ΕΛΕΓΕΊΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΓΑΠΗ

Αλήθεια

πόσο γρήγορα  η νιότη   μας έσβησε  ;

Σαν ένα ποτάμι από  πουλιά

στον καθρέφτη μιας ξεχασμένης   δύσης

όταν    η γραμμή της οδύνης

αχνόφεξε στον ορίζοντα της μνήμης

για το όναρ που χάθηκε

αφήνοντας  μια   βαθειά   χαρακιά

όμοια με αυτήν που κεντούσε

το πουκάμισο της ψυχής  του Οδυσσέα .

Ήταν  το ψιθύρισμα  της βροχής

του φθινοπώρου ο αργυραμοιβός

που   χρυσά  σκορπούσε φλουριά

τα φύλλα  στα ανάκλιντρα του κήπου  μας ,

το χάδι του ήλιου κατακτητή

καθώς    ανέβαινε   κουρσεύοντας  τρυφερά

την ραχοκοκαλιά μιας αλκυονίδας ημέρας ,

τις ώρες   που    προσμέναμε  καρτερικά

στις αυλές με τα φτερά των κύκνων

τον σπόρο της ζωής να απλώσει και πάλι ρίζες

Ήταν η φωνή    των  ωκεανών που μας καλούσε

μέσα από την καρδιά των κοραλλιών

τα μεσημέρια  που  η  καρίνα   έσκιζε  το κύμα

στων δελφινιών  τη χώρα ,

το  πανάρχαιο   τραγούδι της φωτιάς

που   αγκάλιαζε ηδονικά

την ρόδινη σάρκα των   ξύλων ,

την νύχτα   που   παραδοθήκαμε 

αθώοι  και αγνοί

σαν τους  Πρωτόπλαστους    στον κήπο  της Εδέμ

στο όνειρο της   πρώτης   μας   αγάπης

Βάσω    Μπρατάκη

                                                                             


 

                         ΜΙΚΡΗ ΑΡΤΕΜΗ

Στις χαράδρες του φεγγαριού

εκεί που αναβλύζει το φως των άστρων

τα κοράκια της νύχτας   φόρεσαν

στα φτερά τους ,  τα αναφιλητά  ενός   θανάτου .

Και εγώ , καρδιά μου ,

νεκρή  μέσα στους νεκρούς μου ,

Άρτεμη που χάθηκε

στα ίδια της τα δάση,

παιδούλα αθώα

στο άγγιγμα του φόβου στα μάτια

μικρής λαβωμένης ελαφίνας ,

τρυφερά  έσκυψα πάνω της

σαν  καλοκαιρινή  βροχούλα

την σκόνη του θανάτου

να διώξω μακριά  της

και  μαγεμένη από το τραγούδι της

επέταξα   φαρέτρα και βέλη μακριά μου

και από τότε τις νύχτες   τριγυρνάω

στα απάτητα μονοπάτια

σαν οδοιπόρος   που ξέχασε

τον δρόμο της επιστροφής

πίνοντας της λήθης  το νεράκι.

Βάσω    Μπρατάκη