ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

                                      

 ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Φλεγόμενη νύχτα,  αμαζόνα του ονείρου.

Στον κύκλο του φεγγαριού  σπαράζει μια χελιδόνα

Χιλιάδες οι  στρατιές   στο κατώφλι μιας   ελπίδας

Μαύρα πουλιά έραψαν  χωρίς να το ‘χω  καταλάβει

με ατσάλινη κλωστή  τα όνειρά μου .

Προς τα πού να στρέψω  τα μάτια της ψυχής  μου

όταν  ο κόσμος  έγινε μια απέραντη θάλασσα

με  τα μεγάλα ψάρια  να τρώνε  τα μικρά ;

Και εγώ   ναυαγός δεμένος στο κατάρτι του φόβου

να προσπαθώ  νύχτα –μέρα  να κόψω τα δεσμά  μου

αντλώντας δύναμη από   τα λόγια του  ΟΔΥΣΣΕΑ ,

που  μου ζητά   μέσα από τους  αιώνες

το ταξίδι μου να φτάσω στο τέρμα ,

ακόμα και αν είναι γραφτό της μοίρας μου

να παλέψω με τα πιο άγρια θηρία

ακόμα και με αυτά τα θηρία

που κουρνιάζουν στα ίδια μου τα  δάση ,

αρκεί να βγω από αυτό

με το ένδυμα του ανθρώπου

και όχι την προβιά των λύκων .

Βάσω   Μπρατάκη

          

ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ

                                              


                         
 

                  ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ     

Τόσο φως και εγώ να περπατάω τυφλός

σαν άλλος Οιδίποδας .

Και εσύ ζωή , που μου υποσχόσουν

πως όλα ήταν δικά μου,

πώς τόσο άσπλαχνα τώρα μου τα παίρνεις πίσω

και κατάντησα να πορεύομαι

φτωχός και κουρελιάρης κάτω από τα άστρα,

χωρίς να έχω πού την κεφαλήν κλίνη

Πού είναι το φως που έσχιζε την ημέρα,

ξυπνώντας την περηφάνια στα πανύψηλα βουνά,

και το γαλάζιο στην πλάτη των κυμάτων;

Θεέ μου , πώς χάθηκαν όλα τόσο ξαφνικά

κι έπεσαν ξεδιάντροπα οι μάσκες ;

Πατρίδα , όπου και να στρέψω το βλέμμα μου,

βλέπω αγέλες τσακαλιών

να ουρλιάζουν πάνω από το κορμί σου

και μυστικές συμφωνίες να κλείνονται

για το πώς θα μοιράσουν τις σάρκες σου...

Βάσω  Μπρατάκη

ΣΤΙΣ ΦΥΛΛΩΣΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

                                     

                                        Ζωγραφική :Βάσω  Μπρατάκη

            

ΣΤΙΣ ΦΥΛΛΩΣΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ...

Εδώ που ο ήλιος χαμογελά

χαράζοντας πράσινες νότες

τροβαδούρος της ζωής

στις φυλλωσιές του κόσμου

και το φως διαγράφει

με την επιδεξιότητα του εραστή

το διάφανο στις φλέβες του κορμιού

μικρών πράσινων φύλλων ,

έμαθα σαν λιβελούλα να μετρώ

τις ερωτικές στιγμές μου

στο νερένιο πρόσωπο του έρωτά σου

όταν το φως ανασταίνεται

προάγγελος μιας άνοιξης

από πολύχρωμα τιτιβίσματα ,

ξέροντας το αύριο

ότι ίσως και να μην έρθει ,

ομορφιά που γλιστρά σιωπηλά

στα διάφανα δάχτυλα της ημέρας

ζωή που δεν θέλει να λήξει

γεμάτη από έρωτα φορτωμένη .

Βάσω Μπρατάκη