'' ΜΠΛΕ ΒΕΛΟΥΔΟ '': Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΒΑΣΩ ΜΠΡΑΤΑΚΗ

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ

Στη μνήμη του πατέρα μου

Τις πιο όμορφες λέξεις ψάχνω
για να σου γράψω το τραγούδι του αποχαιρετισμού,
χειμώνες τώρα και καλοκαίρια,
μα γυμνός ο πόνος κι εγώ φοβάμαι
τις νότες να αγγίξω με γυμνά τα χέρια,
βαγόνια έρχονται και φεύγουν
γεμάτα από ψυχές
που γεννιούνται και πεθαίνουν,
και απόμεινα μονάχη
πάνω στις ράγες της μνήμης,,
έρμαιο της σιωπής που αφήνουν πίσω
τα τρένα που φεύγουν μακριά μου,
τα χνάρια σου να ψάχνω μην και σε ξεχάσω .

Ήταν ένα δειλινό της θλίψης
και ήταν το φτερούγισμα της νύχτας
η ελπίδα που αργοπέθαινε
στη γωνιά του πόνου.
Και ήταν τα γκρίζα σπουργίτια
που πέταξαν γύρω μας
τα τελευταία δευτερόλεπτα
της ημέρας που έφευγε .
Όταν τα χέρια άπλωσες
σιωπηλά τους καρπούς να κόψεις
του δέντρου που τις ρίζες είχε
βαθιά στην άβυσσο του Άδη .
Μα εγώ δεν το έβλεπα ,πατέρα,
και πρόσμενα με λαχτάρα
την αυγή το φως να μου φέρει πίσω.
Πώς να το ‘ξερα πως μαζί του θα ‘φερνε
και το δυσβάσταχτο κενό της απουσίας σου.

Bάσω Μπρατάκη

ΗΝΙΟΧΟΣ

Ανθρώπων έργο λατρεμένο,
με αιθέρα σμιλευμένο
στη μορφή του κλείνει μέσα
σύμβολα χρυσογραμμένα
στους αιώνες σκαλισμένα,
Πύθιων νόμων, ουράνιων δρόμων,
Και μυστών ιερών αγώνων.

Στίβος άμιλλας της ηθικής αξίας
με αίσθημα τιμής , φιλοτιμίας,
ευθύτητας και αξιοπρέπειας
με μόχθους, αγωνίες και κινδύνους
το πολυτιμότερο στεφάνι
με του Απόλλωνα τη χάρη
στην ψυχή του να χαρίσει,
με το φως του να τη ντύσει.

Πρώτα ο νούς, απ’ τον καιρό,
που πρώτος ήταν στην παρέα,
πτυχὲς χιτώνα, ἴσιες και βαριές
στάση σεμνή με αρμονία δωρική,
και μ’ άρμα για σωματικό φορέα,
δυνάμεις φυσικὲς και ηθικές,
με ατρικύμιστες Τιτανικές ορμές.
Γη και ουρανός οι δυό τροχοί
σε κοσμικό αξόνι κουμπωμένοι
με μυστική περιστροφή
σε κλίμακα εξωχωροχρονική.

Με Απολλώνια λαμπρή ορμή,
ώσπου να πεις «πώς και γιατί»,
φώς μες’ τα χέρια τα ηνία,
με την ελπίδα συνεργό
τέσσερα άτια στο ζυγό
θάλλει κι’ όλο ανεβαίνει
τη μοίρα του βακχεύει,
πνεύμα που θριαμβεύει...!

Αμετάκλητη, δεμένη με την πίστη
η σταθερότητα των σκοπών του.
Κέρβερος, η επαγρύπνηση
στο βάθος των συλλογισμών του,
δύναμη πνευματικής γονιμοποίησης
η έκφραση των ματιών του !

Μπαίνει σ’ αμέτρητους καιρούς
δικούς του κόσμους,
ξεχασμένους, μακρυνούς,
εξαγνισμένος στην υπέρτατη αλήθεια
ο νούς υψώνεται σε ήρωα και μύστη.!
… Στου λόγου μας τη ρύμη,
Διόνυσο ακούμπησε και σώθηκε,
μ’ Απόλλωνα ψώμωσε και στειλώθηκε,

κι’ όπου , γλυκύς απόηχος υπάρχει,
παντοτινός ο Ηνίοχος και οδηγός μυστών,
Δελφών, κι’ ουράνιων καταστερισμών !!!

Αντώνιος Ρούσσης

ΗΛΙΑΙΑ ΤΗΣ ΑΧΕΡΟΥΣΙΑΣ

Ακόμα είμαι εδώ κι αντέχω!

Η αδιάψευστη μαρτυρία των κυμάτων το βεβαιώνει.

Ας αποδώσει η Ηλιαία της Αχερουσίας

δικαιοσύνη στους εχθρούς

γιατί ωχράνθηκε η ψυχή μου με τους ανθρώπους.

Μάγεμα του Ιουνίου

κάνε με γλάρο στο κύμα

απόνειμέ μου το έπαθλο της υπομονής,

για τις θλιβερές αντιμαχίες των ημερήσιων σπαραγμών…