'' ΜΠΛΕ ΒΕΛΟΥΔΟ ''

Ο ΓΛΑΡΟΣ ΙΩΝΑΘΑΝ

(επαναδημοσίευση )

Στην άκρη του δειλινού,

ένα ζευγάρι σχισμένα σανδάλια,

με αυτά περιπλανήθηκα ,

σε βουνά και ακρογιάλια

και τον χρόνο ένιωσα,

σαν βότσαλο νωχελικά,

να βουλιάζει,

σε παρελθοντικούς αιώνες.

Στο ξύπνημα ,

στο πρώτο φως,

έσκυψα και φίλησα,

μια χούφτα από χώμα

και για λίγο ένιωσα,

την δύναμη της ζωής ,

όταν καλπάζοντας ανέβαινε ,

από τις ρίζες και τα φύλλα,

στον γαλάζιο τρούλο ,

του ουρανού.

Και όταν ιδρωμένο,

το μεσημέρι έφτασε,

ευλαβικά έσκυψα,

σε μια χούφτα από κύμα ,

να διαβάσω τα μυστικά,

που έκρυψαν τα ψάρια,

στα ασημένια λέπια τους,

όταν σαν αφηνιασμένα άλογα ,

έτρεχαν πάνω από το κύμα.

Και τώρα πάλι,

στο κατώφλι της νύχτας,

γυμνή και ανυπόδητη,

ιχνηλάτης και πάλι,

ποθώ να γίνω,

της τροχιάς που διαγράφουν ,

τα όνειρα των ανθρώπων,

όταν σαν γλάροι ορμούν,

στην θάλασσα της καρδιάς τους.

Και εσύ γλάρε μου ,Ιωνάθαν

που στο βλέμμα είχες,

το γκρίζο της τρικυμίας,

αντί για το γαλάζιο του ουρανού

και στην θέση της καρδιάς,

είδα το δειλινό να αιμορραγεί,

μην ξεχνάς πως το μυστικό είναι,

να πετάς...

να πετάς φίλε μου...

ακόμα και όταν νιώθεις,

πως κουραστήκαν τα φτερά σου...

ακόμα και όταν νιώθεις ,

πως απόμεινες μονάχος...

Γιατί Ιωνάθαν,

το 'ξερες από την αρχή,

πως αυτό θα ήταν το τίμημα,

για τα όνειρα σου,

γιατί εκεί που πετάς,

φίλε μου,

λίγοι μοναχά,

θέλουν να φτάσουν,

γιατί οι πολλοί,

αρκούνται μοναχά σε αυτά που βλέπουν

και γραπτό της μοίρας είναι,

αυτοί που πιστεύουν ,

σε όνειρα αόρατα στα μάτια,

των ανθρώπων,

να νιώσουν κάποτε,

πως μονάχοι πετάνε,

στον ουρανό της καρδιάς τους...

Βάσω Μπρατάκη

Αφιερωμένο

στον φίλο μου τον Νημερτή

και σε όλους τους Γλάρους Ιωνάθαν

που δεν κουραστήκαν ,να ζυγιάζουν

το πέταγμα τους στους ουρανούς του πνεύματος,

ψάχνοντας την απάντηση ,στα αναπάντητα

ερωτήματα των ανθρώπων...