ΜΝΗΜΗ

Αδελφέ μου,

μια καλοκαιρινή νύχτα σαν και τούτη,

στο κιτρινισμένο κορμί μιας περγαμηνής,

διάβασα τα εξής λόγια:

''στον κόρφο της πληγής μου

κρατάω βαθιά μια μνήμη,

στα ζεστά νεύρα της οι αυριανοί κριτές σας.

στην ψυχή των ποιητών όλου του κόσμου ,

φωτειά που καίει ,

η μνήμη των βασανισμένων ανθρώπων.

Αδελφέ της ακροποταμιάς,

μην ξεχνάς πως υπάρχω ,εγώ,

μια μνήμη που ολοένα βαραίνει...''

Άνθρωπε μου,

μας κρατά δεμένους το βάρος μιας μνήμης,

πάνω σε αυτήν θα χτίσουμε το αύριο.

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική συλλογή μου

"ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ- ΔΟΚΙΜΕΣ "

Γραμμένο το 1983

ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ 2010

ΠΕΙΝΑ , ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ

ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΑΚΡΙΝΕΣ

ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ

ΤΟ

2010

( Ο πίνακας είναι της ζωγράφου Μαρίας καζάζη)

ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ

Το πιο όμορφο από όλα,

ίσως να είναι,

αυτό που ζει,

στα πιο τρυφερά όνειρα μας,

κάποιες βροχερές,

του φθινοπώρου νύχτες,

όταν ροδοπέταλα φωτιάς,

αγγίζουν τα πάθη των αγγέλων.

Είναι ίσως αυτό που ζει,

στο μυαλό και στην καρδιά μας,

τις μεγάλες νύχτες της προσμονής,

όταν ο έρωτας της ψυχής,

γίνεται ρυθμός,

στα σώματα των μπαλαρίνων

ή μυστικός χορός,

στα χιονένια όνειρα των κύκνων.

Το πιο όμορφο απ' όλα,

είναι αυτό που νιώθω,

όταν χάνομαι στην ματιά σου,

τρομαγμένη ελαφίνα,

που ξεδίψασε στην στέρνα της ψυχής σου,

τις στιγμές που το όνειρο γίνεται αλήθεια.

Το πιο όμορφο από όλα,

είναι η στιγμή,

που ο έρωτας γίνεται ποίημα,

ιδρωμένος καλπασμός αλόγων,

μέσα στην άγρια νύχτα.

Βάσω Μπρατάκη

( Ο πίνακας είναι της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη )

ΕΡΙΝΥΑ

Σ' αντάμωσα την ώρα που έβγαινα από μια θύελλα,

κρατώντας βαθειά κάτω από το δέρμα μου,

τον όρκο να ξανάβρω και πάλι μια στάλα ήλιο.

Θα 'ταν θυμάμαι την ώρα που έφευγε η μέρα

ή μάλλον καλύτερα,

την ώρα που άρχιζε η νύχτα,

τότες που πάλευα με την σιωπή μου,

μην έχοντας την δύναμη να πλάσω καινούργια λόγια.

Σ'αντάμωσα περπατώντας γυμνή,

πάνω σε αυτά τα κρύα μάρμαρα,

κρατώντας βαθειά μέσα στην σκέψη μου,

το όνειρο για το τρυφερό άγγιγμα ενός ζεστού ανέμου,

τις νύχτες που γλιστρούσε ο χρόνος,

σιωπηλό φίδι ανάμεσα στα άσπρα μάρμαρα,

νεκρά κουφάρια που ξυπνούν την φωνή μου,

μια φωνή που μιλάει για περασμένα ναυάγια.

Σ'αντάμωσα τις νύχτες που έθαβα ,

κλαίγοντας τους νεκρούς μου,

κρατώντας στην θύμηση μου,

μια στάλα από το δικό τους αίμα,

ΕΣΕΝΑ την ξεθαμένη μορφή μιας ΕΡΙΝΥΑΣ,

που ολοένα μου φωνάζει ,

-το αίμα ζητά εκδίκηση γυναίκα-.

Βάσω Μπρατάκη

Απο την ποιητική συλλογή μου

''ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ - ΔΟΚΙΜΕΣ ''

Γράφτηκε το 1983

ευχαριστώ την φίλη μου ,

την ζωγράφο Μαρία Καζάζη ,

για τον υπέροχο πίνακα της .

