( Ο πίνακας είναι έργο της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη )

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ

Αφιερωμένο

στον Στέλιο Κουσουρή

Σ' αυτή την στέρφα γη,

τ'αγόρια βιάζονται να γίνουν άντρες,

κορμιά από χώμα και αίμα,

χέρια που παλεύουν με σύντροφο τον ήλιο

και ύστερα τα λόγια τους,

τα μεγάλα,τα ελεύθερα,τα ωραία λόγια τους.

Και ύστερα η φωνή του κρατουμένου,

πίσω από τα κάγκελα της φυλακής

και η κραυγή του ετοιμοθάνατου,

μέσα από τα σκοτεινά πλοκάμια του θανάτου.

Και ύστερα τα όνειρα που μας αγγίξαν κάποια νύχτα,

τότες που πλαγιάζαμε με μια βούλα από αίμα,

το κοφτερό ίσως μαχαίρι στο κέντρο της καρδιάς μας,

το αίμα του αδελφού που βάρενε στο προσκέφαλο,

ξυπνώντας στον λήθαργο του ύπνου,

την μορφή της ερινύας με την μνήμη

ενός ολόκληρου λαού,του λαού μου.

Σ'αυτή την στέρφα γη,

κόκκινες παπαρούνες παλεύουν με το αίμα,

σήμερα είναι ο λαός μου,

αύριο όμως ίσως και να'ναι ο δικός σου λαός

και όμως μακρυνέ αδελφέ μην ξεχνάς,

πως οι σκλάβοι όλου του κόσμου,

πεθαίνουν κάθε μέρα για το ίδιο όνειρο,

μια μέρα κάτω από τον ήλιο,

μια ελεύθερη μέρα.

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική μου συλλογή

''ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ - ΔΟΚΙΜΕΣ ''

Γράφτηκε το1983

Ευχαριστώ την φίλη μου

την ζωγράφο Μαρία Καζάζη

για τον υπέροχο πίνακα της.

Στην σιωπή των αιώνων
Σε μήτρα μυστική
Τα λόγια που δεν γεννηθήκαν ακόμα
Και η μοίρα των ανθρώπων
Διαβήτης που κύκλους ολοένα χαράζει
Με κέντρο πάντα την μήτρα μιας γυναίκας
Κάτω από την σύναξη των πουλιών
Όταν συλλαβίζαν στην καμπύλη του πετάγματος
Την μουσική μιας νότας
Χαράζοντας κρυφά τατουάζ
Στο διάφανο κορμί
Μικρού αλήτη ανέμου.


Στις αυλές του φεγγαριού
Σε λευκά σεντόνια απλώσαν
Τα όνειρα των κύκνων
Όταν ροδομάγουλες παρθένες
Σκορπούσαν στην στράτα των μαλλιών τους
Την ευωδιά των κρίνων
Μη και πλανέψουν
Τον μικρό θεό του έρωτα
Που μονοσάνδαλος έτρεχε
Στις κάμαρες του ονείρου.


Σε πορφυρά ποτάμια έπεσαν
Με το βάρος μιας πέτρας
Τα λόγια των αγαπημένων
Πυξίδα στα ταξίδια του έρωτα
Πουλιά που ξεφύγαν λαχανιάζοντας
Από τα χείλη μιας νύχτας
Όταν μυστικά οι εραστές προσφέραν
Σπονδές στους βωμούς του έρωτα
Κορμί που έψαχνε άλλο κορμί
Παράφορα να αγαπήσει.

Βάσω Μπρατάκη

( Ο πίνακας είναι έργο της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη )

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ

Τις νύχτες σαν πέφτει η μοναξιά,

βαρύ μολύβι στον μαύρο κόρφο,

αρχίζεις να αναρωτιέσαι,

ολοένα και πιο πολύ,

για όλα αυτά που γίναν ,

γύρω από εσένα ή και μαζί με σένα.

σκηνές και λόγια που πονούν,

σαν το μαχαίρι που βρήκε τον στόχο.

