Αφιερωμένο
στον Προμηθέα
που γύρισε...


Άκου
Προμηθέα
Άκου την ζωή πως τραγουδά,
άναψε μια πελώρια φωτιά
Και μέσα της
τις αναμνήσεις μας κάψε,
σαν φίδια που αγκαλιάσαν
την καρδιά .
Εκεί σε μια γωνιά της νύχτας,
δεν μπορεί ,
κάποιο λιμανάκι θα υπάρχει,
για να ξαποστάσουν τα όνειρα μας….


Τι και αν,
οι βαλίτσες μας είναι
γεμάτες με ψεύτικα φιλιά...
Τι και αν,
λόγια φιλήδονα και πλάνα,
την ακοή μας αγκαλιάσαν...
Εσύ Προμηθέα
κράτα γερά τα όνειρα μας ,
αυτά μονάχα μην χάσουμε,
γιατί με αυτά και πάλι,
στους δρόμους της φωτιάς,
θα βγούμε....


Άκου
Προμηθέα,
άκου πως αναβλύζουν,
από τα πηγάδια της μνήμης,
τα γελάκια των παιδιών μας,
γιασεμί που ανθίζει,
το φιλί πάνω στα χείλη,
μα δεν σου λένε τίποτα;


Βαρκούλες που σεργιανάνε,
οι χτύποι της καρδιάς μας,
τι και αν το πλοίο,
αργήσει να περάσει,
Εσύ Προμηθέα μου τραγούδα,
μην μας βρει,
Η νύχτα άδειους από όνειρα,
Γιατί τότε θα 'μαστε νεκροί
Και δεν θα το ‘χουμε καταλάβει…...

Βάσω Μπρατάκη

( Ο πίνακας είναι έργο της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη )

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ...

αφιερώνω
σου ...

Για σένα θα γράψω,
τα πιο όμορφα τραγούδια,
την αγάπη που δεν ήρθε ακόμα,
την αγάπη που ίσως θα αργήσει να φανεί.
μα που σίγουρα θα 'ρθει
και ας έρχεται με βήματα αργά
και ας είναι άδειες οι τσέπες
της νύχτας από όνειρα
και στην άκρη του φεγγαριού,
ας μην υπάρχει τίποτα άλλο,
παρά μονάχα ένα άδειο τραπέζι
και το τραγούδι του Ορφέα,
γλυκά να με καλεί,
κάποια του Αυγούστου νύχτα.
και εγώ μικρή πεταλούδα,
που τα δειλινά εύχεται,
να μην τελειώσει ποτέ η ημέρα,
γιατί το ξέρει καλά μέσα της,
πως όλα έχουν ένα τέλος,
ακόμη και αυτό το ταξίδι,
που κάνει το φως,
από την ανατολή ως την δύση...


Για σένα θα γράψω,
τα πιο όμορφα τραγούδια,
την αγάπη που δεν ήρθε ακόμα,
μα που την ακούω να έρχεται,
μέσα από σκιερά δάση,
σαν άλλη Άρτεμη,
που την καλεί το τραγούδι,
μικρού πληγωμένου ζώου.
Στα μυστικά μονοπάτια,
διακρίνω τις πατημασιές της
και νύχτες ολόκληρες,
κοιμίζω τους χτύπους της καρδιάς μου,
μην και δεν ακούσω τα βήματα της,
όταν κοντά μου θα ΄ρθει....

Βάσω Μπρατάκη

( Η φωτό είναι δικιά μου )

Ο ΓΛΑΡΟΣ ΙΩΝΑΘΑΝ


Στην άκρη του δειλινού,
ένα ζευγάρι σχισμένα σανδάλια,
με αυτά περιπλανήθηκα,
σε βουνά και ακρογιάλια
και τον χρόνο ένιωσα,
σαν βότσαλο νωχελικά,
να βουλιάζει,
σε παρελθοντικούς αιώνες.



Στο ξύπνημα,
στο πρώτο φως,
έσκυψα και φίλησα,
μια χούφτα από χώμα
και για λίγο ένιωσα,
την δύναμη της ζωής,
όταν καλπάζοντας ανέβαινε,
από τις ρίζες και τα φύλλα,
στον γαλάζιο τρούλο,
του ουρανού



Και όταν ιδρωμένο,
το μεσημέρι έφτασε,
ευλαβικά έσκυψα,
σε μια χούφτα από κύμα,
να διαβάσω τα μυστικά,
που έκρυψαν τα ψάρια ,
στα ασημένια λέπια τους,
όταν σαν αφηνιασμένα άλογα,
έτρεχαν πάνω από το κύμα.



