( Χαρακτικό της Βάσως Κατράκη )Η ΠΡΟΔΩΣΙΑ
Πως απομείναμε έτσι,
μονάχοι και εγκαταλειμμένοι,
μέσα στην σκληρή της μοίρας μας,
άγρια θεία δίνη;
Και η μοναξιά μας,
αχάραχτη και ανέγγιχτη,
σαν τα νερά στον καθρέφτη,
βαθειάς πράσινης λίμνης.
Του αδελφού,
το χέρι που χάραξε την πικρή μοίρα
και εμείς μιλούσαμε για λύκους και κοπάδια,
που να ξέραμε,
πως τα φίδια άλλαζαν ολοένα δέρμα,
αγκαλιάζοντας σφιχτά,
τα κλαδιά που άπλωσαν φυλλωσιές,
πάνω από τα χρόνια με τις ημέρες μας.
Βάσω Μπρατάκη
Όχι δεν πρέπει να μιλήσουμε σήμερα
ΑπάντησηΔιαγραφήγια την μοναξιά
που μας αγκαλιάζει σφιχτά σαν τα κλαδιά
που άπλωσαν φυλλωσιές
Σήμερα είναι ημέρα του Μαγιου
Των λουλουδιών
Γιορτάζει η φύση τον έρωτα της
με την άνοιξη
Και θέλω να σου ευχηθώ
Καλή Πρωτομαγιά
Και καλό Μήνα Βασω
.......
Velvet2
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ μου φίλε δυστυχώς με όλα αυτά που γίνονται εις βάρος της χώρας μας αλλά και του λαού μας νομίζω ότι η σημερινή ημέρα δεν μπορεί κάθε άλλο παρά να είναι... ημέρα γιορτής των λουλουδιών..
Θαρρώ μοναξιά και εγκατάλειψη ...αυτό ότι άρχισε να νιώθει ο λαός μας ...
Τις θερμότερες ευχές μου για καλό μήνυμα
με τα χρώματα της άνοιξης
στον καμβά της ψυχής μας
μήπως και διώξουν το γκρίζο
που άρχισε να απλώνεται
πάνω από την γεωγραφία των ημερών μας...
Καλό ξημέρωμα!
«Πως απομείναμε έτσι;;;;;»
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξερω βρε Βάσω, μηπως ειναι τελικά η μοναξιά είναι η άνθρωπινη μοιρα;
―Μόνοι μας γεννιώμαστε μόνοι μας πεθαίνουμε...
Καζαντζάκης―
Επισκευάζω την μοναξιά και μ' αρέσει πια
ΑπάντησηΔιαγραφήκατατροπώνει επιδέξια ο βίος
κάποτε γίνεται μαχαίρι κάποτε όπλο
και ακούς τον βροντερό του πυροβολισμό
Ό,τι κατέγραψα μου το απίθωσε μες την παλάμη η ανάγκη
σφιχτήκανε τόσο τα σπλάχνα μου, κανένας δεν μ' άκουσε
πώς γίναμε οι άνθρωποι ακατέργαστος λίθος
είχα πιστέψει σ' ένα νόημα τρέχοντος ήλιου
που μέσα μου υπήρξε γιατί προϋπήρξε
και της γέννησής μου ακόμα.
Τώρα ακολουθώ τις οδηγίες που μου δίνει ένα φιλί
να ξεκλειδώνεσαι, μου λέει, να ξεκλειδώνεσαι
και φτιάχνω από τα χρώματα των λουλουδιών
έπαρση ζωογόνα μέσα μου!
που να ξέραμε,
ΑπάντησηΔιαγραφήπως τα φίδια άλλαζαν ολοένα δέρμα...
ναι αγαπημένη μου Βάσω...
δεν πρέπει να φοβόμαστε να μιλήσουμε για τούτα τα φίδια που αλλάζουν δέρμα και παραμονεύουν για να μας παραλύσουν στο κάθε μας βήμα...
πολύ δυνατή η ανάρτησή σου φίλη μου... συγχαρητήρια!
δεν δικαιολογείται πια αποστασιοποίηση...
από κανέναν μας...
Μάηδες θα έρθουν πολλοί...
εμείς νοηματοδοτούμε τα πάντα...
ας μην είμαστε παγανιστές και ειδωλολάτρες της ευζωίας...
εδώ απειλείται η υπόστασή μας...
ποιά Ανοιξη και ποιο καλοκαίρι με τόσα φίδια στα πόδια μας;
εύγε φίλη μου!!! την αγάπη μου!
Τα φίδια, φίλη μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλάζουν δέρμα, αλλάζουν χρώμα και σέρνονται...
Μας δαγκώνουν ύπουλα
Μας εξοντώνουν
Κι αφανιζόμαστε Ποιήτρια!!!
