O πίνακας είναι της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

( Ο πίνακας είναι της ζωγράφου Μαρίας Καζάζη )


ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ


Αφιερωμένο
στην
Κατερίνα Κωνσταντίνου


Έφυγες χωρίς να πεις τίποτα,
για το μυστικό που κρύβαν τα αγάλματα.
Οι αμυγδαλιές που μου υποσχέθηκες,
δεν απλώσαν κλαδιά,παρά μονάχα,
στα λευκά όνειρα που νύχτωσαν,
παραφυλώντας στον ύπνο των κύκνων.
Γέρασες,καλέ μου αναζητώντας φτερά,
μέσα στο δροσερό τραγούδι της θάλασσας.


Αλήθεια ,πόσο γαλανό είναι το πέταγμα των γλάρων;
Και όμως δεν έπαψες να ξεθάβεις τον πόνο,
σκοντάφτοντας στην γνώριμη σκληράδα των βράχων.
Μ' όλο που το νιώθεις βαθειά μέσα σου,
πως ο ήλιος γερνά μαδώντας τα ίδια χρυσάνθεμα.


Αδερφέ μου , τι μπορούμε να κάνουμε;
Τα πουλιά ωριμάζουν μέσα στο ίδιο τους το πέταγμα.

Βάσω Μπρατάκη

Από την ποιητική συλλογή μου
''ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ - ΔΟΚΙΜΕΣ ''
Γράφτηκε το καλοκαίρι του 1982


Ευχαριστώ την φίλη μου,
την ζωγράφο Μαρία Καζάζη,
για τον υπέροχο πίνακα της.

12 σχόλια:

  1. "Τα πουλιά ωριμάζουν μέσα στο ίδιο τους το πέταγμα" Πολύ ωραίο. Καλημέρα Βάσω, καλώς σας βρήκα και πάλι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Που να ναι άραγε οι μυγδαλιές που μας υποσχέθηκαν... Ποια Ανοιξη τις πηρε μακριά...

    Καλη σου μερα Βασω και καλο φθινόπωρο να εχεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Τα πουλιά ωριμάζουν μέσα στο ίδιο τους το πέταγμα"
    τι όμορφος στίχος, τι υπέροχη εικόνα...
    αυτό σου το πέταγμα με συνεπήρε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Scorpie
    χαίρομαι που σε ξαναβλέπω και πάλι στο σπιτικό μου...
    Αυτό το φθινόπωρο να είναι γεμάτο από όμορφες εικόνες και έμπνευση!
    Μια γλυκιά καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μαρία
    Πράγματι που να 'ναι άραγε όλα αυτά τα όνειρα που χάσαμε στην πορεία της ζωής μας;
    Η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ δεν ξέρω...
    Το μόνο που μπορώ να σου πω φίλη μου με βεβαιότητα είναι ότι ακόμα και αυτά τα χαμένα όνειρα και οι εμπειρίες που ζήσαμε στην θέση τους ότι μας ωριμάσαν σαν ανθρώπους...
    Μια γλυκιά καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. μωβ
    Χαίρομαι φίλη μου που σε ξαναβλέπω και πάλι στην γωνιά μου...
    Υπόσχομαι στην γωνιά μου πάντα όμορφες εικόνες και πετάγματα ψυχής να έχω φυλαγμένα για σένα και για όλους τους οδοιπόρους που ξαποσταίνουν στον ίσκιο των στίχων μου....
    Αυτό το φθινόπωρο να είναι γεμάτο από όμορφες εικόνες και έμπνευση!
    μια γλυκιά καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ...Πετάμε κι εμείς χωρίς να πούμε τίποτα. Κι όταν το λέμε, συνειδητοποιούμε πως δεν μπορούμε πια να απλώσουμε φτερά. Πως ωριμάζουμε μέσα σε εκείνο το φευγιό του χρόνου! Κι ύστερα ψάχνουμε πετάγματα λησμονημένα κι ορφανά...
    Καληνύχτα φίλη μου! Υπέροχο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μπορεί ο αύγουστος να μας χαιρέτησε
    Αλλά ο σεπτέμβρης παραμένει
    ξανθός και καλοκαιρινός
    Και τα κορμιά μυρίζουν ακόμα από θαλασσινή αλμύρα

    …..αναζητώντας φτερά,
    μέσα στο δροσερό τραγούδι της θάλασσας…

    Καλο βραδυ

    Βελβετ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ...παντού στιγμές αποχωρισμού...
    Αποχαιρετάμε σύννεφα
    με σχήματα που εμείς ορίσαμε
    μέσα απ' τις ανάγκες μας...
    Μαθαίνουμε ποτέ;
    Δεν ξέρω...

    Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Άτη
    Εχεις δίκιο φίλη μου...
    Αλήθεια
    πόσο ωριμάζουμε μέσα στο φευγιό του χρόνου!
    Να'σαι καλά φίλη μου...
    Καλό σου απόγευμα!
    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Velvet2
    καλωσόρισες στην γωνιά μου...
    Μπορεί στο κατώφλι του Σεπτέμβρη,
    να μας έρχεται από μακριά
    ξανθό το τραγούδι,του μικρού Αυγούστου...
    και τα κορμιά μπορεί να κρατήσαν κάτι από την αλμύρα που άφησε το κύμα...
    σαν την ανάμνηση των φιλιών που φιλορροούν
    στα δεντρά της μνήμης
    δυστυχώς όμως στο τέρμα πάντα θα μας περιμένει
    η έκπληξη της πρώτης σταγόνας,
    να κυλά σαν το δάκρυ .
    από το μελαγχολικό πρόσωπο του φΘινοπώρου...
    Σου εύχομαι ένα φθινόπωρο γεμάτο από εμπνεύσεις
    και από τα χρώματα και τα αρώματα της γης ,
    όταν διψασμένη
    παραδίδεται στις πρώτες σταγόνες της βροχής...
    Καλό σου απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Προμηθέα
    Μαθαίνουμε ποτέ;
    Μακάρι να μπορούσα να απαντήσω...
    Αυτό και εγώ ψάχνω ,
    χρόνια τώρα...
    Κάποτε λέω ναι...
    μα όταν ο πόνος χυμά,
    σαν τυφλά πουλιά,
    που σκόρπισαν στην νύχτα,
    αφήνοντας χαραγματιές από αίμα,
    στα τοιχώματα της καρδιάς
    τότες ναι , λέω
    πως τίποτα δεν έχω μάθει...
    και ότι πάντοτε σχήματα,
    δίνω στα σύννεφα ανάλογα ,
    με τις ανάγκες τις δικές μου...
    και με αυτά αφήνω την καρδιά μου να ταξιδεύει...
    σε ατέλειωτες καλοκαιρινές λιακάδες...
    ξεχνώντας βέβαια
    γιατί έτσι με βολεύει
    και ότι είναι γραπτό από τα πριν
    το καλοκαίρι πάντα να διαδέχεται το φθινόπωρο,
    και ότι το γαλάζιο...στο γκρίζο
    την θέση του να δώσει...
    και ότι το συννεφάκι που τα όνειρα μου είχα απλώσει,
    θλιβερή βροχούλα κάποια στιγμή ,να γίνει...

    μακάρι να μαθαίναμε...
    μα τότε τι αξία θα είχε...
    αφού δεν θα θέλαμε να πετάξουμε ποτέ μας...

    Καλό σου απόγευμα!
    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις