Ζωγραφική Βάσω Μπρατάκη
Τίτλος έργου "ΠΡΑΣΙΝΕΣ ΝΟΤΕΣ''

ΠΡΑΣΙΝΕΣ ΝΟΤΕΣ

Εδώ που ο ήλιος χαμογελά,

χαράζοντας πράσινες νότες,

ανέμελος τροβαδούρος της ζωής,

στις πράσινες φυλλωσιές του κόσμου...

Εδώ που το φως διαγράφει,

με την επιδεξιότητα του εραστή,

το διάφανο στις φλέβες του κορμιού,

μικρών πράσινων φύλλων...

Εδώ που το φως ανασταίνεται ,

προάγγελος μιας έκρηξης,

από πολύχρωμα τιτιβίσματα

και πετάγματα πουλιών...

Εδώ και εγώ ,

λιβελούλα μεθυσμένη,

έμαθα να μετρώ,

τις ερωτικές στιγμές μου,

στο νερένιο πρόσωπο του έρωτα σου,

ξέροντας το αύριο,

ότι ίσως και να μην έρθει,

ομορφιά που γλιστρά σιωπηλά,

στα διάφανα δάχτυλα της ημέρας,

ζωή που δεν θέλει να λήξει,

γεμάτη από έρωτα φορτωμένη...

Βάσω Μπρατάκη

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Η λιβελούλα είναι ένα πανέμορφο έντομο που ζει στους υδροβιότοπους. Ακόμα θυμάμαι με νοσταλγία την μαγεία που ένιωσα όταν την πρωτοαντίκρισα στα νερά ενός καναλιού, θα ήταν ίσως η μοναδική ημέρα που με πήραν οι γονείς μου μαζί τους ,σε ένα χωράφι που καλλιεργούσαν στον βάλτο, ίσως γιατί δεν είχαν που να με αφήσουν.Κάποτε θα ήθελα να γράψω για εκείνη την ημέρα και για όλα αυτά που είδα και που μου έμειναν βαθειά τυπωμένα μέσα στην μνήμη...

Κάποτε ίσως να καταφέρω να γράψω για όλα εκείνα που θάμπωσαν τα μάτια ενός τρίχρονου παιδιού...

Την ιδέα για να γράψω αυτό το ποίημα την πήρα βλέποντας το παραπάνω έργο μου με τον τίτλο "ΠΡΑΣΙΝΕΣ ΝΟΤΕΣ'',αφού βέβαια είχα διαβάσει σχετικά με την λιβελούλα κάτι που με συγκίνησε αφάνταστα! Το ξέρατε ότι το αρσενικό αφού ζευγαρώσει ότι γίνεται τροφή του θηλυκού για να εξοικονομήσει την ενέργεια για την αναπαραγωγή; Δεν ξέρω αλλά εγώ, όταν το πρωτοδιάβασα συγκινήθηκα αφάνταστα και αμέσως σκέφτηκα μέσα μου...Να ο έρωτας στην πιο τραγική μορφή του...εκεί που αγγίζει τον θάνατο!...και αμέσως υποσυνείδητα ένιωσα όλα αυτά που νιώθω κάθε φορά που διαβάζω τον ''Ματωμένο γάμο'' του Λόρκα!

Βάσω Μπρατάκη

Στα ερειπωμένα άδεια οικόπεδα....

Στα ερειπωμένα άδεια οικόπεδα της μνήμης,

θα υπάρχουν πάντα,

οι στιγμές που ζήσαμε μαζί,

αγριοπερίστερα που μπλεχτήκαν,

στα ξόβεργα του χρόνου,

τις ώρες που το φως σκορπά,

στα διάφανα πέπλα αυτού του κόσμου...

Στα ερειπωμένα άδεια οικόπεδα του χρόνου,

θα υπάρχουν πάντα,

οι μεγάλες νύχτες της προσμονής,

όταν θολερά τα πλοκάμια του πόθου,

θα βουλιάζουν σιωπηλά,

στα σκοτεινά θαλάμια της ψυχής μας...

Στα ερειπωμένα άδεια οικόπεδα της νύχτας,

θα υπάρχουν πάντα,

ο έρωτας της μικρής πεταλούδας,

στα μυστικά μπνοπάτια του φεγγαριού,

έρωτας που γίνεται πνοή θανάτου,

στα ρόδινα δάχτυλα της φωτιάς...

