'' ΜΠΛΕ ΒΕΛΟΥΔΟ ''

Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ


Δυο λυγερόκορμα κυπαρίσσια,
σαν τα δάχτυλα γέρου πιανίστα,
κάτω από των άστρων την βεντάλια,
άκαρδα σκόρπισαν τις νότες,
που έγραψαν την σονάτα του θανάτου.
Και ήταν μεσάνυχτα ,
όταν κοράκια στα μαύρα φτερά τους,
καβάλα μου έφεραν την θλίψη
και ήταν η ζωή η ίδια που αιμορραγούσε,
σαν μικρή παιδούλα που θυσιαζόταν,
για ένα ταξίδι στο άγνωστο.


Ήταν εκείνη η καταραμένη η νύχτα,
που ποτέ μου δεν θα ξεχάσω,
γιατί τα όνειρα μου σκότωσαν,
με όπλα που σημάδευαν την καρδιά σου
και εσύ αγάπη μου να κοιτάς στα μάτια,
τον στρατιώτη που εντολή είχε,
να σου αφαιρέσει την ζωή σε μια νύχτα ,
γιατί στα όνειρα σου το πουλί ήθελε,
να κελαηδά ελεύθερο μακριά από το κλουβί
και στο τραπέζι της ζωής να υπάρχει πάντα,
ένα καρβέλι ζεστό ψωμί...για σένα και για μένα...


Και εγώ αγάπη μου από τότε,
στο παγωμένο μέταλλο της σιωπής,
με αγωνία θα ψάχνω πάντα,
τα αποτυπώματα της φωνής σου,
όταν μου έλεγες το τελευταίο το αντίο
και ας μην το έμαθες ποτέ σου,
πως εκείνη την σημαδεμένη την νύχτα,
με ένα εγκατελειμμένο τζουκ μποξ,
σε δωμάτια ερειπωμένα και άδεια,
ότι θα χόρευε ταγκό,
ο θάνατος αντί για τον έρωτα.

Βάσω Μπρατάκη


ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ
στις όμορφες ιστορίες αγάπης
που τις έσβησε μια σφαίρα
πριν από 36 χρόνια
μια νύχτα του Νοέμβρη
σαν και σήμερα.