'' ΜΠΛΕ ΒΕΛΟΥΔΟ ''

Η ΑΠΟΥΣΙΑ

Ήταν ένα απόγευμα της σιωπής,

όταν ο ψίθυρος της βροχής ρυθμικά,

συνόδευε του χρόνου τα βήματα.

Και ήταν η καρδιά μου που έψαχνε,

νοσταλγικά μέσα στις στάχτες,

της θύμησης ροδοπέταλα φωτιάς,

όταν το φθινόπωρο πορευόταν βιαστικά,

μικρό αναμαλλιασμένο παιδί,

με όλους τους αέρηδες στα μαλλιά,

γλυκά να του σιγοτραγουδούν,

φέρνοντας στην αγκαλιά,

αρμαθιές από χρυσαφιά φύλλα.

Και ήταν η καρδιά μου,

το φυλλαράκι που ντύθηκε την φωτιά

και τρέμοντας φυλλορροούσε,

στου δειλινού τα δέντρα τα καφετιά.

Ήταν ένα απόγευμα της βροχής,

όταν οι ώρες πορεύονταν βιαστικά,

με τον βηματισμό αόρατων φαντάρων,

προς τα εκεί που έσβηνε ο χρόνος.

Και ήταν η θύμηση της αγάπης μας,

το μελαγχολικό τραγούδι του βιολιστή,

που έπαιζε κάτω από την βροχή,

όταν οι νότες της μουσικής,

σαν πουλιά μου έφερναν από μακριά,

την μελαγχολία που έσταζε γκρίζο

και στον τοίχο της προσμονής,

ένα γυμνό σκουριασμένο καρφί,

που δήλωνε την απουσία σου,

όταν οι τελευταίες στιγμές από φως,

σαν πουλιά αποδημούσαν για πάντα ,

στην άλλη πλευρά του ήλιου.

Βάσω Μπρατάκη