ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ
Τόσο φως και εγώ να περπατάω τυφλός
σαν άλλος Οιδίποδας .
Και εσύ ζωή , που μου υποσχόσουν
πως όλα ήταν δικά μου,
πώς τόσο άσπλαχνα τώρα μου τα παίρνεις πίσω
και κατάντησα να πορεύομαι
φτωχός και κουρελιάρης κάτω από τα άστρα,
χωρίς να έχω πού την κεφαλήν κλίνη
Πού είναι το φως που έσχιζε την ημέρα,
ξυπνώντας την περηφάνια στα πανύψηλα βουνά,
και το γαλάζιο στην πλάτη των κυμάτων;
Θεέ μου , πώς χάθηκαν όλα τόσο ξαφνικά
κι έπεσαν ξεδιάντροπα οι μάσκες ;
Πατρίδα , όπου και να στρέψω το βλέμμα μου,
βλέπω αγέλες τσακαλιών
να ουρλιάζουν πάνω από το κορμί σου
και μυστικές συμφωνίες να κλείνονται
για το πώς θα μοιράσουν τις σάρκες σου...
Βάσω Μπρατάκη
Καλησπέρα.Για άλλη μια φορά γύρω απ' το πτώμα,μα οι αγέλες είναι ύαινες δεν θα περιμένουν πρώτα να πεθάνουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή μου φίλη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε συγκίνηση διάβασα κι αυτό το ποίημά σου, ένα ποίημα τόσο καλογραμμένο και τόσο βαθυστόχαστο!
Συναρπαστική η αναφορά σου στον Οιδίποδα και πράγματι υπέροχο το πρώτο δίστιχο... Εξίσου συναρπαστικός ο κάθε στίχος, μέχρι τέλους... Μια "κραυγή απελπισίας" εκφρασμένη με τον καλύτερο δυνατό ποιητικό τρόπο...
Συγχαρητήρια, Βάσω μου!
Πάντα, με την αγάπη μου.
δε χρειαζονται αλλα λογια.ποσο δικιο μπορει να εχουν αυτα που διαβασα?
ΑπάντησηΔιαγραφήbarbaka
ΑπάντησηΔιαγραφήφίλε μου δεν ξέρω αν είναι ύαινες ή τσακάλια αυτό που ξέρω ότι θα πρέπει να παλέψουμε αν θέλουμε να έχουμε πατρίδα ...
ΒΑΣΩ ΜΠΡΑΤΑΚΗ
Γιόλα μου σε ευχαριστώ για όλα αυτά που μου γράφεις …δεν μπορείς να φανταστείς πόσο δύναμη μου δινουν ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι το διαδίκτυο αυτές τις δύσκολες ώρες να ήταν γεμάτο μονάχα από κραυγές απελπισίας...ποιός ξέρει ίσως να άλλαξαν πολλά...
πολλά φιλιά !!!
Joen Feb
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλωσόρισες στο σπιτικό μου ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια !
... λιγοστές, μεστές λέξεις, δεκαοκτώ στίχοι, όλη η εθνική μας κατάντια. Θλίψη, απογοήτευση, θυμός, ενοχή, απόγνωση. Παρακαλώ λίγο ... φως, μία δειλή ακτίνα παρηγοριάς κι ελπίδας μήπως και διώξουμε "τις αγέλες των τσακαλιών"
ΑπάντησηΔιαγραφή