Κάνει κρύο πολύ!
Εγώ όμως μπορώ ακόμα ν' αγαπώ!..
Σε φιλώ!
Ρίκη μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται στα ίδια τα λόγια του μεγάλου Καζαντζάκη...
Ευχαριστώ που μου τα έφερες...
Ακόμα και αν η μοναξιά δεν είναι η ανθρώπινη μοίρα μας
το σίγουρο είναι ...ότι είναι το χαρακτηριστικό της εποχής που ζούμε...
Την καληνύχτα μου
με τα φιλιά μου
Στρατή
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τις όμορφες σκέψεις που έφερες στο σπιτικό μου...
Άραγε να επισκευάζεται η μοναξιά;
Η είναι κάτι που το φέρνουμε μέσα μας αναλλοίωτο από την γέννα μέχρι τον θάνατο;
Ας ελπίσουμε ότι υπάρχει ακόμα
εκείνος ο έρωτας που κρατά
τα κλειδιά της εξόδου μας
από το δωμάτιο του πανικού
που λέγεται μοναξιά...
Ένα όμορφο βράδυ να περάσεις!
Νημερτή φίλε μου
ΑπάντησηΔιαγραφήεπέτρεψε μου μετά από αυτό το σχόλιο να σε αποκαλέσω ...Αδελφέ μου !
Σε ευχαριστώ από την καρδιά μου ,γιατί ένιωσες ...όλα αυτά που ήθελα να πω...
Ναι ποιητή μου αυτά ήθελα να πω...
Το παραπάνω ποίημα μου αν και γραμμένο στην εφηβεία μου
νομίζω ότι είναι το μόνο ...που περιγράφει όλα αυτά που αισθάνομαι τελευταία ...
και δυστυχώς νομίζω ότι δεν είμαι η μοναδική...
Την καληνύχτα μου
Με την αγάπη και τα φιλιά μου!
Προμηθέα μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και το δηλητήριο τους ...μου έφερε την παγωνιά στο αίμα
εγώ ποιήτρια δεν θέλω να δεχτώ πως με νικήσαν...
Η μοναξιά είναι η μόνη που μπορεί ν α μας αφανίσει... και όχι τα φίδια
αυτά νομίζουν ότι μπορούν αλλά ευτυχώς δεν έχουν την δύναμη...
και ξέρεις ότι είναι στο χέρι μας να βγούμε από την μοναξιά μας
αρκεί η αγάπη μας για τον άνθρωπο ...να γίνει ο συνδετικός κρίκος που θα μας ενώνει
Πανικός ναι ...αλλά όχι αφανισμός...
αρκεί να μην πάψουμε να παλεύουμε...
Φιλιά αγάπης!
ναι Βάσω, ...τα φίδια αλλάζουν ολοένα δέρμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήτέλειος στοχασμός!!! μα εγώ στέκομαι στο χαρακτικό σου κι αυτό γιατί μου φαίνεται ότι σας αφρικάνικο χέρι να τόφτιαξε! με μειλ θα σου στείλω αφρικάνικο γλυπτό.
Καλή κι ήσυχη η μέρα μας Βάσω.
filos ton Maasai
το ποιήμα ειναι συγκλονιστικό
ΑπάντησηΔιαγραφήμε αφησε με μια αίσθηση που δεν περιγραφεται
μικρό αλλά τοσο περιεκτικό και δυνατό και
μετα μου λες οτι θες να εξελιχθείς στην ποίηση οταν εγραφες τοσο δυνατά πριν τοσα (οσα)χρονια
δε συγκρίνεσαι μωρό μου
αλήθεια λέω βλάκα
φιλακια φιλακια
Υ Γ
ΕΓΩ ΠΑΝΤΩς ΦΙΔΙΑ ΣΚΟΥΛΑΡΙΚΙΑ ΔΕ ΣΟΥ ΚΑΝΩ
κελ. παρασκευοπουλου
Αγαπημένε μου φίλε
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο χαρακτικό που λες είναι έργο της χαράκτριας Βάσως Κατράκη της οποίας θαυμάζω την δουλειά ...
Με λαχτάρα φίλε μου θα περιμένω το εμαιλ σου ,γιατί λατρεύω την αφρικάνικη τέχνη ...
Χαρά μου να σε βλέπω στο σπιτικό μου ...
Τα φιλιά μου
kelaidini
ΑπάντησηΔιαγραφήΩ!πόσο χαίρομαι που σε βλέπω και εδώ...
Καλωσόρισες φιλενάδα!
Μόνο μην μου λες ποτέ.!
Είμαι σίγουρη ότι αν σου ζητήσω και σκουλαρίκια φιδάκια ...ότι θα μου τα κάνεις :):)
Να ξανάρθεις έτσι;:)
Πολλά-πολλά φιλιά!