(το έργο είναι της χαράκτριας Βάσω Κατράκη )

Η ΠΡΟΣΩΠΙΔΑ


Είχε ένα κομμάτι σίδερο για πρόσωπο.
Ήταν μια ωραία πελεκητή προσωπίδα.
Δεν το ξέραμε
και ονειρευόμασταν κάτω,
από τις γλυκές ρυτίδες της καλωσύνης του.
Είχε δυό λευκά τριαντάφυλλα για μάτια,
που χαμογελούσαν μέσα από τις κίτρινες φλόγες,
μιας ύπουλης σαγηνευτικής αγάπης.
Κάποιος γέροντας είπε πως ήταν προσωπίδα
και ύστερα ξεψύχησε στην αποβάθρα.
Δεν τον πιστέψαμε
και ησυχάζαν τα κοπάδια μας,
κάτω από τον ίσκιο της.
Κάποιο βράδυ έπεσε η προσωπίδα.
Οι κλειστές πόρτες ψιθύριζαν,
για τα συντρίμια και τα βογγητά που κρύβαν
και τότε μόνο μερικοί,
αγουροξυπνημένοι από την φρίκη της αλήθειας,
διάβασαν στον ίσκιο της νυχτερίδας,
πως κάθε βράδυ, όταν γεμίζει το φεγγάρι,
ότι πέφτει και μια τέτοια σιδερένια προσωπίδα.

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική συλλογή μου
'' ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ - ΔΟΚΙΜΕΣ ''
γράφτηκε το καλοκαίρι του 81

( Ο πίνακας είναι της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη )

Αποσπάσματα

από την ζωή μιας γυναίκας

....Νύχτες τώρα αυτή και η μοναξιά της , αχώριστα τώρα φιλαράκια εδώ και χρόνια και η εξάρτηση του ενός από τον άλλο είχε καταντήσει σαν μια εξάρτηση πάθους δυο εραστών, που δεν μπορούσαν να ζήσουν χώρια μα και μαζί .Πάνω στο τραπεζάκι την περίμενε ένα μισογεμάτο ποτήρι με το ποτό της και τα παγάκια να λιώνουν σιγά –σιγά υποταγμένα στους νόμους της φυσικής .Το περίεργο είναι πως υπάρχουν και στιγμές που κάπως έτσι νιώθουμε

