ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Στους δρόμους της φωτιάς
χάσαμε μια νύχτα τα φτερά μας
και έκπτωτους αγγέλους μάς ονόμασαν
ενός χαμένου παραδείσου,
και ήταν ο έρωτας
τα αναμμένα κάρβουνα
στη χόβολη της νύχτας
όταν στα αδιάβατα μονοπάτια του ύπνου
μαύρα ρόδα άνθισαν
τα πιο σκοτεινά από τα όνειρά μας
αυτά που δεν τόλμησαν ποτέ
να ψελλίσουν τα διψασμένα χείλη.


Εσύ ο Αδάμ κι εγώ η Εύα
και μια κόκκινη αμαρτία
κόκκινη σαν το μήλο
κόκκινη σαν το αίμα
κόκκινη σαν τη λάβα των ηφαιστείων
όταν ορμητικά χύνεται στα φαράγγια,
στην πιο φωτεινή πλευρά της σελήνης,
και ο έρωτας ηδονικά να λικνίζεται
στο ρυθμό μικρής μπαλαρίνας
στο κέντρο ενός αόρατου κύκλου
που περιφρουρεί τα πιο πρωτόγονα
από τα ανθρώπινα ένστικτά μας
στο σκοτάδι της αξημέρωτης νύχτας.

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική συλλογή μου
ΝΥΧΤΑ ΗΝΙΟΧΟΣ
εκδόσεις Γαβριηλίδη

ΑΦΙΛΟΞΕΝΗ ΠΟΛΗ


Άγρια και αφιλόξενη αυτή η πόλη
και κάθε νύχτα ένα κόκκινο φεγγάρι
τον έρωτα μου ξεπουλά
το χάραμα πριν έρθει.
Σε σοκάκια σκοτεινά και άδεια
μυστικά πουλούν
και αγοράζουν τα νιάτα μου,
και είναι πάντοτε πέντε
τα διεφθαρμένα δάχτυλα
που στιν ίσκιο των άστρων
χωρίς λύπηση καμιά
τη μοίρα μου υπογράφουν.


Σε βρήκα, Χριστέ μου,
σε κάδους σκουπιδιών να ψάχνεις,
για να χορτάσεις τα πεινασμένα σου νιάτα
σε δρόμους με σπασμένους φανοστάτες.
Στους τοίχους βρόμικων σπιτιών
διακρίνω τον ίσκιο από τα όνειρά σου
και στα πεζοδρόμια της μνήμης
μια σβησμένη ηχώ μού ξαναφέρνει πίσω
τα τελευταία κουρασμένα βήματά σου.
Μα αντί για καρφιά στα χέρια
είχες μια αυτοσχέδια βόμβα.
Ένα μπαμ και γλύτωσες ,καρδιά μου.

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική συλλογή μου
ΝΥΧΤΑ ΗΝΙΟΧΟΣ
εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ

( Ο πίνακας είναι της ζωγράφου Μαρίας καζάζη )

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Σ'αγαπώ

με τη δίψα της φωτιάς

που σάρωσε τα πάντα

στα δάση της ψυχής μου

τις νύχτες με τα πυρπολημένα φεγγάρια

όταν άναψανοι φωτιές

στις γειτονιές των άστρων .

Σ'αγαπώ

με την τρέλα της καταιγίδας

που ταρακούνησε τα κλαδιά

στα δέντρα της φαντασίας μου

όταν πορευόταν ο έρωτας μυστικά

μουσική στα πλήκτρα της ψυχής μου.

Σ' αγαπώ

με την ορμή που το φως σκορπά

διάφανες βεντάλιες

στα αγεωγράφητα τοπία του κορμιού σου

όταν ανοίγει πανιά η αστροφεγγιά

στο παρθενικό ταξίδι των χεριών μου.

Σ'αγαπώ

με το απέραντο μιας νύχτας

όταν ωριμάζει ο λωτός του πόθου

στην αγκάλη μυστικών κήπων

και ανοίγουν τα φτερά αγγέλων

στα σοκάκια του ονείρου.

