'' ΜΠΛΕ ΒΕΛΟΥΔΟ ''

Ο ΜΥΣΤΗΣ

Ο σκώληκας της φθοράς του χρόνου,

νύχτες τώρα μου ροκανίζει τα όνειρα μου

και εγώ στον ίσκιο ενός αριθμού,

κάτω από την τέντα της σιωπής,

απλώνω μια ηχώ από ξεχασμένες νότες,

χαράζοντας ομόκεντρους κύκλους,

στα σκοτεινά νερά της μνήμης.

Και εσύ αλαζονικό ανθρωπάκι,

που πυροβάτης θαρρείς πως έγινες του ονείρου,

ακροβάτη με την επιδεξιότητα του χορευτή,

που ακροβατείς ηχηρά ανάμεσα

στο φθαρτό και το αθάνατο της ύπαρξης μου,

μην αυτοαποκαλείσαι φωναχτά,

ημίθεος και απόγονος των θεών ότι είσαι,

γιατί ιερόσυλος γίνεσαι κάτω από τα άστρα.

Πως δεν το έμαθες ακόμα,στην κερήθρα της σιωπής,

πως αιώνες τώρα εργάζονται οι μέλισσες σιωπηλά

που θα σου χαρίσουν το μέλι της αθανασίας.

Και εσύ θνητέ,σύμβολο απατηλό της δικαιοσύνης των ανθρώπων,

που με ευκολία περισσή υπόγραψες την σταύρωση μου,

φιλώ σε τα χέρια,γιατί σύμβολο με έκανες της θυσίας ιερό,

στα μάτια των παιδιών σου που θα γεννηθούν στους επόμενους αιώνες.

Τα κορίτσια και τα αγόρια που θα ξυπνήσουν κάποια αυγή,

όταν ο σπόρος της ζωής μυστικά θα απλώσει ρίζες,

στις ηλιόλουστες πεδιάδες της μήτρας ροδομάγουλων παρθένων.

Και εσύ που χρόνια τώρα προσπαθείς να με λυγίσεις,

γκρεμίζοντας τα κάστρα της ανθρωπιάς μου,

ευχαριστώ σε,γιατί πολεμιστή άξιο με έκανες,

στους δρόμους του πατέρα ήλιου

και αφού πορευτώ ρακένδυτος και ζητιάνος ,

μέσα από τα μάτια της σκληρότητας των ανθρώπων,

καινούργιες κοινωνίες των ανθρώπων

να ονειρευτώ και πάλι για τα παιδιά μου.

Και εσύ που με μίσος περισσό γκρέμισες τα ιερά μου,

ευχαριστώ σε ,γιατί ζητιάνο του ονείρου με έκανες ,

στην φλόγα ενός πορφυρού δειλινού,

την ομορφιά των ρόδων να προσκυνήσω,

και μύστης των μυστικών της φύσης να γίνω

και αφού ξαποστάσω στις όχθες του ποταμού,

σιωπηλά μέσα μου να καλέσω την μητέρα γη

και πάνω στο δικό της αρχαίο τραγούδι

να χτίσω και πάλι τα ιερά μου.

Βάσω Μπρατάκη