Ο ΘΡΗΝΟΣ
Στην άκρη του φεγγαριού
στο αγκάθι της οδύνης
μια στάλα από αίμα
η σιωπή στην πόλη των αγγέλων
όπου έκλεισαν τα όνειρά μου,
και εγώ να ψάχνω ψηλαφιστά
στα σκοτεινά δώματα του ύπνου
το χνούδι από λόγια αγαπημένα ।
Καταραμένο το χέρι
καταραμένη και η σφαίρα
που χώρισαν τον χρόνο στα δύο
αφήνοντας πίσω
την μυρωδιά από το γάλα
που σε βύζαινα καλέ μου
όταν ονειρευόμουνα
καβαλάρης να χιμάς
σε χρυσαφένια τοπία.
Πάρε τους αναστεναγμούς της καρδιάς
φυλαχτό να σε φυλά γιέ μου
από τον δράκο της λήθης
που ακοίμητος παραφυλά
στις πύλες του Άδη
εκεί όπου άσπλαχνα σε οδηγά
ο Μαύρος Καβαλάρης .
στίχοι :Βάσω Μπρατάκη
σπαραγμός για τούτα τα παιδιά, Βάσω μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήπου παιδιά όλων μας γίνηκαν...
Οι στοιχοι σου τραγικα ωραιοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχουν εικονες που σε συγκλονιζουν
και σου δημιουργουν πονο ψυχης.
Θελουν να συντονισθουν με τις μανες
ολου του κοσμου..
Βάσω, είναι όμορφο, λιγάκι ααισιόδοξο, αλλά και η ζωή δεν είναι γεμάτη πόνο και θλίψη και ίσως αυτά είναι που δίνουν την δύναμη στον ποιητή να μιλήσει. Καλό Σ/Κ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ χρόνος που χωρίστηκε στα δύο με τη σφαίρα και το δολοφονικό χέρι..αληθινά πολύ εύστοχος και καρδιακά αληθινός στίχος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο τα ωραιοτερα που εχω διαβασει...ειλικρινα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέπτομαι, πολλές φορές, πως τελικά Ποιητής είναι ο κάθε Ευαίσθητος Άνθρωπος, ο καθένας από μας που πονάει με τον πόνο του άλλου, που χαίρεται με τη χαρά του άλλου, που ευαισθητοποιείται με τα κοινά προβλήματα, κι ας μη μπορεί να καταγράψει σε στίχους σκέψεις, γεγονότα, συναισθήματα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν βέβαια ένας τέτοιος Άνθρωπος διαθέτει [όπως η Βάσω Μπρατάκη (!)] το θεϊκό αυτό χάρισμα της εξαιρετικής έμπνευσης και της απαράμιλλης ποιητικής δεινότητας, τότε... αναμφίβολα δεν μπορεί παρά να παραγάγει ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ Δημιουργήματα...
Με Αγάπη. Γιόλα.
Οι λέξεις τρυφερές π’ οδύνη στάζουν
ΑπάντησηΔιαγραφήΜατοβαμμένες φθάνουνε στην άκρη των ματιών
Όνειρα να σταλάξουν φράχτες,
Την πύλη του Άδη να μποδίσουν,
Το νιόβγαλτο λουλούδι μη διαβεί.
Και της καρδιάς οι στεναγμοί κρίνα και χρυσαφένια σύννεφα
Να το τυλίξουν, μοσχομυριστά
Κι από τη λήθη να το κρύψουν…..
Νανούρισμα οι λέξεις σου Κυρά μου
Και μοιρολόι Μανιάτικο από τους θρήνους της Παναγιάς
Μεγάλη Παρασκευή στο Σταυρό σιμά….
Κι αυτή η φωτογραφία!
Πόσο αταίριαστα είναι, τα νιάτα, τα λουλούδια, η ομορφιά,
Με μάτια σφαλιστά, πεσμένα πα στο χώμα…..
ο στιχος σου φίλη μου γεμίζει τα ματια μου δάκρυα, και πόνο την ψυχή μου....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν πεθάνει μια αγάπη
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν πεθαίνει κι η ζωή
ό,τι πέρασε περνάει
μα μπορεί ν΄αναστηθεί
το γιατί μην το ρωτήσεις
τ΄τόχω νιώσει όταν πονώ
σαν θα γίνεσαι ένας ξένος
πιο βαθιά θα σ΄αγαπώ
έλα μην κλαις.
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ
Μανώλη Ρασούλη
filos ton Maasai
Στους φίλους που με τίμησαν με την παρουσία τους ζητάω συγνώμη που άργησα τόσο να απαντήσω στα σχόλια τους …
ΑπάντησηΔιαγραφήΛύχνε καιόμενε
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς φίλη μου δεν υπάρχει μεγαλύτερος σπαραγμός από τον σπαραγμό της μάνας που χάνει άδικα το παιδί της …ιδίως όταν o θάνατος προκαλείται από την σφαίρα αυτών που ο ρόλος τους είναι μας προστατεύουν …όπως στην περίπτωση του αδικοχαμένου μικρού Αλέξανδρου …
Stivio
ΑπάντησηΔιαγραφήδυστυχώς φίλε μου ο θάνατος θα φέρνει πάντα μαζί του τον πόνο...
και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα στον κόσμο από τον πόνο της μάνας που χάνει το παιδί της ...
Είναι δυνατόν να υπάρξει σε αυτό τον κόσμο μάνα που να μην δακρύσει μπροστά σε αυτό τον πόνο;[ και ας πρόκειται για το παιδί κάποιας άλλης μάνας; ...]σίγουρα όχι ...
KOSTA PAP
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σωστά το θέτεις ότι η ζωή δεν είναι μονάχα πόνος και θλίψη ...
Δυστυχώς όμως είναι και αυτά ένα μέρος της ζωής των ανθρώπων …είτε το θέλουμε είτε όχι …
Να΄σαι καλά φίλε μου …χαίρομαι που σε βλέπω…
Eriugena
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς πάντα ο θάνατος θα χωρίζει τον χρόνο στα δύο …
αλήθεια πόσο σκληρός είναι με τους ανθρώπους;
τόσο που δεν σταματά ούτε μπροστά στην ομορφιά που σκορπούν τα νιάτα στην διάβα τους…
Dark135un
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλωσόρισες ….
Ελπίζω στην συνέχεια να βρεις και άλλα ποιήματα που θα σου αρέσουν...
Γιόλα μου το να πω ένα απλό ευχαριστώ …είναι πολύ λίγο …
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα’σαι καλά αγαπημένη μου φίλη !!!
Σταυρούλα μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος θεός χαρίζει στους ανθρώπους τέτοιο πόνο ;
Μακάρι να ανατείλει η ημέρα που δεν θα υπάρχει παρόμοιος πόνος…
και ο άνθρωπος άλλου ανθρώπου να μην αφαιρεί την ζωή …
και τα νιάτα να ωριμάζουν και να καρπαίνουν κάτω από τον ήλιο….
Dora manataki
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον ίδιο πόνο ένιωσα και εγώ μέσα μου όταν το έγραφα…γιατί πρώτα από όλα φίλη μου είμαι μάνα …
Οπότε μπορώ να νιώσω πόσο τραγικό είναι το να χάσει μια μάνα το παιδί της...ειδικά όταν πρόκειται για δολοφονία ...
Aγαπημένε μου file ton maasai
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό του ταξίδι λοιπόν και από εμένα ...
Νομίζω ότι έφυγε ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος που άφησε πίσω του ένα μεγάλο κενό στον χώρο της τέχνης …