ΑΝΑΡΧΕΣ ΡΙΜΕΣ

Στο περίγραμμα που χαράζει,

η αγκαλιά των ματιών σου,

το ανατρίχιασμα μιας φλόγας,

σε εστία καλά φυλαγμένη,

στο κουκούλι αρχαίων χρόνων

και εγώ ψυχή που ξυπνά

κάμπια που ονειρεύεται,

την γέννηση της πεταλούδας,

που τολμά να ερωτοτροπεί,

με τον ίδιο το θάνατο της,

όταν αυτός σημάδευε σιωπηλά,

την αρχή και το τέλος μιας στιγμής,

όταν θυσία γινόταν,

για το αλάθητο ενός ονείρου,

παραίσθηση που αιμοραγεί,

ανιχνεύοντας την φωτιά,

στο βυθό μιας καρδιάς.

Στο περίγραμμα που χωρίζει,

το σκοτάδι από το φως,

το ανατρίχιασμα της σιωπής,

όταν έπεσαν σαν χάρτινα τείχη,

τα κάστρα της φωνής σου

και ο έρωτας να πορεύεται σιωπηλά,

με την ανάσα ιδρωμένων αλόγων,

πάνω από τα πέτρινα αγόρια,

που κοινωνοί έγιναν της σιωπής των άστρων,

καβαλάρηδες που κοιμούνται,

μυστικοί εραστές της πέτρας,

να ζητούν εκλιπαρώντας,

για μια νύχτα μονάχα,

την πέτρα ν'ανταλλάξουν με σάρκα,

μήπως και σβήσουν την δίψα αιώνων,

ταξιδευτές για να γίνουν του ονείρου,

τρελοί μέσα στους αιώνες.....

Βάσω Μπρατάκη

RHYMES OF ANARCHY

Within the border

Outlined

By your eyes’ embrace,

The sadder of a flame,

Kept in a fireside

So well guarded,

In an ancient times’ cocoon

And I, a wakening soul,

A caterpillar dreaming

Of a butterfly’s birth,

That dares flirting

With its own death

While silently marking

The beginning and the end

Of a moment in time,

When becoming the sacrifice

For an infallible dream,

An illusion that bleeds

Feeling the fire,
at the bottom of a heart

Within the border

That divides

Darkness from light,

Silence shuddering,

When the castles of your voice

Fall like chartaceous walls

And Love,

Silently wondering

Alongside sweaty horses’ breath,

Above the boys of stone

That shared the silence of the stars,

Sleeping riders,

Secret lovers of the stone

Urging on their knees

For just one night

To exchange stone with flesh,

Seeking to extinguish their eternal thirst

To become the travellers of dream

Madmen over the centuries

Vaso Brataki

Η ποιητική απόδοση στα αγγλικά
ανήκει στην Χάρις Παρασκευοπούλου
translated by Xaris Paraskevopoylou

ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΗΣ ΕΔΕΜ

Ανατολικά της Εδέμ.

Στις άκρες του ουρανού,

το δηλητήριο του σκορπιού,

που σκόρπισε το θάνατο

και στην καμπύλη του φεγγαριού,

μια ατέρμονη προσευχή,

οι κραυγές των μικρών

ακρωτηριασμένων θεών μας.

Ανατολικά της Εδέμ.

Εγώ ο μεγάλος ποιητής

και ιχνηλάτης του ανθρώπινου πόνου,

προς τα που να στείλω,

τα κύματα της φωνής μου,

τώρα που γκρέμισαν ,

τα κάστρα της ακοής σας;

Προς τα που να στείλω,

τους χτύπους της καρδιάς μου,

τώρα που έπαψαν να χτυπούν

οι καρδιές σας;

Προς τα που να απλώσω

τα όνειρα μου,

τώρα που μαύρα ραμφίσματα

σκόρπισαν

θάνατο,

φωτιά

και αίμα;

Ανατολικά της Εδέμ.

εγώ ο μικρός θνητός

που πίστεψα πως έγινα αθάνατος,

προς τα που να αποθέσω,

το πλατανόφυλλο της καρδιάς μου,

τώρα που απομείναμε χωρίς θεούς;

Βάσω Μπρατάκη

Ο ΜΥΣΤΗΣ

Ο σκώληκας της φθοράς του χρόνου,

νύχτες τώρα μου ροκανίζει τα όνειρα μου

και εγώ στον ίσκιο ενός αριθμού,

κάτω από την τέντα της σιωπής,

απλώνω μια ηχώ από ξεχασμένες νότες,

χαράζοντας ομόκεντρους κύκλους,

στα σκοτεινά νερά της μνήμης.

Και εσύ αλαζονικό ανθρωπάκι,

που πυροβάτης θαρρείς πως έγινες του ονείρου,

ακροβάτη με την επιδεξιότητα του χορευτή,

που ακροβατείς ηχηρά ανάμεσα

στο φθαρτό και το αθάνατο της ύπαρξης μου,

μην αυτοαποκαλείσαι φωναχτά,

ημίθεος και απόγονος των θεών ότι είσαι,

γιατί ιερόσυλος γίνεσαι κάτω από τα άστρα.

Πως δεν το έμαθες ακόμα,στην κερήθρα της σιωπής,

πως αιώνες τώρα εργάζονται οι μέλισσες σιωπηλά

που θα σου χαρίσουν το μέλι της αθανασίας.

Και εσύ θνητέ,σύμβολο απατηλό της δικαιοσύνης των ανθρώπων,

που με ευκολία περισσή υπόγραψες την σταύρωση μου,

φιλώ σε τα χέρια,γιατί σύμβολο με έκανες της θυσίας ιερό,

στα μάτια των παιδιών σου που θα γεννηθούν στους επόμενους αιώνες.

Τα κορίτσια και τα αγόρια που θα ξυπνήσουν κάποια αυγή,

όταν ο σπόρος της ζωής μυστικά θα απλώσει ρίζες,

στις ηλιόλουστες πεδιάδες της μήτρας ροδομάγουλων παρθένων.

Και εσύ που χρόνια τώρα προσπαθείς να με λυγίσεις,

γκρεμίζοντας τα κάστρα της ανθρωπιάς μου,

ευχαριστώ σε,γιατί πολεμιστή άξιο με έκανες,

στους δρόμους του πατέρα ήλιου

και αφού πορευτώ ρακένδυτος και ζητιάνος ,

μέσα από τα μάτια της σκληρότητας των ανθρώπων,

καινούργιες κοινωνίες των ανθρώπων

να ονειρευτώ και πάλι για τα παιδιά μου.

Και εσύ που με μίσος περισσό γκρέμισες τα ιερά μου,

ευχαριστώ σε ,γιατί ζητιάνο του ονείρου με έκανες ,

στην φλόγα ενός πορφυρού δειλινού,

την ομορφιά των ρόδων να προσκυνήσω,

και μύστης των μυστικών της φύσης να γίνω

και αφού ξαποστάσω στις όχθες του ποταμού,

σιωπηλά μέσα μου να καλέσω την μητέρα γη

και πάνω στο δικό της αρχαίο τραγούδι

να χτίσω και πάλι τα ιερά μου.

Βάσω Μπρατάκη