ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             

             ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ

'Εφυγες χωρίς να πεις τίποτε

για το μυστικό που έκρυβαν τα αγάλματα.

Οι αμυγδαλιές που μου υποσχέθηκες

δεν άπλωσαν κλαδιά παρά μονάχα

στα λευκά όνειρα που νύχτωσαν

παραφυλώντας στον ύπνο των κύκνων.

Γέρασες καλέ μου,αναζητώντας φτερά

μέσα στο δροσερό τραγούδι της θάλασσας.

Αλήθεια πόσο γαλανό είναι το πέταγμα των γλάρων,

και όμως δεν έπαψες να ξεθάφεις τον πόνο

σκοντάφτοντας στην γνώριμη σκληράδα των βράχων

παρόλο που το νιώθεις βαθιά μέσα σου

πως ο ήλιος γερνά μαδώντας τα ίδια χρυσάνθεμα.

Αδελφέ μου τι μπορούμε να κάνουμε;

Τα πουλιά ωριμάζουν μέσα στο ίδιο τους το πέταγμα.

Βάσω Μπρατάκη

Από την συλλογή

'' Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ''

Εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     

ΑΝΑΡΧΕΣ ΡΙΜΕΣ

 Στο περίγραμμα που χαράζει

η αγκαλιά των ματιών σου

το ανατριχιασμα μιας φλόγας

σε εστία καλά φιλαγμένη

στο κουκούλι αρχαίων χρόνων

κι εγώ ψυχή που ξυπνά

κάμπια που ονειρεύεται

τη γέννηση της πεταλούδας

που τολμά να ερωτοτροπεί

με τον ίδιο τον θάνατό της

όταν αυτός σημάδευε σιωπηλά

την αρχή και το τέλος μιας στιγμής

όταν γινόταν θυσία

για το αλάθητο ενός ονείρου

παραίσθηση που αιμορραγεί

ανιχνεύοντας τη φωτιά

στο βυθό μιας καρδιάς.

Στο περίγραμμα που χωρίζει

το σκοτάδι από το φως

το ανατρίχιασμα της σιωπής

όταν έπεσαν σαν χάρτινα τείχη

τα κάστρα της φωνής σου

και ο έρωτας να πορεύεται σιωπηλά

με την ανάσα ιδρωμένων αλόγων

πάνω από τα πέτρινα αγόρια

που έγιναν κοινωνοί της σιωπής των άστρων,

καβαλάρηδες που κοιμούνται,

μυστικοί εραστές της πέτρας

να ζητούν εκλιπαρώντας

για μια νύχτα μονάχα

την πέτρα ν'ανταλλάξουν με σάρκα

μήπως και σβήσουν τη δίψα των αιώνων,

ταξιδευτές να γίνουν του ονείρου

τρελοί  μέσα στους αιώνες.

Βάσω Μπρατάκη

Από την συλλογή “ΝΥΧΤΑ ΗΝΙΟΧΟΣ”

εκδόσεις Γαβριηλίδη