O πίνακας είναι της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη

Σάββατο 23 Απριλίου 2011



Ας  αγωνιστούμε
για την Ανάσταση
ανθρώπινων κοινωνιών
όπου οι έννοιες
πόλεμος...αρρώστιες ...και φτώχεια
να είναι
μόνο
λέξεις
στα ανθρώπινα λεξικά.
Μια λέξη μόνο να υπάρχει
Άνθρωπος
και ένα όνειρο
πως
να σώσουμε
τον
Πλανήτη
μας
από την
καταστροφή...

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011





Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Δυο λυγερόκορμα κυπαρίσσια
σαν τα δάχτυλα γέρου πιανίστα
σκόρπισαν άκαρδα τις νότες
που έγραψαν τη σονάτα του θανάτου,
και ήταν μεσάνυχτα
όταν κοράκια στα μαύρα φτερά τους 
μου έφεραν τη θλίψη,
και ήταν η ζωή που αιμορραγούσε 
όταν μικρή παιδούλα θυσιαζόταν
για ένα ταξίδι στο άγνωστο.


Κι εγώ με αγωνία θα ψάχνω πάντα
στο κρύσταλλο της σιωπής
τα αποτυπώματα της φωνής σου
όταν μου έλεγες το τελευταίο αντίο
κι ας μην το έμαθες ποτέ σου
πως εκείνη τη σημαδεμένη νύχτα
με ένα εγκαταλειμμένο τζουκ μποξ,
σε δωμάτια ερειπωμένα και άδεια,
θα χόρευε ταγκό ο θάνατος .


Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική συλλογή
''Νύχτα Ηνίοχος''
εκδόσεις Γαβριηλίδη


DEATH'S SONATA

Two lissome cypresses
Just like an old pianist's fingers
Heartlessly scattered the notes
That wrote death's sonata,
And it was the stroke of the midnight hour
When ravens brought sadness to me
Upon their black wings,
And it was life that was bleeding
When ,as a little girl, she was sacrificed
For a trip to the unknown.

And i will agonizingly be forever seeking
Upon the crystal of silence
For the traces of your voice
Telling me your last goodbye
Even if you never knew
That on that scarred night
In the sound of an abandoned jukebox
In ramshackle and empty rooms
Death would tango... 

lyrics :Vaso Brataki
translated by Xaris Paraskevopoulou

From the poetic collection
''Charioteer Night''
publications Gabrihlidhs

Τρίτη 5 Απριλίου 2011


                                                                                                                                                                               

                        ΜΑΝΗ


Την ζωή μας  φέραμε ως εδώ
μακριά από την θάλασσα
με τις στιγμές να ερωτεύονται
πίσω από τις χρυσές του ήλιου αντένες,
την μια αυγή την ζωή
την άλλη το φως που αναστένεται.


Την ζωή μας φέραμε ως εδώ
μακριά από το ακρογιάλι
με το καίκι το βαμμένο
στο χρώμα της γοργόνας ,
και τον γέρο ναύτη να θυμάται
το κορμί της γυναίκας
που του μίλησε μέσα από τα όνειρα.


Την ζωή μας φέραμε ως εδώ
πάνω από τα βουνά με το σκαμένο δέρμα
οδηπόροι της σκληρής άγονης γης
σκιές στα πέτρινα λιοστάσια,
νοσταλγοί μιας παλιάς ιστορίας
που ίσως να ξεχάστηκε .
Μας την είπε κάποιος γέροντας
μιλούσε για κάστρα και όμορφες κυράδες
ιστορίες με φράγκους ή μάλλον κουρσάρους
και το αίμα να βάφει ρόδα στην πέτρα .


Την ζωή μας φέραμε ως εδώ
κρατώντας παραμάσχαλα
τα όνειρα ενός ολόκληρου κόσμου
ποτάμι που πέρασε
παρασέρνοντας στην διάβα του
φωνές και πρόσωπα
χαμένα μέσα στα συντρίμια .


Την ζωή μας φέραμε ως εδώ
γυμνοί μέσα στην σιωπή της πέτρας
αυτό το άλλο πρόσωπο
της ορεινής  Μάνης
                     
                             Μάνη  , καλοκαίρι 1984

Βάσω Μπρατάκη
                      
Από την ποιητική συλλογή μου
"ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ-ΔΟΚΙΜΕΣ"
Ιδιωτική έκδοση

                            

Δημοφιλείς αναρτήσεις