ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ   ΤΟΥ   ΝΕΚΡΟΥ   ΓΙΟΥ
                          
                     
Έφυγες μια νύχτα του Νοέμβρη
και εγώ σε περιμένω  χρόνια  τώρα  να έρθεις   πίσω γιέ μου   
για  να φέρεις και πάλι την χαρά στο  άδειο  σπιτικό μας. 
Απόκαμαν  τα χέρια  μου   να   σε  προσμένουν
και είναι η νοσταλγία του φιλιού σου   
το αγιόκλημα που   θα απλώνει διαρκώς  τα φύλλα του
όταν ο χρόνος   θα  μετρά άπληστα τα λάφυρά    του
στα χαρακώματα του γερασμένου πια κορμιού μου…

 
Έφυγες μια νύχτα του Νοέμβρη
πουλάκι    αμάθητο στα βόλια του θανάτου
όταν στις γειτονιές του κόσμου βασίλευε ο φόβος
και απόμεινε ορφανή   φωλιά η αγκαλιά μου
να σε καλεί αδιάκοπα  θρηνώντας πίσω
να την πλημυρίσεις με το άγιο  φως της παρουσίας    σου
επειδή θαρρώ πως τίποτε δεν άλλαξε από τότε παιδάκι  μου
γιατί είναι άγρια  η φύση των ανθρώπων
σκληρή και αχάραχτη σαν το διαμάντι
και είναι οι δυνατοί που θα εκμεταλλεύονται
πάντα τους αδυνάτους …
 

Βάσω Μπρατάκη

Αφιερωμένο 
στην μνήμη όλων αυτών που ίσως να μην ξέρω  τα ονόματά  τους 
αλλά που γνωρίζω  για  την λεβεντιά της καρδιάς τους ...

                                          

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ

                   

                                Στη μνήμη του πατέρα μου

Τις πιο όμορφες λέξεις ψάχνω

για να σου γράψω το τραγούδι του αποχαιρετισμού,

χειμώνες τώρα και καλοκαίρια,

μα γυμνός ο πόνος κι εγώ φοβάμαι

τις νότες να αγγίξω με γυμνά τα χέρια,

βαγόνια έρχονται και φεύγουν

γεμάτα από ψυχές

που γεννιούνται και πεθαίνουν,

και απόμεινα μονάχη

πάνω στις ράγες της μνήμης,,

έρμαιο της σιωπής που αφήνουν πίσω

τα τρένα που φεύγουν μακριά μου,

τα χνάρια σου να ψάχνω μην και σε ξεχάσω .

Ήταν ένα δειλινό της θλίψης

και ήταν το φτερούγισμα της νύχτας

η  ελπίδα που αργοπέθαινε

στη γωνιά του πόνου.

Και ήταν τα γκρίζα σπουργίτια

που πέταξαν γύρω μας

τα τελευταία δευτερόλεπτα

της ημέρας που έφευγε .

Όταν τα χέρια άπλωσες

σιωπηλά τους καρπούς να κόψεις

του δέντρου που τις ρίζες είχε

βαθιά στην άβυσσο του  Άδη .

Μα εγώ δεν το έβλεπα ,πατέρα,

και πρόσμενα  με λαχτάρα

την αυγή το φως να μου φέρει πίσω.

Πώς να το ‘ξερα πως μαζί του θα ‘φερνε

και το δυσβάσταχτο κενό της απουσίας σου.

Bάσω   Μπρατάκη

Από την  ποιητική  συλλογή

«ΝΥΧΤΑ   ΗΝΙΟΧΟΣ  » 

Εκδόσεις  Γαβριηλίδη 

Farewell song

In memory of my father

I am looking for the most beautiful words

To write you a farewell song

For winters and summers on end

But naked is the pain and scared am I

To touch the notes barehanded.

Wagons come and go

Filled with souls

Born and dead

And I am left on my own

Upon the rails of memory,

Prey to the silence left behind

By trains drifting away from me,

Seeking for your traces so as not to forget you.

 It was the dusk of sadness

And the hovering of night,

The hope that was fading

In the corner of pain.

And it was the grey sparrows

That flew around us

On the last seconds

Of the day that was ending

When you spread your arms

To silently cut the fruits

Of the tree that was rooted

Deep in Hades’ abyss.

But, father, I did not see it

And I was longing

For the dawn to bring me back the light.

How could I ever know

That it would bring along

The unbearable void

Of your absence.

Vaso Brataki

Translated by Xaris Paraskevopoulou