(ο πίνακας είναι της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη)
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΙΚΟ

Αγάπη μου άπλωσε τα δυνατά σου χέρια,
δύο ρίζες που ταξιδεύουν στο κορμί μου,
ψάχνωντας για να 'βρουν τα πέταλα,
που θα ανάψουν βαθύριζα τον πόθο.

Τώρα πια είμαι δική σου,
φόβοι και υποψίες πρέπει να κοιμηθούνε τώρα,
πριν χάσουμε το όνειρο μιας ακόμα νύχτας.
Και κάτω από το δέρμα ας μιλήσει η τρυφεράδα,
τα σώματά μας για να 'βρουν τον δρόμο,
δυο σάρκινοι καρποί ίσως που καίνε ,
γεμάτοι από έρωτα,φεγγάρι και νύχτα.

Αγάπη μου,με ένα σου φιλί δώσμου τα χείλη,
τα σώματά μας πήραν πια τον δρόμο.
Αλήθεια πόση φωτιά στων χεριών σου το ταξίδι
και ύστερα ο τρελός σπασμός στου έρωτα τα μέλη.

Τώρα πια είμαι δική σου,
στα όνειρα μου το δικό σου φεγγάρι ,
φόβοι και υποψίες πρέπει να κοιμηθούνε τώρα,
πρίν χάσουμε το ταξίδι μιας ακόμα νύχτας.
Και κάτω από το δέρμα ας μιλήσει η τρυφεράδα,
τα σώματα μας για να 'βρουν την αγάπη.

Βάσω Μπρατάκη

Απο τις 21-25 Μαρτίου θα απουσιάζω και δεν θα μπορώ να απαντήσω στα σχόλια σας

ΗΡΘΑΝ ΟΙ ΤΙΜΩΡΟΙ

(Όσο θα υπάρχει λαός θα υπάρχουν τύραννοι
και όσο θα υπάρχει δίκιο θα υπάρχουν και τιμωροί.)

Είπα ήρθαν οι τιμωροί
δεν μ'άκουσες...
Ακούσαμε τον πνιγμένο καλπασμό,
των ιδρωμένων αλόγων τους,
μέσα στην χτυπημένη νύχτα.
Είπες πως είναι ο ψίθυρος του ανέμου
μέσα στα ακρωτηριασμένα αγάλματα,
στον μεγάλο κήπο,
με τον αδικοκρεμασμένο που φεύγει έχοντας,
στο παγωμένο βλέμα, τον σπαραγμό των άστρων....

Ήρθαν οι τιμωροί και το είδες,
στην ζέστη ανάσα που ανέβαινε,
από τα καμμένα συντρίμμια του σπιτιού σου,
Ήρθαν οι τιμωροί και το είδες,
στο ματωμένο μαχαίρι,
που ήταν μπιγμένο στην καρδιά του παιδιού σου.....

Βάσω Μπρατάκη
(γραμμένο το καλοκαίρι του1981)

ΛΗΘΑΡΓΟΣ

Δαγκωμένο το μήλο από την ασχήμια,
ήταν σαν ένας κόκκινος φαγωμένος ήλιος.
Χιλιάδες οι πληγωμένοι αγγέλοι,
συλλαβές στα ανάλαφρα όνειρα της νύχτας.
Φίλησε στην ρίζα το αίμα
και δέχτηκε να γίνει,
κόκκινη πικραναστημένη παπαρούνα.
Και τότε άρχισε να μετράει
τους λιποτάχτες στα βήματα του ήλιου,
ένα,δύο,τρία...άπειρο
και ήταν μυριάδες οι νικημένοι της μοίρας.
Ομίχλη ήταν τα σπλάχνα του λήθαργου,
που μας υπόσχονταν φτερά.



Πού πας άνθρωπέ μου; Πού πάμε;
Ποιός θα μας πεί ;
Ξεχάστηκαν τα πουλιά
στο γαλανό τους μεθύσι....
Βάσω Μπρατάκη(γραμμένο το καλοκαίρι του 1981)

Αφιερωμένο στον Aenao

Έκπτωτος Άγγελος

Σε ποιάς πεταλούδας τα φτερά,

γκρεμίσαν οι κυμματισμοί του έρωτα σου...

Σε ποιές θάλασσες των αισθήσεων,

ταξιδεύουν τα όνειρα σου...

Σε ποιές νύχτες γίναν οι ώρες,

μάρτυρες στα ανθρώπινα πάθη σου..

Έκπτωτε άγγελε,

που'χασες τα φτερά σου,

στα μοναχικά ταξίδια μιάς νύχτας....

Φορώντας κατάσαρκα,

τους αναστεναγμούς του έρωτα της...

Σε σοκάκια σκοτεινά και άδεια,

μακριά από τα φώτα της γκρίζας πολιτείας....

Και εγώ.....

Άγγελε μου.....

Ποιός στα λόγια του έρωτα μου

θα χτίσει βωμούς μέσα στην νύχτα...

πεταλούδα μοναχική,

που χάθηκε στα μονοπάτια του έρωτα σου....

όταν στην καμπύλη του φεγγαριού,

αχνόφεξε μια σπίθα φωτιάς,

το φώς από αταξίδευτα άστρα...

Βάσω Μπρατάκη

Αφιερωμένο στον Προμηθέα Δεσμώτη