( Ο πίνακας είναι έργο του ζωγράφου Ζαν Φρανσουά Μιλέ )

Ω μάνα της γης και κόρη του ήλιου,

η ζωή συνεχίζεται,

κάτω από τον ήλιο ή μέσα στην βροχή,

πάνω από την γη που σου χαρίσαν,

για να γεννοβολάς και να καρπαίνεις,

τις κόρες και τους γιούς σου,

τα στάχυα ίσως που την αυριανή ημέρα,

θα χρυσώνουν κάτω από τον ήλιο,

αρχίζοντας ένα καινούργιο τραγούδι,

μια καινούργια ζωή, ένα καινούργιο αγώνα,

τον αγώνα της ζωής βαθειά

μέσα στις ρίζες του κόσμου,

τον αγώνα του ήλιου,

βαθειά μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.

Ω μάνα της γης και κόρη του ήλιου,

η ζωή συνεχίζεται,

πάνω από τα χρόνια με τις ημέρες μας,

άλλοτε με γέλια και άλλοτε με κλάματα.

Tις ημέρες ίσως που μοχθούμε και αγωνιάμε

πάνω από την ίδια την γη μας,

με μόνο σύντροφο τον αδελφό ήλιο.

Tις μέρες ίσως που πονάμε και πεθαίνουμε,

πάντα για τον ίδιο σκοπό, τον ιερό σκοπό,

την λευτεριά και μια στάλα ψωμί,

το ψωμί για να θρέψουμε τα παιδιά μας.

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική συλλογή μου

''ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ-ΔΟΚΙΜΕΣ ''

Γράφτηκε το 1984

(Ο πίνακας είναι έργο του Γιάννη Τσαρούχη )

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

AUGUST

Στα δίχτυα της σιωπής

ασημένια ψάρια που σπαρταρούσαν

Οι χτύποι της καρδιάς μας

Όταν ο μικρός Αύγουστος

Ανέβαινε θριαμβευτικά

Στα πέτρινα σκαλοπάτια του καλοκαιριού

Σαν άλλος Ίκαρος

που δεν γνώριζε

Πως το πύρωμα μιας στιγμής

Μπορεί να λιώσει τα πάντα

Ακόμα και αυτά τα κέρινα τα φτερά μας.

In nets of silence
Our heartbeats writhe
Like Silver fish
When little August
Climbed triumphantly
Summer’s stone stairs
Like an Ikarus,
Unaware of the melting power
Of a moment’s lighting
That can waste everything away
Even our wings of wax

Και στην χούφτα του δειλινού

Τρέλα και λογική

Σ' ένα κουβάρι μπερδεμένα

Όταν σμιλεύαμε σιωπηλά

Τις λέξεις που γεννά ο έρωτας

Εκεί που συναντήθηκαν

Μυστικά οι σιωπές μας

Όταν το κόκκινο άνοιγε θριαμβευτικά

Την αυλαία ,στους θιασώτες του ονείρου

Που υπόσχονταν για μια ακόμα φορά

Να αναστήσουν στην αυλή των θαυμάτων

Τα λόγια της αγάπης που κλείσαμε κρυφά

Στις κάμαρες του ονείρου

Μην και γίνουν λεία

στα χέρια Άπληστων τυμβωρύχων...

Madness and sanity
Tangled In a skein
Left in sunset’s palm
When we were silently carving
Words born by love
Where our silences
Secretly met
When red dropped
In a triumph
The curtain
To the devotees of the dream
Those that promised
Once more
To rise
In the courtyard of miracles
The words of love,
That we hid in secret
In the chambers of dream
To protect them
From becoming the prey
Of the voracious thieves’
unholy hands…

Vaso Brataki

Η ποιητική απόδοση

στα αγγλικά ανήκει

στην Χάρις Παρασκευοπούλου.

translated by

Xaris Paraskevopoylou.

(Ζωγραφική Βάσω Μπρατάκη )

ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΜΑΣ

UPON THE MIRROR OF OUR EYES

Πάνω στον καθρέφτη των ματιών μας,

τα θαμπά κόκκινα δίχτυα του πόθου.

Πάνω στην καρέκλα,

το άσπρο τριμμένο πουκάμισο σου.

Πάνω στο κρεβάτι,

το ζεστό γυμνό σώμα του έρωτα μας.

Upon the mirror of our eyes

Lie lust's dull red nets.

Upon the chair,

Your white shirt, worn.

Upon the bed,

Lies warm the naked body of our love

Και πάντα,

τα ιδια γυμνά χείλη,τα χείλη μας...

Και πάντα,

τα ίδια γυμνά χέρια, τα χέρια μας...

Και πάντα,

τα ίδια γυμνά όνειρα, τα όνειρα μας...

Και πάντα,

οι ίδιες γυμνές νύχτες, οι νύχτες μας....

Always,

The same naked lips, our lips...

Always,

The same naked hands ,our hands...

Always,

the same naked dreams, our dreams...

Always,

The same naked nights, our nights...

Αύριο θα έχουμε ζήσει για μια ακόμα φορά,

έναν ακόμα έρωτα.

Αύριο θα έχουμε φορέσει για μια ακόμα φορά,

τα ίδια ρούχα.

Αύριο θα πάρουμε και πάλι,

για μια ακόμα φορά τους ίδιους δρόμους,

τους δρόμους της αποξένωσης και της μοναξιάς,

που τόσο τους μισήσαμε....

Tomorrow we will have lived once more,

One more love.

Tomorrow we will have worn once more,

the same clothes.

Tomorrow we will wander again,

The same streets,

The streets of alienation and of loneliness,

Those we so hated....