Τις νύχτες σαν αρχίσει να μετριέται η σιωπή,

η δική σου και η δική μας σιωπή,

αρχίζεις να αναρωτιέσαι ολοένα και πιο πολύ,

για τα λόγια που πεθάναν χωρίς λόγο,

λόγια που άλλοτε ήταν αγαπημένα

και τους φίλους που φύγαν κάποια μέρα,

σαν τις γυναίκες που μοιραστήκαν,

για μια νύχτα μονάχα,έρωτα και κρεβάτι.

Τις νύχτες σαν αρχίσουν να πονούν οι πληγές,

που σου χαρίσαν τα χρόνια και οι εμπειρίες,

αρχίζεις να το νιώθεις ολοένα και πιο πολύ,

πως γέρασες ανάμεσα σε ναυάγια και θανάτους.

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική μου συλλογή

'' ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ - ΔΟΚΙΜΕΣ ''

Γράφτηκε το 1984

Ευχαριστώ την φίλη μου

Μαρία καζάζη

για τον υπέροχο πίνακα της

( Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΖΑΖΗ )

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΑΙΣΘΗΣΗ

Φαρδύς ο ώμος του φθινοπώρου,

ρολόι στην αξημέρωτη μελαγχολία,

άλλαξε μεριά στον ήλιο,

στα αλογάκια που πέτρωσαν στα αλώνια,

την στιγμή που μούσκεψαν τα κορμιά,

ανατριχιάζοντας στην αίσθηση της βροχής.

Η μορφή του άνδρα,

σημάδι στην άκρη του πόθου,

της γυναίκας που ζούσε το καλοκαίρι,

κοιτώντας κατάματα το ανθρώπινο πάθος,

έτσι που μόνο η ψυχή ξέρει να κοιτά.

το πρώτο φιλί της,κρινάκι,

στην ανοιχτόκαρδη χαρά του ήλιου,

στα όνειρα της υφάντρα η αγάπη.

Λουλούδι ο τελευταίος στοχασμός,

της πεταλούδας που γέννησε το καλοκαίρι.

Μια πεταλούδα και η ανθρώπινη ψυχή,

ολοένα θέλει να τρυγά,

την ηδονή στο βάθος της ομορφιάς.

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική μου συλλογή

'' ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ - ΔΟΚΙΜΕΣ''

Γράφτηκε το 1981

Ευχαριστώ

την φίλη μου Μαρία Καζάζη

για τον υπέροχο πίνακα της

( Ο πίνακας είναι έργο της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη )

Σ' αντάμωσα.

Λίγο πριν αρχίσω να πιστεύω πως δεν υπάρχεις

'Ερωτα πλημμυρισμένε από όνειρα και τρυφεράδα

Κορμί,αγαπημένο μου κορμί

Κορμί που το άγγιξε η βροχή,

σαν έρωτας θλιβερός του Σεπτέμβρη

Σ'αντάμωσα.

Λίγο πριν αρχίσω να πιστεύω πως δεν υπάρχεις

Έρωτα που δίνεσαι μόνο από αγάπη

Χέρια,χείλη,στόμα

Που σας λάτρεψα με τόσο πάθος

Τις νύχτες μου δίνεστε με τρυφεράδα και αγάπη

Νεράκι που φοβάμαι μην χαθεί,

στερεύοντας τα όνειρα μου.

Σ'αντάμωσα.

Λίγο πριν αρχίσω να πιστεύω

Στο πέρασμα μιας ζωής χωρίς νόημα

Αγαπημένε ,άγνωστε επισκέπτη

Των τελευταίων ωρών μιας νύχτας

Νεράκι δοσμένο από τα χέρια,

Αγγέλου αγαπημένου.