να γίνεται και με το ίδιο το κορμί μας , μην ξέροντας ποιους νόμους ακολουθεί με μόνη την διαφορά ότι το νιώθουμε να λιώνει και ύστερα να γλιστρά μέσα στο καινό που ανοίγει ξαφνικά μπροστά μας . Κάπως έτσι νιώθουμε, δυστυχώς όταν πέφτει η μάσκα και βγαίνει στο φως η αλήθεια και τότε με λύπη ανακαλύπτουμε πως ήταν τα ίδια τα δικά μας τα χέρια που είχαν με επιμέλεια κλείσει με ένα μεταξωτό μαντήλι τα μάτια μας για να μην βλέπουμε την αλήθεια ,γιατί η αλήθεια δυστυχώς πάντοτε πληγώνει και εμείς πολλές φορές νιώθουμε αδύναμοι για να την δεχτούμε .Γι ’αυτό πολλές φορές ψάχνουμε ακριβό μετάξι από τα βάθη της Κίνας για να μην νιώθουμε την αφή του όταν ερμητικά μας κλείνει τα μάτια κρατώντας μας μακριά από το θέατρο του παραλόγου που κατάντησε πια η ζωή μας, έτσι και αλλιώς ποιος θα μπορούσε να κατηγορήσει έναν θεατή γιατί δεν μπορεί να παρακολουθήσει όσα διαδραματίζονται στο κέντρο της σκηνής ακόμα και όταν γίνονται κάτω από το φως που ρίχνουν οι προβολείς ,όταν ο άμοιρος είναι τυφλός .Μα να που έρχεται και εκείνη η στιγμή που δεν μπορούμε άλλο να παίξουμε τον ρόλο του τυφλού όποιοι και αν ήταν οι λόγοι που δικαιολογούσαν αυτή μας την πράξη και με θυμό ίσως και για τον ίδιο τον εαυτό μας θέλουμε το μαντήλι να πετάξουμε πια μακριά μας , γιατί κατάντησε αναξιοπρεπές για το άτομο μας αλλά και γιατί νιώθουμε ότι δεν μπορούμε άλλο .
Το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και αυτή με τα χέρια να τρέμουν από την ταραχή κλείνει το τηλέφωνο, ξέροντας πια πως όλα τα μηνύματα που παίρνει εδώ και καιρό ότι δεν ήταν δημιουργήματα της ζήλειας της , μα πως ήταν τα σημάδια της απιστίας του και να ήταν μια πάλι καλά, εδώ μιλάμε για την επανάληψη τους ίδιου κατολισθήματος άπειρες φορές λες και έψαχνε την επιβεβαίωση του ανδρισμού του σε όποιο θηλυκό θα περνούσε από δίπλα του .Και αυτή κοιμόταν; Τι έκανε; Πως δεν έβλεπε τα σημάδια; Εξάλλου ο τύπος δεν ήξερε ούτε καν να ρίχνει στάχτη στα μάτια για να μην το καταλάβει και να μην το ψάξει .Και αυτή που νύχτα μέρα έψαχνε , καινούργια λόγια και χρώματα τον έρωτα να πλανέψει, γιατί το ένιωθε πως ήταν το θηλυκό που στο κύτταρο του έφερνε την επιθυμία μέσα από τους αιώνες του έρωτα, τώρα να έχει μπροστά της όλα τα αποκαλυπτικά στοιχεία του εγκλήματος και να νιώθει τελείως γυμνή και να τρέμει στο μέσο μιας καταιγίδας , μην ξέροντας πώς να ημερέψει τον φόβο , για το που μπορούσε να την οδηγήσει η οργή της Και μέσα στο μυαλό της είχε ήδη σηκωθεί ένας κυκλώνας από συναισθήματα, που ήθελαν χωρίς οίκτο να ισοπεδώσουν τα πάντα και πρώτα από όλα αυτόν τον παραβάτη που καταπάτησε όλους τους ανθρώπινους όρκους του . Το ένα ποτό ακολούθησε το άλλο και σιγά- σιγά ήταν σαν να ημέρευε όλη εκείνη η ορμή με την οποία προμηνυόταν η καταιγίδα και τότε ξέσπασε μια σιωπηλή βροχή πάνω από τα αποκαΐδια που ήταν ότι απόμεινε από μια πόλη πουμόλις τηνείχανκουρσέψει και αυτή η πόλη ήταν η ίδια η καρδιά της και ότι απόμεινε από αυτήν ήταν πια μόνο ερείπια . Και σιγά –σιγά μέσα στου καπνού τους άσπρους κύκλους σαν γέρος ινδιάνος άρχιζε να διαβάζει όλα τα μηνύματα που καιρό τώρα τα λάβαινε μα που από τον φόβο της μοναξιάς δεν ήθελε να τα διαβάσει σωστά και όχι γιατί δεν ήξερε την γλώσσα με την οποία μιλούν τα σώματα των ερωτευμένων , αλλά γιατί δεν ήθελε να δεχτεί ότι ο έρωτας ήταν απών από το σκηνικό της ίδιας της ερωτικής τους πράξης και αυτή που πάντα μέσα της ένιωθε μια δίψα;Τώρα πια το ήξερε γιατί το βράδυ ξυπνούσε μούσκεμα στον ιδρώτα και με αφυδατωμένα τα χείλη, ήταν και αυτή η διαίσθηση που σαν αρχαία μάντισσα της μιλούσε μέσα στον ύπνο και της έδειχνε τα σημάδια που ήθελε εσκεμμένα να σκεπάσει την ημέρα και τότε ένιωθε τον χρόνο, σαν ένα πελώριο ρολόι να κρέμεται με τρόμο πάνω από τις νύχτες και την αβεβαιότητα σαν ένα φίδι να κουλουριάζεται γύρω από το μέλλων της…

Κείμενο: Βάσω Μπρατάκη

Αφιερωμένο

στους φίλους και τις φίλες

που αγαπήσαν την ηρωίδα μου