'' ΜΠΛΕ ΒΕΛΟΥΔΟ ''

ΑΡΤΕΜΗ

Στα τζάμια του δειλινού,
εκεί που σβήνουν οι γλάροι το πέταγμα τους,
τα πύρινα χείλη της φωτιάς
που βυζαίνουν το κόκκινο από τα όνειρα μου...


Στις χαράδρες του φεγγαριού,
εκεί που αναβλύζει το φως των άστρων,
τα κοράκια της νύχτας φορέσαν,
στα φτερά τους, τα αναφιλητά ενός θανάτου...


Και εγώ, καρδιά μου....
Νεκρή μέσα στους νεκρούς μου
Άρτεμη που χάθηκε,
στα ίδια τα δάση τα δικά της,
μικρή παιδούλα ανυποψίαστη,
στο άγγιγμα του φόβου στα μάτια,
μικρής λαβωμένης ελαφίνας,
πέταξα φαρέτρα και τόξα,
μαγεμένη από το τραγούδι του έρωτα της,
θρόισμα στα κλαδιά στα δάση της ψυχής μου...


Και έσκυψα να πιώ νερό,
στο κρύσταλλο της ψυχής της,
να ξεπλύνω τα φύλλα της καρδιάς,
από την σκόνη των νεκρών μου.


Και αφού ξεδιψάσω,
τα διψασμένα όνειρα μου,
να ξεκινήσω καινούργια ταξίδια,
στα αταξίδευτα δάση μιας άλλης νύχτας.
Βάσω Μπρατάκη