( Ο πίνακας είναι έργο της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη )

ΠΛΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ

Αφιερωμένο στην mar9659

Πλάϊ σε μια θάλασσα ονειρεύτηκες,

το γυμνό ανάλαφρο τραγούδι,

που ανέβαινε ζευγαρώνοντας τις καρδιές,

που βάδιζαν πλάϊ-πλάϊ ,ελεύθερες

σαν άσπρα γοργόφτερα περιστέρια,

κοιτώντας κατάματα στον ήλιο,

την καμπάνα που ρίζωσε,

στον νου και στην καρδιά.

Πλάϊ σ'ένα σταυρό είδες,

βαριά τα πουλιά να φεύγουν

κατά την δύση

και ξέκρινες στο μαβί πέταγμα τους,

πόσο βαρειά ήταν η μοίρα των ανθρώπων.

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική μου συλλογή

''ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΆ-ΔΟΚΙΜΕΣ''

Γράφτηκε το 1982

Ευχαριστώ την φίλη μου

την ζωγράφο Μαρία Καζάζη

για τον υπέροχο πίνακα της

( Ζωγραφική Βάσω Μπρατάκη )

ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΜΑΣ

Πάνω στον καθρέφτη των ματιών μας,

τα θαμπά κόκκινα δίχτυα του πόθου.

Πάνω στην καρέκλα,

το άσπρο τριμμένο πουκάμισο σου.

Πάνω στο κρεβάτι,

το ζεστό γυμνό σώμα του έρωτα μας.

Και πάντα,

τα ίδια γυμνά χείλη,τα χείλη μας...

Και πάντα,

τα ίδια γυμνά χέρια,τα χέρια μας...

Και πάντα,

τα ίδια γυμνά όνειρα,τα όνειρα μας...

Και πάντα,

οι ίδιες γυμνές νύχτες,οι νύχτες μας...

Αύριο θα έχουμε ζήσει για μια ακόμα φορά,

έναν ακόμα έρωτα.

Αύριο θα έχουμε φορέσει για μια ακόμα φορά,

τα ίδια ρούχα.

Αύριο θα πάρουμε και πάλι,

για μια ακόμα φορά τους ίδιους δρόμους,

τους δρόμους της αποξένωσης και της μοναξιάς,

που τόσο τους μισήσαμε...

Αύριο θα έχουμε γίνει,

για μια ακόμα φορά πιο ξένοι.

Αύριο θα πλάθουμε

και πάλι για μια ακόμα φορά,

χώρια ή και μαζί,ποιός ξέρει

το όνειρο για μια καινούργια νύχτα...

Βάσω Μπρατάκη

( Ζωγραφική Βάσω Μπρατάκη Τίτλος έργου:''Τα σύννεφα'' )

ΣΕΡΙΦΟΣ

Περπατούσαμε όλη την ημέρα.

Οδηπόροι πάνω στο ξηρό χώμα.

Κάτω από τον γυμνό ήλιο της Ελλάδας.

Άνθρωπε μου,

πάνω σ' αυτό τον έρημο τόπο,

με τα γυμνά βράχια,

τα βουνά,την θάλασσα,

τους ηλιοκαμένους ανθρώπους,

νιώσαμε μια καινούργια ποίηση,

την ποίηση της σιωπής.

Την σιωπή των βράχων.

Την σιωπή της θάλασσας.

Την σιωπή του έρωτα.

Βάσω Μπρατάκη

Σέριφος, Μάης του 1983

Από την ποιητική μου συλλογή

''ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ- ΔΟΚΙΜΕΣ''

Εκδόθηκε το 1985

(Έργο της Βάσως Μπρατάκη ''Το ερημοκλήσι '' )

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΗ

Η γη αυτή είναι δική μου και δική σου.
Η γη αυτή είναι δική μας.
Οι καρποί της ιδρώνουν κάτω από τον ήλιο,
καρποί γυμνοί γεμάτοι από ζέστα και χνούδια,
μωρά βυζιάρικα στην αγκαλιά του ανέμου,
μωρά που βιάζονται να φτάσουν στην ωρίμανση,
κρατώντας αγκαλιές,το κόκκινο και το πορτοκαλένιο,
την μυρωδιά του ανέμου και της θάλασσας

.

Η γη αυτή είναι δική μου και δική σου.
Η γη αυτή είναι δική μας.
Mια ατέλειωτη σειρά από αμπέλια και ελαιώνες,
γέρικη γκρίζα καρδιά χωμένη βαθειά,
μέσα στην καρδιά του ξύλου και ύστερα,
καρποί που μαυρίζουν ολοένα κάτω από τον ήλιο.

Η γη αυτή είναι δική μου και δική σου.
Η γη αυτή είναι δική μας.
Μια βουβή προσευχή τα ρημαγμένα ξωκλήσια της.
και τα πέτρινα αγόρια προσμένουν,
σε σκοτεινούς αρχαίους τάφους,
μην έχοντας την δύναμη,
να σπάσουν την πέτρινη σιωπή τους,
τα χέρια που θα σηκώσουν το βάρος τους,
χαρίζοντας τους μια μέρα στον ήλιο.

Η γη αυτή είναι δική μου και δική σου.
Η γη αυτή είναι η πατρίδα μας.
Κορμί καμωμένο από λεβεντειά ,κρασί και ήλιο.

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική συλλογή μου

''ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ- ΔΟΚΙΜΕΣ''

Γράφτηκε το 1983

ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ

Αφιερωμένο στην Χάρις

Εγώ ο μοναχικός ταξιδευτής,

στις πεδιάδες του ονείρου,

στο φως του φεγγαριού,

άσπρα είδα να τρέχουν άλογα.

Στο χλιμίντρισμα τους,

ένιωσα την κραυγή της σιωπής

και στην πυρωμένη ανάσα τους,

το πύρωμα της στιγμής,

όταν ο έρωτας ανασταίνεται

και οι ψυχές στροβιλίζονται,

στην δύνη των άστρων.

Εγώ ο μοναχικός ταξιδευτής,

στους δρόμους της φωτιάς,

σε σοκάκια σκοτεινά και άδεια,

όταν η ζωή κυλούσε καλπάζοντας,

σε πορφυρά ποτάμια,

τα πιο παράλογα είδα παιχνίδια,

να παίζονται του έρωτα

και υποσχέσεις να δίνονται,

κάτω από σπασμένες λάμπες,

για αγάπες που δεν γνώριζαν,

από πρέπει και λογική.

Εγώ ο μοναχικός ταξιδευτής,

στις λεωφόρους της καρδιάς,

μικρό πληγωμένο πουλί,

στον ίσκιο της μουσικής,

δεν έπαψα ποτέ να ψάχνω,

τις συντεταγμένες ενός ονείρου,

όταν στις γειτονιές του φεγγαριού,

αγόρια και κορίτσια,

έτρεχαν χαράζοντας τσέρκια φωτιάς,

στο κορμί μάγισσας νύχτας.

Αγουρωποί ίσως καρποί,

στα περιβόλια του έρωτα.

Βάσω Μπρατάκη.