Ο ΓΛΑΡΟΣ ΙΩΝΑΘΑΝ
Στην άκρη του δειλινού
μ ’ένα ζευγάρι σχισμένα σανδάλια
περιπλανήθηκα
σε βουνά κι ακρογιάλια,
και τον χρόνο ένιωσα
σαν βότσαλο να κατρακυλά
σε αιώνες παρελθοντικούς
Την αυγή,
στο ξύπνημα στο πρώτο φως ,
ευλαβικά έσκυψα
σε μια
χούφτα από χώμα,
και την ζωή ένιωσα
ανατριχιάζοντας να
ανεβαίνει
από τις ρίζες στα
φύλλα ,
ενώ ο
ήλιος βεντάλιες άπλωνε
πάνω από τις χρυσαφένιες
πεδιάδες.
Και
όταν καταϊδρωμένο
το μεσημεράκι έφτασε
στο απόκρυφο
το ακρογιάλι
σιωπηλά και πάλι έσκυψα
σε μια
χούφτα θάλασσα
και μέσα της διάβασα σαν άλλη Πυθία
τα μυστικά των ωκεανών
που στην ράχη τους
μου έφερναν ασημένια άλογα
καλπάζοντας
στων κυμάτων την
αφρισμένη πλάτη
Και τώρα
γυμνή και ανυπόδητη
κάτω από την στέγη των
άστρων
στο κατώφλι της νύχτας
ιχνηλάτης ποθώ να γίνω
της τροχιάς που
διαγράφουν
τα όνειρα των ανθρώπων
,
όταν σαν γλάροι ορμούν
στην θάλασσα της
καρδιάς τους
Και εσύ ,Γλάρε
Ιωνάθαν ,
που στο
βλέμμα έχεις
την μοναξιά της θάλασσας
θέλω να ξέρεις
το μυστικό πως
είναι να πετάς ,
ακόμα και όταν βλέπεις
πως πετάς μονάχος
σου
γιατί γραφτό της μοίρας είναι
αυτοί που ονειρεύονται
ταξίδια αόρατα στα
μάτια των άλλων
να πετάνε μόνοι
τους …
Βάσω Μπρατάκη