Βάσω Μπρατάκη

ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

Αφιερωμένο

Στους δρόμους της φωτιάς,

χάσαμε μια νύχτα τα φτερά μας

και έκπτωτους αγγέλους μας ονόμασαν

ενός χαμένου παραδείσου

και ήταν ο έρωτας,

τα αναμμένα κάρβουνα ,

στην χόβολη της νύχτας,

όταν στα αδιάβατα μονοπάτια του ύπνου,

μαύρα ρόδα άνθισαν,

τα πιο σκοτεινά από τα όνειρα μας,

αυτά που δεν τόλμησαν ποτέ,

να ψελλίσουν τα διψασμένα χείλη,

στο φως της ερχόμενης ημέρας....

Εσύ ο Αδάμ και εγώ η Εύα

και μια κόκκινη αμαρτία,

κόκκινη σαν το μήλο...

κόκκινη σαν το αίμα...

κόκκινη σαν την λάβα των ηφαιστείων,

όταν ορμητικά χύνεται στα φαράγγια,

στην πιο φωτεινή πλευρά του φεγγαριού

και ο έρωτας ηδονικά να λικνίζεται,

με τον ρυθμό μικρής μπαλαρίνας,

στο κέντρο ενός αόρατου κύκλου,

που περιφρουρεί τα πιο πρωτόγονα,

από τα ανθρώπινα ένστικτα μας,

στο σκοτάδι της αξημέρωτης νύχτας...

Βάσω Μπρατάκη

( Ο πίνακας είναι της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη )

Ήρθες να ξαποστάσεις

Ήρθες να ξαποστάσεις,

πλάι σε μια θάλασσα,

κρατώντας βαθιά μέσα στην σκέψη,

τις στιγμές που σου χάρισαν την γνώση,

την γνώση που αύριο θα γίνει ωρίμανση.

Γυναίκα,

τα πρόσωπα που αγάπησες κάποτε,

δεν υπάρχουν πια,η νοσταλγία τους,

φωνές που έρχονται από πέρα,

λόγια που ειπώθηκαν κάποιες νύχτες,

νοσταλγικές του καλοκαιριού νύχτες,

τις νύχτες που πίστεψες στην αγάπη,

την αγάπη που σου πρόδωσαν οι άλλοι.

Πάνω στην μαλακή άμμο,

νεανικά όνειρα και βήματα ,

που τα έσβησε το κύμα...

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική συλλογή μου

"ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ- ΔΟΚΙΜΕΣ "

Γράφτηκε το 1983

Ευχαριστώ την φίλη μου

την ζωγράφο Μαρία Καζάζη

για τον πίνακα της

Άγρια και αφιλόξενη αυτή η πόλη

και κάθε νύχτα ένα κόκκινο φεγγάρι,

τον έρωτα μου ξεπουλά στην εξώπορτα

και πριν έρθει το χάραμα,

σε σοκάκια σκοτεινά και άδεια,

μυστικά πουλούν

και αγοράζουν τα νιάτα μου

και είναι πάντοτε πέντε,

τα διεφθαρμένα δάχτυλα,

που στον ίσκιο των άστρων,

χωρίς λύπηση καμιά,

υπογράφουν την μοίρα μου.

Σε βρήκα Χριστέ μου,

σε κάδους σκουπιδιών να ψάχνεις,

μην και χορτάσεις τα πεινασμένα νιάτα σου,

στους δρόμους με τους σπασμένους φανοστάτες.

Σε τοίχους βρώμικων σπιτιών,

διακρίνω ακόμα ,τον ίσκιο από τα φωτεινά όνειρα σου

και στα πεζοδρόμια της μνήμης ,μια σβησμένη ηχώ,

μου ξαναφέρνει και πάλι πίσω τον ήχο,

από τα τελευταία κουρασμένα βήματα σου,

μα αντί για καρφιά στα χέρια

είχες θεέ μου, μια αυτοσχέδια βόμβα!

Ένα μπάμ !!!και γλύτωσες καρδιά μου... την σταύρωση!

Βάσω Μπρατάκη

ΕΛΠΙΖΩ

ΣΤΗΝ

ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ

ΟΠΟΥ ΕΝΝΟΙΕΣ

ΟΠΩΣ

ΠΟΛΕΜΟΣ...ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ...ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

ΝΑ ΕΙΝΑΙ

ΜΟΝΟ ΛΕΞΕΙΣ

ΣΤΑ

ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΛΕΞΙΚΑ

_

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!