ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΗΣ ΕΔΕΜ

ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΗΣ ΕΔΕΜ
στις άκρες του ουρανού,
το δηλητήριο του σκορπιού ,
που σκόρπισε το θάνατο,
και στην καμπύλη του φεγγαριού,
μια ατέρμονη προσευχή ,
οι κραυγές των μικρών
ακρωτηριασμένων θεών μας...


ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΗΣ ΕΔΕΜ
Εγώ ο μεγάλος ποιητής
και ιχνηλάτης του ανθρώπινου πόνου ....
.........................................................................
.........................................................................
Προς τα πού να στείλω
τα κύματα της φωνής μου,
τώρα που γκρεμίσαν
τα κάστρα της ακοής σας...
......................................................................
......................................................................
Προς τα πού να στείλω
τους χτύπους της καρδιάς μου,
τώρα που πάψαν να χτυπούν
οι καρδιές σας...
....................................................................
....................................................................
Προς τα πού να απλώσω
τα όνειρα μου...
Τώρα που μαύρα ραμφίσματα
σκόρπισαν
θάνατο...
φωτιά......
και αίμα......


ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΗΣ ΕΔΕΜ
Εγώ ο μικρός θνητός
που πίστεψα πως έγινα αθάνατος ,
προς τα που να αποθέσω
το πλατανόφυλλο της καρδιάς μου
τώρα που απομείναμε χωρίς θεούς......
Βάσω Μπρατάκη

(γλυπτό του PONTEN)

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ.....

Σ'αναζήτησα
στους κώδικες ενός ονείρου,
στις πολυσύχναστες λεωφόρους της νύχτας,
κατεβαίνοντας τα τελευταία σκαλοπάτια
μιας πονεμένης ημέρας,
επαίτισσα του ανθρώπινου συναισθήματος,
στον πυρετό μιάς νύχτας,
την ώρα που αποστηθούσα ,
την αλφάβητο της σιωπής των άστρων
χαμένη σε ατέρμονα ταξίδια .

Και σε βρήκα
γητεύτρα των άστρων
και μου 'στειλες ένα σμήνος από πουλιά
τους χτύπους μιας καρδιάς
για να γλυκάνω τα όνειρα μου
γυμνή ,ολόγυμνη ,
απέναντι στην αλήθεια του φεγγαριού,
μια χούφτα χώμα
που πήρε ψυχή
μέσα στα δικά σου χέρια.

Εσένα την μουσική
μιας άλλης ποίησης.....
την ποίηση της καρδιάς μας......
Vaso Mprataki

(Γιάννης Τσαρούχης)
Τα λόγια μας θα σκοτώσει η μελλοντική σιωπή
την στιγμή που θα απλώνουν οι γλάροι,
την γαλάζια σιωπή τους πάνω από το κύμα,
μια φεγγερή σιωπή ,όμοια με το ανάλαφρο πέταγμα τους.
Και συ θα δείχνεις ολοένα στον καθρέφτη ,
την ίδια απορία για τα περασμένα ,
που βαθιά χαραχτήκαν στην μνήμη,
για τα μελλούμενα ,
αίνιγμα που θα πρωτανοίξει η αυριανή μας μέρα.


Έπεσε και η τελευταία βροχή
και όμως στα χείλη σου, πάντα η ίδια δίψα,
από το ερωτικό πλάγιασμα μιας μακρινής νύχτας ,
σε κάμαρες που βλέπαν στην θάλασσα.
Στις κάμαρες όπου πλαγιάσαμε ,εγώ και εσύ ,
μυστικοί εραστές μέσα στην νύχτα .
Vaso Mprataki