Αύριο θα έχουμε γίνει,

για μια ακόμα φορά πιο ξένοι.

Αύριο θα πλάθουμε

και πάλι για μια ακόμα φορά,

χώρια ή και μαζί, ποιός ξέρει

το όνειρο για μια καινούργια νύχτα....

Tomorrow we'll be

Even more strangers

Once more.

Tomorrow we'll weave,

Once more,

Together or apart,

-Who Knows?-

The dream

for a brand new night.

Vaso Brataki

[ Γράφτηκε το φθινόπωρο του 1982 ]

Η ποιητική απόδοση

στα αγγλικά ανήκει

στην Χάρις Παρασκευοπούλου.

translated by
xaris Paraskevopoulou.

Αφιερωμένο στην Χάρις

μ' ένα μεγάλο ευχαριστώ....

( Ο πίνακας είναι της ζωγράφου Μαρίας καζάζη )

ΕΛΕΓΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΓΑΠΗ

Αλήθεια,

πόσο φριχτά η ζωή μας άδειασε,

ένα ποτάμι από μαβιά πουλιά,

στο πέταγμα κάποιας μακρινής δύσης,

όταν η γραμμή της οδύνης ,

αχνόφεξε στον ορίζοντα του πόνου,

τις νύχτες που λείπεις εσύ,

το πιο ακριβό από τα όνειρα μας...

Ήσουν το ψιθύρισμα της βροχής,

πάνω από τα σκόρπια χρυσάνθεμα,

στα ανάκλιντρα του Φθινοπώρου,

όταν έσβηναν σιωπηλά,

μεθώντας μέσα στο ίδιο τους το χρώμα...

Ήσουν του ψιθύρισμα του ήλιου κατακτητή,

όταν ανέβαινε κουρσεύοντας τρυφερά,

την ραχοκοκαλιά μιας αλκυονίδας ημέρας,

τις στιγμές που προσμέναμε καρτερικά,

την γέννηση της καινούργιας ζωής,

στις αυλές του απέραντου χειμώνα...

Ήσουν το τραγούδι της θάλασσας,

στο κοχύλι που νοσταλγικά κρατήσαμε,

στην θέση της καρδιάς μας,

οδοιπόροι μιας καλοκαιρινής ημέρας

και το τραγούδι της φωτιάς,΄

όταν γινόταν έρωτας ,καταχτητής

στην ρόδινη σάρκα των ξύλων...

Ήσουν το τραγούδι της νύχτας,

όταν όλα είχαν βουβαθεί

και το ψιθύρισμα του αγέρα,

μέσα από τα δάχτυλα των άστρων,

την ώρα που γεννιέται το τραγούδι...

Ήσουν αυτό που το ζούμε μόνο μια φορά,

παρθένοι στην πλάνη αυτού του κόσμου,

εσένα το μονάκριβο όνειρο,

της πρώτης μας αγάπης....

Βάσω Μπρατάκη

Ευχαριστώ την φίλη μου

την ζωγράφο Μαρία καζάζη

για τον υπέροχο πίνακα της.

( Ο πίνακας είναι της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη )

ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ

Αφιερωμένο

στην

Κατερίνα Κωνσταντίνου

Έφυγες χωρίς να πεις τίποτα,

για το μυστικό που κρύβαν τα αγάλματα.

Οι αμυγδαλιές που μου υποσχέθηκες,

δεν απλώσαν κλαδιά,παρά μονάχα,

στα λευκά όνειρα που νύχτωσαν,

παραφυλώντας στον ύπνο των κύκνων.

Γέρασες,καλέ μου αναζητώντας φτερά,

μέσα στο δροσερό τραγούδι της θάλασσας.

Αλήθεια ,πόσο γαλανό είναι το πέταγμα των γλάρων;

Και όμως δεν έπαψες να ξεθάβεις τον πόνο,

σκοντάφτοντας στην γνώριμη σκληράδα των βράχων.

Μ' όλο που το νιώθεις βαθειά μέσα σου,

πως ο ήλιος γερνά μαδώντας τα ίδια χρυσάνθεμα.

Αδερφέ μου , τι μπορούμε να κάνουμε;

Τα πουλιά ωριμάζουν μέσα στο ίδιο τους το πέταγμα.

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική συλλογή μου

''ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ - ΔΟΚΙΜΕΣ ''

Γράφτηκε το καλοκαίρι του 1982

Ευχαριστώ την φίλη μου,

την ζωγράφο Μαρία Καζάζη,

για τον υπέροχο πίνακα της.

( Ο πίνακας είναι της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη )

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Τις νύχτες που λυγίζαν,

τα αμάθητα κορμιά των χορευτών,

στις ζεστές κινήσεις της φωτιάς.

Με μάτια που ζηλέψαν τα τριαντάφυλλα.

Με χείλη που άνοιξαν τα πέταλα,

μονάχα για να κλέψουν λίγη ζέστα,

μέσα από το φιλί που φοβήθηκε μην γίνει,

κίνηση στο ρυθμικό σώμα του έρωτα.

Σε βρήκα γυναίκα στην πέτρα της σιωπής,

να κοιτάς δακρυσμένη στα μάτια της λύπης.

την χθεσινή μορφή,του αγαπημένου άνδρα,

που βιάστηκε καρδούλα μου,να σβήσει η προδοσία.

Μέσα στην νύχτα,

δειλό, παραπονιάρικο το τραγούδι...

Εγώ που σ'αγάπησα τόσο....

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική συλλογή μου

''ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ-ΔΟΚΙΜΕΣ''

Γράφτηκε το Φθινόπωρο του 1982

Ευχαριστώ την φίλη μου

Μαρία Καζάζη

για τον υπέροχο πίνακα της.