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική μου συλλογή

'' ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ-ΔΟΚΙΜΕΣ ''

Γράφτηκε το 1982

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

την φίλη μου Μαρία Καζάζη

για τον υπέροχο πίνακα της

( Ο πίνακας είναι έργο της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη)

ΚΥΚΛΟΣ

Κορίτσι σβήνει στο καλοκαίρι,

μακρινή παιδούλα που κλαίει,

το παρθενικό όνειρο του ήλιου.

Γυναίκα ,σκύψε στην στέρνα,

μην φοβηθείς τα καινούργια μάτια,

πλάτυναν τον κόσμο μια νύχτα.

Μην λυγίσεις στο καινούργιο βάρος,

είναι από τα φτερά,τα βάρυνε η γνώση,

που κέρδισες με πόνο και αγωνία.

Το ξέρω είναι πιο βαριά!

καρδούλα μου,μην κλαίς.

Μανούλα ,στου πόνου σου το σπέρμα,

απλώνεις κλαίγοντας τις φτερούγες,

της αγάπης που σου 'σπείραν αγγέλοι.

Από την ποιητική μου συλλογή

'' ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ-ΔΟΚΙΜΕΣ''

Γράφτηκε το 1982

Βάσω Μπρατάκη

ΜΑΡΙΑ ΚΑΖΑΖΗ

Σε ευχαριστώ

για τον υπέροχο πίνακα σου

που συνοδεύει το ποίημα μου.

ΑΡΤΕΜΗ

Στα τζάμια του δειλινού,
εκεί που σβήνουν οι γλάροι το πέταγμα τους,
τα πύρινα χείλη της φωτιάς
που βυζαίνουν το κόκκινο από τα όνειρα μου...


Στις χαράδρες του φεγγαριού,
εκεί που αναβλύζει το φως των άστρων,
τα κοράκια της νύχτας φορέσαν,
στα φτερά τους, τα αναφιλητά ενός θανάτου...


Και εγώ, καρδιά μου....
Νεκρή μέσα στους νεκρούς μου
Άρτεμη που χάθηκε,
στα ίδια τα δάση τα δικά της,
μικρή παιδούλα ανυποψίαστη,
στο άγγιγμα του φόβου στα μάτια,
μικρής λαβωμένης ελαφίνας,
πέταξα φαρέτρα και τόξα,
μαγεμένη από το τραγούδι του έρωτα της,
θρόισμα στα κλαδιά στα δάση της ψυχής μου...


Και έσκυψα να πιώ νερό,
στο κρύσταλλο της ψυχής της,
να ξεπλύνω τα φύλλα της καρδιάς,
από την σκόνη των νεκρών μου.


Και αφού ξεδιψάσω,
τα διψασμένα όνειρα μου,
να ξεκινήσω καινούργια ταξίδια,
στα αταξίδευτα δάση μιας άλλης νύχτας.
Βάσω Μπρατάκη

Στην κλεψύδρα της νύχτας
κόκκοι άμμου
Η σιωπή των άστρων
Και στα κάστρα της ακοής
Θεέ μου πως ακούγεται
Το κατρακύλισμα των ψυχών
Όταν τα όνειρα γίνονται
Τρόπαια σε βέβηλα χέρια.


Και η μοίρα των ανθρώπων
Κουβάρι που πάντα θα ξετυλίγεται
Κάτω από την βροχή των άστρων
Όταν οι άπιστοι έντρομοι θα ανακαλύπτουν
Πως ήταν πιο πιστοί από τους πιστούς
Και στις εκκλησιές του πόθου
Τα εξαπτέρυγα θα ψάχνουν
Για να κερδίσουν στον έρωτα.


Και στα σιταροχώραφα του καλοκαιριού
Σγουρόμαλλα αγόρια και κορίτσια
Που έχουν τον ήλιο για φίλο
Στον έρωτα πάντα θα προσφέρουν για θυσία
Τους χτύπους της καρδιάς τους
και με τα λόγια του έρωτα
Τρυφερά θα γνέθουν το κουκούλι
για να φυλάξουν την φωτιά μιας στιγμής...

Βάσω Μπρατάκη