Και τώρα πάλι,
στο κατώφλι της νύχτας,
γυμνή και ανυπόδητη,
ιχνηλάτης και πάλι,
ποθώ να γίνω,
της τροχιάς που διαγράφουν,
τα όνειρα των ανθρώπων,
όταν σαν γλάροι ορμούν,
στην θάλασσα της καρδιάς τους.



Και εσύ γλάρε μου, Ιωνάθαν
που στο βλέμμα είχες,
το γκρίζο της τρικυμίας,
αντί για το γαλάζιο του ουρανού
και στην θέση της καρδιάς,
είδα το δειλινό να αιμορραγεί,
μην ξεχνάς πως το μυστικό είναι,
να πετάς...
να πετάς φίλε μου…..
ακόμα και όταν νιώθεις,
πως κουραστήκαν τα φτερά σου...
ακόμα και όταν νιώθεις
πως απόμεινες μονάχος...



Γιατί Ιωανάθαν,
το ‘ξερες από την αρχή,
πως αυτό θα ήταν το τίμημα,
για τα όνειρα σου,
γιατί εκεί που πετάς,
φίλε μου,
λίγοι μοναχά,
Θέλουν να φτάσουν,
γιατί οι πολλοί ,
αρκούνται μοναχά σε αυτά που βλέπουν
και γραπτό της μοίρας είναι,
αυτοί που πιστεύουν ,
σε όνειρα αόρατα στα μάτια
των ανθρώπων,
να νιώσουν κάποτε,
πως μονάχοι πετάνε,
στον ουρανό της καρδιάς τους...

Βάσω Μπρατάκη

( Ο πίνακας είναι έργο της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη )

Ζωή του ανθρώπου,

αίνιγμα διαβασμένο από την μοίρα,

μνήμη που αχόρταγα την βαραίνει ο χρόνος.

Μια δίψα μας έφερε σε τούτα τα περγιάλια

και είναι οι ψυχές μας,

κορμιά διψασμένα που ολοένα αναζητούνε,

μια στάλα δροσιάς ,στην βαθειά λήθη.

Ηδονικά πλοκάμια που σφίγγαν την ψυχή μας,

τα λόγια που πιστέψαμε με πάθος και λατρεία,

ανώριμοι ίσως για να νιώσουμε την φιδίσια αφή τους.

Και απομείναν της ψυχής μας τα πέταλα μονάχα,

μέσα στην σιωπή τους να αγωνιούνε,

κακής θύμισης μην τα 'βρει η σαΐτα.

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική συλλογή μου

''ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ-ΔΟΚΙΜΕΣ ''

Γράφτηκε το 1983

Ευχαριστώ την φίλη μου

ζωγράφο Μαρία Καζάζη

για τον υπέροχο πίνακα της.

( Ο πίνακας είναι έργο της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη )

Η ΜΟΥΣΑ

Και όταν

το δειλινό θα βαραίνει,

σαν ένα πανέρι γεμάτο,

από βροχερή σιωπή,

εγώ θα είμαι αυτή,

που τρυφερά θα σου ψιθυρίζει,

σαν το κύμα στό ακρογιάλι,

που στην ράχη του φέρνει,

των δελφινιών τα μυστικά,

πως ο έρωτας κρυφά ανασταίνεται,

εκεί σε μια σπηλιά του Αιγαίου.

Και όταν

τρυφερά μας αγγίξει,

εκείνη του δειλινού η ώρα,

που ο ουρανός αθόρυβα ανοίγει,

το μυστικό κουτί της πανδώρας,

μην ξέροντας πως ελευθερώνει,

το μαύρο από την μήτρα του Άδη,

εγώ θα είμαι αυτή,

που τρυφερά θα σου ψιθυρίζει,

μην φοβάσαι

και το φως ανασταίνεται,

εκεί στην αγκαλιά των άστρων.

Και όταν

ο έρωτας στο φεγγάρι καθρεφτίζεται,

σαν ένα σπασμένο κόκκινο ρόδι,

με σπόρια φωτιάς,τις πύρινες στιγμές του

και η νύχτα παραμάσχαλα ,

για φυλαχτό φέρνει,

το τραγούδι του μικρού ναύτη,

εγώ θα είμαι αυτή,

που τρυφερά θα σου ψιθυρίζει,

τα πιο όμορφα τραγούδια για την αγάπη,

σαν άλλη γλυκόλαλη μούσα που ανασταίνεται,

εκεί στο φως κάτω από το φεγγάρι.

Βάσω Μπρατάκη

Ευχαριστώ την φίλη μου

ζωγράφο Μαρία Καζάζη

για τον υπέροχο πίνακα της.