά άπλωνε,

το αλφαβητάρι του έρωτα,

πάνω στην θάλασσα της νύχτας.

Και εγώ αγάπη μου,

ολοένα να τριγυρνώ,

ταπεινός προσκυνητής στο κύμα,

στην θάλασσα της ψυχής σου,

τα βότσαλα σηκώνοντας,

να ψάχνω στον ίσκιο τους,

τα λόγια της αγάπης,

που ανάσαινε γιασεμιά,

σκαρφαλώνοντας στον τοίχο,

σιωπηλής νύχτας.

Και στα λιμάνια του ονείρου,

μενεξεδιά βαπόρια,

σάλπαραν σφυρίζοντας,

φορτωμένα από τα όνειρα,

όλων εκείνων που δεν κουραστήκαν,

καρτερικά να προσμένουν,

την αγάπη που αργεί να ανατείλει,

επαίτες μέσα στην νύχτα.

Βάσω Μπρατάκη

Ευχαριστώ την φίλη μου

Μαρία καζάζη

για τον υπέροχο πίνακα της.

Ευχαριστώ την φίλη μου

Όλγα, για την βοήθεια της

σχετικά με την επιλογή

του τραγουδιού...

( Ο πίνακας είναι της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη )

Στο περίγραμμα που χαράζει,

η αγκαλιά των ματιών σου,

το ανατρίχιασμα μιας φλόγας,

σε εστία καλά φυλαγμένη,

στο κουκούλι αρχαίων χρόνων

και εγώ ψυχή που ξυπνά

κάμπια που ονειρεύεται,

την γέννηση της πεταλούδας,

που τολμά να ερωτοτροπεί,

με τον ίδιο το θάνατο της,

όταν αυτός σημάδευε σιωπηλά,

την αρχή και το τέλος μιας στιγμής,

όταν θυσία γινόταν,

για το αλάθητο ενός ονείρου,

παραίσθηση που αιμοραγεί,

ανιχνεύοντας την φωτιά,

στο βυθό μιας καρδιάς.

Στο περίγραμμα που χωρίζει,

το σκοτάδι από το φως,

το ανατρίχιασμα της σιωπής,

όταν έπεσαν σαν χάρτινα τείχη,

τα κάστρα της φωνής σου

και ο έρωτας να πορεύεται σιωπηλά,

με την ανάσα ιδρωμένων αλόγων,

πάνω από τα πέτρινα αγόρια,

που κοινωνοί έγιναν της σιωπής των άστρων,

καβαλάρηδες που κοιμούνται,

μυστικοί εραστές της πέτρας,

να ζητούν εκλιπαρώντας,

για μια νύχτα μονάχα,

την πέτρα ν'ανταλλάξουν με σάρκα,

μήπως και σβήσουν την δίψα αιώνων,

ταξιδευτές για να γίνουν του ονείρου,

τρελοί μέσα στους αιώνες.....

Βάσω Μπρατάκη

δικό σου

Ευχαριστώ την φίλη μου

την ζωγράφο Μαρία Καζάζη

για τον υπέροχο πίνακα της.

(Ο πίνακας ειναι έργο της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη )

ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΝ ΝΑ ΞΑΠΟΣΤΑΣΕΙ

Αφήστε τον να ξαποστάσει,

πλάι σε μια θάλασσα.

Ο ήλιος στέλνει το τελευταίο μήνυμα,

τα βότσαλα υποτάσσονται.

Οι καρδιές μυρίζουν φωτιά,

θα καούν πριν φύγει το καλοκαίρι.

Το ξέρουν και χαμογελούν,

ανέμελες πεταλούδες,

στο χαιρέτισμα της καινούργιας ημέρας.

Σύντροφε που πάμε;

Τα μαχαίρια ανασταίνονται,

στον ξέφρενο χορό του ήλιου.

Τα κορμιά ανδρώνονται στον αγώνα.

Αδελφέ έσβησαν σιωπηλά τα σημάδια,

δεν υπάρχει οδηγός στην ειρήνη.

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική μου συλλογή

''ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ - ΔΟΚΙΜΕΣ''

Γράφτηκε το 1982

Ευχαριστώ την φίλη μου

την ζωγράφο Μαρία Καζάζη

για τον υπέροχο πίνακα της.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Στα δίχτυα της σιωπής
ασημένια ψάρια που σπαρταρούσαν
Οι χτύποι της καρδιάς μας
Όταν ο μικρός Αύγουστος
Ανέβαινε θριαμβευτικά
Στα πέτρινα σκαλοπάτια του καλοκαιριού
Σαν άλλος Ίκαρος που δεν γνώριζε
Πως το πύρωμα μιας στιγμής
Μπορεί να λιώσει τα πάντα
Ακόμα και αυτά τα κέρινα τα φτερά μας.


Και στην χούφτα του δειλινού
Τρέλα και λογική
Σ' ένα κουβάρι μπερδεμένα
Όταν σμιλεύαμε σιωπηλά
Τις λέξεις που γεννά ο έρωτας
Εκεί που συναντήθηκαν
Μυστικά οι σιωπές μας
Όταν το κόκκινο άνοιγε θριαμβευτικά
Την αυλαία ,στους θιασώτες του ονείρου
Που υπόσχονταν για μια ακόμα φορά
Να αναστήσουν στηναυλή των θαυμάτων
Τα λόγια της αγάπης που κλείσαμε κρυφά
Στις κάμαρες του ονείρου
Μην και γίνουν λεία στα χέρια
Άπληστων τυμβωρύχων...

Βάσω Μπρατάκη




ΣΗΜΕΡΑ
ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ
ΕΧΩ ΓΕΝΕΘΛΙΑ
ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