'' ΜΠΛΕ ΒΕΛΟΥΔΟ ''

                                       

                       
ΕΛΕΓΕΊΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΓΑΠΗ

Αλήθεια

πόσο γρήγορα  η νιότη   μας έσβησε  ;

Σαν ένα ποτάμι από  πουλιά

στον καθρέφτη μιας ξεχασμένης   δύσης

όταν    η γραμμή της οδύνης

αχνόφεξε στον ορίζοντα της μνήμης

για το όναρ που χάθηκε

αφήνοντας  μια   βαθειά   χαρακιά

όμοια με αυτήν που κεντούσε

το πουκάμισο της ψυχής  του Οδυσσέα .

Ήταν  το ψιθύρισμα  της βροχής

του φθινοπώρου ο αργυραμοιβός

που   χρυσά  σκορπούσε φλουριά

τα φύλλα  στα ανάκλιντρα του κήπου  μας ,

το χάδι του ήλιου κατακτητή

καθώς    ανέβαινε   κουρσεύοντας  τρυφερά

την ραχοκοκαλιά μιας αλκυονίδας ημέρας ,

τις ώρες   που    προσμέναμε  καρτερικά

στις αυλές με τα φτερά των κύκνων

τον σπόρο της ζωής να απλώσει και πάλι ρίζες

Ήταν η φωνή    των  ωκεανών που μας καλούσε

μέσα από την καρδιά των κοραλλιών

τα μεσημέρια  που  η  καρίνα   έσκιζε  το κύμα

στων δελφινιών  τη χώρα ,

το  πανάρχαιο   τραγούδι της φωτιάς

που   αγκάλιαζε ηδονικά

την ρόδινη σάρκα των   ξύλων ,

την νύχτα   που   παραδοθήκαμε 

αθώοι  και αγνοί

σαν τους  Πρωτόπλαστους    στον κήπο  της Εδέμ

στο όνειρο της   πρώτης   μας   αγάπης

Βάσω    Μπρατάκη