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική συλλογή μου

ΝΥΧΤΑ ΗΝΙΟΧΟΣ

Εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ

ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟ

Άσπρο και μαύρο

τόσο όμοια μεταξύ τους

και ας μην την βλέπεις

την αχνή γραμμή ανάμεσά τους

με τα μάτια της λογικής,

παρά μονάχα με το τρίτο σου μάτι

που σαν ρόδο ανοίγει στους κήπους της καρδιάς .

Εσύ ο άγγελος και εγώ ο δαίμονας σου

τόσο όμοιοι κατά βάθος

και ας μην το έμαθες ποτέ σου.

Δεν φταίς εσύ μα ούτε και εγώ

που σου κράτησαν εφτασφράγιστο μυστικό

πως ο πρώτος των αγγέλων

πάντα χάνει τα φτερά του,

γιατί σαν άβγαλτο παιδί

βιάζεται να ενδώσει στα πάθη

των κολασμένων αυτής της γης.

Ακόμα και αν η νύχτα ανάβει

τον έρωτα μικρής άγιας πόρνης,

και σταλάζουν μοναξιά

οι νότες του τραγουδιού μου

φύγε μακριά , και ας κρατώ

κλειδιά στα χέρια τα μυστικά

που μας κάνουν τόσο όμοιους.

Βάσω Μπρατάκη

Αφιερωμένο στην Ευαγγελία

για το ποίημα της

"Ξερά φύλλα "

Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Δυο λυγερόκορμα κυπαρίσσια

σαν τα δάχτυλα γέρου πιανίστα

σκόρπισαν άκαρδα τις νότες

που έγραψαν τη σονάτα του θανάτου,

και ήταν μεσάνυχτα

όταν κοράκια στα μαύρα φτερά τους

μου έφεραν τη θλίψη,

και ήταν η ζωή που αιμορραγούσε

όταν μικρή παιδούλα θυσιαζόταν

για ένα ταξίδι στο άγνωστο.

Κι εγώ με αγωνία θα ψάχνω πάντα

στο κρύσταλο της σιωπής

τα αποτυπώματα της φωνής σου

όταν μου έλεγες το τελευταίο αντίο

κι ας μην το έμαθες ποτέ σου

πως εκείνη τη σημαδεμένη νύχτα

με ένα εγκατελειμμένο τζουκ μποξ,

σε δωμάτια ερειπωμένα και άδεια,

θα χόρευε ταγκό ο θάνατος.

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική συλλογή μου

ΝΥΧΤΑ ΗΝΙΟΧΟΣ

από τις εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ

ΣΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΕΝΟΣ ΜΠΛΟΥΖ

Για σένα θα βρω τις πιο όμορφες λέξεις

Άγγελε μου,άγγελε της νύχτας,

και τον έρωτα μου για σένα θα ντύσω

όταν στα σκαλοπάτια ενός μπλουζ

θα σέρνεται η ψυχή μου.

Κι ας ήρθαν μαύρα πουλιά

που έφεραν στο ράμφος

του πανικού τη μοναξιά.

Κι ας έκλεισαν τα παραθυρόφυλλα

τη νύχτα απέξω

κι ας έγιναν οι ώρες μου σκοτεινά κελιά,

εγώ πάντα έξω από την πόρτα του ονείρου

θα σου αφήνω τα κλειδιά .

Για σένα θα γράψω τα πιο όμορφα μπλουζ.

'Αγγελέ μου, άγγελε της νύχτας,

κι ας είναι άδειο βιβλίο οι νύχτες σου,

εγώ με τις νότες μου θα ημερέψω τη σιωπή τους

και το αγρίμι του έρωτα θα ξυπνήσω

κάτω από την ομπρέλα της μουσικής μου

και με αγωνία θα ψάχνω στο μαύρο των ματιών σου

τα σημάδια του έρωτα.

Και πριν το ξημέρωμα μας βρει

εγώ θα είμαι πάντα αυτή που θα τρέχει

ερωτευμένη παιδούλα ξυπόλητη

στις αυλές του ουρανού τα άστρα να σου φέρω

για να φωτίσω αγάπη μου τα όνειρα σου.

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική συλλογή μου

ΝΥΧΤΑ ΗΝΙΟΧΟΣ

εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